Ëls Hanse schreef op woensdag, 21 januari 2004, 22:03:


Hoi,

Gezellig dat je nu ook hier bent ( al ben ik zelf vaker op het andere forum ),

Groetjes!
Sophie

Heb ik gister dus tot 3 keer toe een heel verhaal zitten typen over Jacobskruiskruid, druk ik op verzenden -----> Steeds alles weg. Wie weet waar dit aan kan liggen ? Was mijn bericht misschien te lang ?
Dit bericht is ff een proef, als het lukt krijgen jullie het hele verhaal. Groet, Pien

De vraag was of je Jacobskruiskruid ( gemakshalve afgekort tot Jk) kunt vernietigen met strooizout. Van mijn man die bij Aveve (boerenbond) werkt hoorde ik het volgende :
Strooizout is inderdaad onschadelijk voor paarden, ECHTER : Behalve de plant wordt ook het bodemleven vernietigd waardoor er een kale plek in de wei ontstaat die lange tijd onvruchtbaar is. De regen moet het zout tot onder het wortelnivo van het gras uitspoelen, dan pas kan er nieuw bacterieleven ontstaan waardoor je weer een gezonde humuslaag krijgt om gras in te zaaien. Dit kan wel meer dan een jaar duren, afhankelijk van de hoeveelheid regen, gebruikt zout en soort bodem.
Jk bevat alkaloiden, (gif dat de lever aantast), zowel in groeiende als in gedroogde/verdorde vorm. Bij groeiend Jk wordt het paard door het herkennen van een bepaalde geur gewaarschuwd dat het een gif bevat en hij zal er daardoor niet gauw van eten. In gedroogde vorm (tussen het hooi bijvoorbeeld) is deze geur weg, daarom is het tussen hooi zo gevaarlijk, de gifstoffen zijn dan nl. nog wel aanwezig !

Vervolg in 2

Een andere methode is het spuiten van een chemische / biologische onkruidverdelger. De plant verdort daardoor, de reuk gaat weg, en je loopt daardoor de kans dat je paard ervan gaat eten omdat hij het niet meer herkent. Hierbij komen ook nog de chemische of biologische gifstoffen welke op zichzelf al een tijd nodig hebben om af te breken waardoor er een extra gevaar op vergiftiging bestaat.

O.I. is de beste oplossing de plant toch handmatig te wieden, voor 25 juli, (St Jacob, vandaar de naam) omdat hij dan gaat bloeien en zichzelf via zaad kan vermeerderen. De gewiede plantenresten moeten uit de wei verwijderd worden om elk risico uit te sluiten.

Poeh zeg, lang verhaal, dat wordt werkweekenden organiseren......
Rest mij nog te zeggen dat ik nieuw ben hier op dit forum, maar ik beloof jullie dat ik mijzelf nog zal voorstellen, maar ik had al zo'n moeite dit verzonden te krijgen en ik vond dit nu effe belangrijker.
Groetjes, Pien en Jack, Spirithorses.

Zoals beloofd stel ik mij ff voor want ik ben zomaar in dit forum "gejumpt", zonder dat jullie weten wie ik ben.
Naam: Pien, 39 jaar. Samen met Jack , 4 kinderen, en ik geef western paardrijlessen op NH basis. (he he , hoef ik eens niet uit te leggen wat NH inhoudt....)
Ben net voor mezelf begonnen, gestopt met mijn baan om me helemaal aan de paarden te kunnen wijden. Ik heb jaren op diverse maneges gewerkt als trainer/instructrice maar de manier waarop daar overal met de paarden en de klanten werd omgegaan stootte mij steeds meer tegen de borst en er was voor mij maar een oplossing; nl. voor mezelf te beginnen en lekker werken op mijn eigen manier. Ik kan jullie zeggen dat mij dat uitstekend bevalt, ook al is het nog veel sjacheren en de touwtjes aan mekaar knopen maar ik voel me er super bij! We zijn net verhuisd naar een nieuwe locatie en we hebben nu nog maar een paard, BD, een Arabier (die van die deken) , de tweede komt eraan en BD wordt dit jaar gedekt door een paint omdat ik een beetje hoop op een wat cooler en zwaarder veulen. De meeste lessen geef ik bij de klanten aan huis, zo kan ik mijn eigen paard lekker sparen..... Bezig met level 1 van Parelli, dus voorlopig is er uitdaging genoeg. Groet, Pien.

hester schreef op donderdag, 22 januari 2004, 21:34:

Hoi Hester,
Inderdaad niet zo raar. Ik kende deze verhalen ook. Mijn shet heeft ook ooit met een bek vol veren gestaan hoor. Ik zag geen vogeltje meer. Of ze deze nu echt heeft opgegeten weet ik niet, het was in de winter. Er zitten bij ons ook veel roofvogels, dus voor hetzelfde geld heeft ze alleen in de overgebleven veren liggen wroeten, maar raar gezicht was het wel die zwarte bek vol met witte donsveren. Ergens hoop ik dat zij niet degene was die dat vogeltje naar binnen heeft gewerkt, maar het zou wel kunnen. Ze vullen zo inderdaad hun tekorten aan. Op de shetlandeilanden en ijsland is nu eenmaal in de winter niet zoveel voedsel. Ze leven daar van praktisch niets en dan denk ik dat een eend of visje best een goede aanvulling is. Ze eten daar ook mos en daar kan ik ook inkomen, want dat eet de mijne ook als ze met lege maag op het naastliggende mosveldje wordt gezet. Niet graag, maar ze lust het wel.

Groeten,
Ingrid