Ilona Kooistra schreef op vrijdag 30 maart 2007, 9:24:


Goeie brief! Inderdaad vreemd hoe mensen een tunnelvisie ontwikkelen als ze zich ergens sterk voor maken. Of nou ja, misschien ook niet vreemd, maar dan moet je ze daar wel op wijzen. Misschien moeten we met z'n allen reageren als de alinea niet wordt aangepast...

e m kraak schreef op vrijdag 30 maart 2007, 1:12:


Het enige is, dat paarden elkaar uit hun ruimte drijven. Meer is er niet, voor de rest inderdaad individuele eigen keuzes waar ze willen gaan. En meestal kiezen ze er voor om enigszins mee te lopen met de anderen.

Jur mag van mij ook vrij gaan waar hij wil en op welke manier hij wil, tenzij ik anders aangeef. Veel mensen schrikken hiervan (het bekende misverstand) omdat ze dan gelijk denken aan overnemen, met de irritante opdringerigheid. Onze werkelijkheid ziet er echter héél anders uit. Even buiten de afgelopen paar weken gerekend, waarin Jur wel probeerde over te nemen, en dan was er inderdaad niets met hem mogelijk. Nu is hij weer terug zo gemakkelijk als hij altijd was.

Hoe kan het, als hij alle vrijheid heeft, dat hij zich toch zo keurig gedraagd? Dat komt doordat paarden, zoals alle kudde dieren, uit eigen vrije wil meelopen met de kudde. Paarden passen zich spontaan verregaand aan, aan wat de mens van ze wil. Het is zelfs uiterst lastig een paard te verleiden tot het maken van onafhankelijke keuzes. Ze houden gewoon erg veel rekening met de mens, mits je ze niet te veel dwars zit natuurlijk. Ik hou mijn eigen voorkeuren daarom zo neutraal mogelijk, of vul in voor Jur, doe wat ik denk dat hij leuk vind. Zeker doet hij bij mij hetzelfde!


Errug gevoelig dus voor dat dwars zitten, als je dat nalaat, dat gaat hij ook mee met de mens, zoals alle paarden die goed behandeld worden. Ik ben benieuwd in hoeverre Saskia zich herkend in de emailbrieven van Russ Burns.

Groetjes, Michiel

Michiel schreef op donderdag 29 maart 2007, 23:49:


Ik herken dit zó! Sieta, 10 jaar lang van stal naar de bak en weer terug. Kun je je voorstellen water gebeurde toen ik dacht lekker met haar buiten wandelingen te kunnen maken en buiten te kunnen rijden? Komt ook nog eens bij dat ze mishandeld is geweest en daardoor heel apart op dingen reageerde (niet apart meer als je haar achtergrond wist natuurlijk) maar voor mij héél moeilijk om mee om te gaan, had slechts 5 jaar op de manege gereden en daar hield mijn kennis zo ongeveer op.
Buiten de complete paniek en een paard wat je haast met geen mogelijkheid met je meekreeg, wist ze zich inderdaad geen raad met alles wat ze tegenkwam. Zoals Eddy al aangaf, ze liep inderdaad zó achteruit de sloot in, de bagger in waar je wegzakte enz. Ook nog eens hartstikke gevaarlijk dus want ze lette totaal niet op, omdat ze het gevaar niet kende.
Toch had ze meteen al een aantal voorkeuren, zoals heuveltjes, daar moest je hard oprennen, dat was dan wel weer leuk. Maar eenmaal bovenop de heuvel, REM en geen kant meer op te krijgen.

Nu we 4 jaar verder zijn durft ze meer eigen initiatieven te nemen en ik moet zeggen dat het buitenrijden daardoor inderdaad steeds beter gaat. Alsof ze meer vertrouwen in zichzelf krijgt. Aantal voorbeelden die me erg aan het 'going with your horse' wat jij beschrijft doen denken:

's Zomers staat ze 24 uur op het weiland. Dit was ze echter nooit gewend. Ongeveer 3 keer per weideseizoen heeft ze een dag dat, wanneer ik haar terug naar het land wil brengen, ze niet naar het land wil. Ze staat dan stil en ik zie het gewoon aan haar. Ze mag van mij dan een nachtje op stal blijven, en de volgende dag is het ook weer helemaal over en loopt ze net zo enthousiast mee als altijd. Waarom ze dit doet.. geen idee. Misschien dat ze zichzelf in de wei weinig tijd geeft om te liggen? Ze is altijd de alfa merrie, in welke kudde dan ook.

Wanneer we naar buiten gaan moeten we eerst een stuk langs de weg. Dan komen we eerst een fietspad tussen de weilanden tegen, aan de rechterkant. Vanaf dit fietspad kun je de weilanden van onze pensionstal zien. Dat vindt ze fijn want daar kan ze haar vriendjes zien en ze roepen, en is ze vlakbij stal (= veilig voor haar). Ook gaan we daar vaak een stukje wandelen als we weinig tijd hebben, mag ze wat grazen en gaan we weer terug. Op weg naar het Twiske moeten we daar langs. Ze staat daar ALTIJD stil. Echt altijd. Ze geeft duidelijk haar voorkeur aan voor dat pad. Uiteraard ga ik er nóóit in als zij stil staat. Al 4 jaar niet. Je zou denken dat het dan wel uit zou doven. Toch blijft ze het doen. Ze staat stil, ik vraag haar om door te lopen en ze gaat gewoon weer mee. Maar ze zal er nooit in één keer langs lopen. Heb al vanalles geprobeerd. (Waarschijnlijk komt het deels ook omdat ik me bedenk 'ze zal wel weer stil gaan staan').
Ik onthou die voorkeur echter wel en ga er soms op de terugweg nog even heen, nadat we een paar uur in het twiske zijn geweest (we hebben heel lang gedaan wat ik wou, nu gaan we even dat pad in wat jij zo graag wil).

Tijdens het wandelen in het Twiske durft ze steeds vaker naast me te komen, en sindskort ook voor me te lopen. Dat mag ze van mij omdat ik merk dat ze door af en toe kleine stukjes te leiden, ze ook makkelijker te rijden is buiten (voorheen stonden we alleen maar stil en deden we zo'n 3 uur over een rondje van een uur, nu wordt ze steeds dapperder en durft ze veel vaker ergens langs te lopen of stukjes te draven en galloperen waar ze voorheen alleen maar wilde stappen).
Ik wil echter wanneer ze voor me loopt, geen druk op het touw voelen. Trekt ze eraan dan moet ze direct weer terug achter me. Ze weet dit dondersgoed en ze accepteert het meteen als ik haar weer terug achter me stuur.

Zelfde met grazen. Ik maak lange wandelingen en ze mag van mij grazen, maar niet om de 5 meter bijvoorbeeld. Ik wandel een lang stuk en als pauze gaan we even grazen. Wanneer zij het tijd voor pauze vindt wijst ze met haar hoofd naar het gras. Een 'nee' is genoeg om haar door te laten lopen. Loopt ze nog een poosje braaf mee dan stuur ik haar naar het gras en op 'ja' mag ze haar hoofd naar beneden doen.

Ik heb nog wel tientallen voorbeelden van dit soort dingen. Ik ben ervan overtuigd dat ze zo meewerkend is omdat ze weet dat ze zal worden beloont met iets wat zij graag wil. Misschien lezen sommige mensen dit en denken 'ik zou het niet tolereren als mijn paard zomaar stil zou gaan staan omdat hij/zij graag een pad in wil'. Ik ben er eerlijk gezegd heel blij mee, omdat ze voorheen nooit dingen aan durfde te geven, omdat dat er simpelweg uitgeslagen werd, zo ook met kreupelheid.

Deze manier van met haar omgaan heeft o.a. ook tot dingen geleid als meer eigen initiatief in de bak. Springen vindt ze bijvoorbeeld fantastisch. Ik hoef niets anders te doen dan op haar rug mee te liften. Zij wend af, doet haar hoofd scheef om de hindernis in te schatten, en bepaald vervolgens of ze hem in een galopje zal nemen of zal blijven draven.
Of tot een betere oplettendheid buiten, zoals het kunnen inschatten van een terrein, zelf letten op dingen die op het ruiterpad liggen en waar we omheen of overheen moeten.
Alles zolang ik maar te allen tijde ervaar dat ik haar met een subtiele aanwijzing terug kan laten doen wat ik wil, zoals haar initiatief tot een galopje terugbrengen naar de draf.

Sorry voor mijn lange bericht overigens

Groetjes Franca

Spirithorses schreef op vrijdag 30 maart 2007, 9:27:


Over dat functionele van apporteren... heeeel makkelijk
als je aan het rijden bent, de lentezon op je schijnt, je het te warm krijgt en je je trui uitdoet, maar zo onhandig bent dat je die laat vallen, ... dan is het heel functioneel (voor de mens ) om te vragen aan je paard 'pak het' en 'geef het' ... terwijl je blijft zitten OP je paard.
En behalve de functionaliteit voor de mens, een leuk spelletje tussendoor voor het paard.

Ik zit nu met queenie in het stadium dat ze, als ik naast haar sta, een touwtje opneemt voor me, maar nu ga ik trainen op duur en dan ook het aangeven aan mij. Leuke uitdaging om het dan vanop de rug te proberen