Moniek schreef op donderdag 29 maart 2007, 0:39:
Conrad ook hier ga ik in op je brief, al valt er nog veeeel meer over te zeggen.
> Voor zover ik het begrepen heb gaat het hier niet over 4 stadia
> die Russ Burns ziet (van een leerproces ), maar om vier
> verschillende methoden. Dus niet om een opeenvolging van
> leerfases, maar om verschillende manieren van benaderen, om
> keuzes van handelen dus.
Moniek Ja zo is het, maar ook werken al die vier methodes in een paard, of je dit bewust bent of niet, het is er gewoon. Om niet in een theoretisch oerwoud van definities terecht te komen, ....
Ik loop over de harde weg van stal af, dan is er de keuze, rechtdoor de harde weg vervolgen of rechts afslaan de aanplant in met vele graslanen. Jur loopt achter me, en ik loop rechtdoor. Hier hebben we al een gezamelijke instemming, hij volgt. Er is geen going with Jur hier, er is going with de mens. Ik weet dat hij liever de aanplant in gaat.
Een andere keer loopt hij weer achter me en ik sla rechts af, hij volgt. Ook hier is er gezamenlijke instemming, én er is going with my horse. Als ik op hem rijd werkt dit precies hetzelde.
Een andere keer rijd ik weer het zelfde stuk van stal af en Jur geeft aan met zijn hoofd dat hij rechts af de aanplant in wil. Ook hier heb ik de keuze tussen going with him of hij going with me. Omdat hij zijn voorkeur al duidelijk gemaakt heeft, wie is er dan de leider ??
Er is een wachten op instemming van mij, Jur wacht op het signaal van mij, ga ik mee, of geef ik het signaal tot rechtdoor gaan. Het antwoord op de vraag wie de leider is, is duidelijk, hij geeft aan wat hij wil en ik beslis wat er gebeurd.
Nu is dat wachten op mijn instemming soms heel klein en vaag, hij begint met een draf, omdat hij zijn keuze is, en zijn ervaring dat dit op dit stuk van de route ook meestal mag. Ik zeg direct zachtjes Hooo en hij gaat in stap verder. Zeg ik niets dan voelt hij aan de meegaande zit dat het oke is. Ik blijf de leider ook al lijkt het dat hij zelfstandig van gang mag veranderen. En niet alleen mag hij doet dit ook. Binnen going with your horse is deze manier juist prima, we willen onze paarden zo moedig en vrij mogelijk berijden met zoveel mogelijk eigen initiatief.
Maar ook nooit laten overnemen, dat is een gedrag waarin er geen gevoeligheid is voor instemming van de mens. Overnemen gaat gepaard met opdringerigheid en slecht willen luisteren.
Gehoorzaamheid op que, is absoluut nodig bij opdringerigheid, geen twijfel mogelijk. Dit echter als de basis nemen van buitenritten heeft enkele forse nadelen. Ik denk dat HC dezelfde ervaringen heeft als Russ op de noodzaak van meegaan met je paard als je rijd op lastig terrein, op hellingen en gevaarlijke afdalingen, etc. Als je paard dan niet gewend is om zijn eigen pad te mogen bepalen en van de rijder verwacht dat die alles stuurd. Dan zit je knap onveilig op je paard. Alleen het paard zelf weet immers hoe hij het best jou op zijn rug kan balanceren. Een paard die wacht op que"s zal op die momenten weinig zelf vertrouwen tonen.
Tot op zekere hoogte kun je beide methodes tesamen gebruiken.
Als mijn hobby de bak was, dan gebruikte ik hoofzakelijk, gehoorzaamheid op que. Bij buitenritten vind ik het gewoon heerlijk te rijden met zoveel als mogelijk is, going with.
Groetjes, Michiel
------------
