eddy DRUPPEL schreef :


Ja, lerg euk. Toen zaten wij in het bos met de paarden
Ach, op een gegeven moment ben je erdoorheen en kan al dat water je niks meer deren.
Scheelt weer een douchebeurt

Pien

ElkeW schreef :

Dat vind ik nou goed!
Dat je helder kunt blijven denken en niet in die emotie van dat oncontroleerbare paard schiet. Da's waar de meeste mensen nou problemen mee hebben (en waar ik áááltijd op zit te hameren....)

Als je weet waarmee je bezigbent is dat wegrennen of bokken ineens een stuk minder eng en kun jïj bepalend blijven.

Pien

trea hoex schreef op donderdag 14 juni 2007, 19:29:


Ey ey! hij werkt wel, en goed ook! Groot afstand bereik zegt de mevroi op het NH forum. Dag 1 geen rennende paarden meer, wel 149 dazen gevangen (ze heeft haar moeder laten tellen)

Cool!

trea hoex schreef op vrijdag 15 juni 2007, 9:20:


Das mooi!!!
Misschien wil je kijken op er nog een vervolg op het eerste verslag verschijnt?! En dat hier ook neer zetten aub?!
....stel je voor dat het hier ook zou helpen.....mmmm
Wat voorn kleur hadden de paarden zelf? Die zijn hier namelijk ook zwart , en ik vraag me af of dat dan toch niet aantrekkelijker is...

Gr Esther

jan seykens schreef op vrijdag 15 juni 2007, 7:17:


Heb je het gelezen Pien? We hebben nog een vraag liggen hé of paarden slechter of beter luisteren als je meegaat met hun vraag. Dit is weer een voorbeeld van beter luisteren. Die voorbeelden zijn zeldzaam omdat meestal strengere aanpak en juist niet instemmen met hun wensen als oplossing geprobeerd wordt. Overigens denk ik dat beide werken hoor, misschien is de afwisseling tussen beide het beste?

Michiel

Dit is niet helemaal een voorbeeld van meegaan met je paard , Michiel, al lijkt het in eerste in stantie wel zo omdat je het paard laat doen wat hij wil, namelijk lopen.
Echter als paard vervolgens besluit om te willen stoppen ga je níét mee in die vraag en mag het paard nog even doorgaan.
Hij krijgt dus net niet zijn zin en zal zich een tweede keer wel bedenken offie dat nog eens wil want dat laatste stukje is wat blijft hangen.

En ik vind dat daar niks mis mee is.

Pien

Michiel schreef op vrijdag 15 juni 2007, 10:50:


Lees ik hierna de wegren rampen, met pogingen om langer door te gaan, van Els en Elke. Wat is het verschil met Jan zijn goede ervaringen?
Jan ... ?

Ik vermoed dat hij geen echt STOP probleem had, enkel een onrustig paard met een sterke voorwaartse drang. Een belangrijk verschil en goed om te weten wanneer je wel en niet mee kunt gaan met de vraag van een paard. Simpel zoals Jan zegt "Los hiervan moeten ze natuurlijk gewoon luisten". Meegaan met traagheid, meegaan met een stop, meegaan met de vraag om naar huis te gaan, voor al deze dingen geld, dat het NIET meegaan redelijk gemakkelijk opgevolgd wordt door het paard. Bij het willen rennen, kun je dus prima meegaan, zoalng het paard het verzoek tot stappen redelijk gemakkelijk opvolgt telkens als je dit vraagt. Om daarna in het meegaan weer een beter luisterend paard te verkrijgen.

Groetjes, michiel

Spirithorses schreef op vrijdag 15 juni 2007, 9:10:

Dat is het begríp over het gereedschap in je kist Pien.

Veel mensen zitten met hun eigen kennis en hun paard op een rijdende trein.
Beiden zijn zichzelf en hun ervaringen. Paarden kúnnen dat niet in perspectief plaatsen en ook slechts weinig ruiters begrijpen dat ze daar bij zichzélf in moeten investeren.
Als de ruiter die hindernis genomen heeft zijn twee dingen bij het opvolgende leerproces goed je te BLIJVEN realiseren
- het paard en wat die heeft meegemaakt blijven de randvoorwaarderen voor de mogelijkheden
- goed paardmanschap is het voorkómen van problemen, van ongewenste succeservaring

Elke kent Huli. Weet waar ze potentiële problemen kan verwachten en ook dat het zinloos is de maatlat voor dat paard daar voorbij te leggen.

Omdat ík het schrijf zullen veel lezers wel in de stress schieten maar
- wees realistisch over wat jij en je paard zíjn en wat jullie meegemaakt hebben.
Vraag je af wat je wil en waarom, of dat eigenlijk wel realistisch en zinvol is.
'Bitloos' bijvoorbeeld is nu ineens politiek correcte mode voor het imago van de ruíter maar door onvoldoende begrip heel vaak contraproductief in de som voor het páárd.

J.S. Rarey, F.Caprilli, R.Becker, P.Parelli en dichter bij huis I.Teblick om wat voorbeelden te geven, hadden en hebben heel duidelijk kennis en begrip genoeg om optomingsloos, laat staan bitloos-spoorloos te rijden en toch (of beter, juíst daardoor) reden/rijden zij paardgericht mét.
Het hulpmiddel is irrelevant, de crux is het gereedschap tussen de oren.

Bij het mennen ligt het allemaal onder een vergrootglas omdat het inherent onveilig is.
In de tijd dat de wereld nog op paardenkracht draaide, de gemiddelde menner een veelvoud van tijd met zijn voor mennen gefokte stabiele paarden bezig was, waren footmen heel normaal, waren menzadels heel normaal.
Nu, in een tijd vol motorvoertuigen bestuurd door mensen die koeien alleen van plaatjes op een melkpak kennen willen 'we' ineens heethoofdige warmbloeden met een geschiedenis bitloos voor de kar zetten omdat dit vriendelijk is....
'Vriendelijk' voor wie? Op een paard gaan zitten en helemaal voor de kar vastbinden en te sturen waar het zelf niet zou gaan zijn in de grond niet 'vriendelijk'.

Goed topic Esther.
Doel, motivatie, mogelijkheden en eindsom voor ruiter en paard krijgen zo een ander perspectief.

HC

riafri schreef op donderdag 14 juni 2007, 18:34:


met Coster, heel jammer, maar ja.

Michiel schreef :

Nee, afwisseling hierin zou alleen maar onduidelijkheid geven bij het paard. Paard leert dat hij niet weg hoort te rennen. Dus mag hij niet af en toe wél eens wegrennen. Punt!

En als ie dat tóch probeert mag hij wat langer rennen dan fijn is.


Dat hij doelbewust zijn hoofd erbij gehouden heeft, net als Elke.
Geen verschil dus. Uiteindelijk kun je dus van een wegrenverhaal een goede ervaring maken, zolang JIJ maar de leiding houdt en neverdenooitniet het paard.

In de eerste 3 seconden ben je waarschijnlijk nog verrast door zo'n actie, maar door gelijk goed te reageren kun je de actie dus ombuigen. Dat noem ik geen meegaan met je paard. Meegaan met je paard hierin zou voor mij zijn : Het paard laten bepalen dat hij wil rennen én het paard laten bepalen dat het nu genoeg geweest is waarna hij mag bepalen dat hij mag stoppen. No way dus!

"Wil jij rennen ? Prima, maar dan op MIJN manier en IK bepaal wanneer jij mag stoppen". We hebben het hier niet over een handgalopje, maar over een felle wegrenactie, waarbij het paard probeert zich aan jouw hulpen te onttrekken. Als je een beetje pech hebt gaat ie ook nog als een debiel lopen bokken, da's niet fijn als je op snelheid bent.

Overigens pas ik dat zelden toe hier in het open veld met al zijn greppels en prikkeldraad, maar ik kan me er wel heel veel bij voorstellen. Ikzelf wil mijn paarden vóór blijven. gebeurt het me toch dan trek ik het paard rigoreus om, nog voordat ie op snelheid is, want dan gaat die nek op slot en heb je een harde dobber. Kwestie van enkele luttele seconden. Weer timing, consequentie en aanvoelen van je paard dus.


Probleem van het willen wegrennen is meestal dat je dan te maken hebt met een paard dat 'blind gaat'. Die negeren jouw stopteken nogal eens.

Pien

Nathalie Lagasse schreef op donderdag 14 juni 2007, 20:02:


Mooie conclusie wel, tijdje trainen, tijdje met rust laten, en dan blijkt het kwartje toch te zijn gevallen. Gewoon lekker afwisselen, heb ik ook goede ervaring mee.
Ik ben zelf de laatste tijd lekker aan het spiegelen. Ik was aan het loswerken zonder lijn dan, en ineens dacht ik: oja, je moet het ze voordoen. Ik wilde dat mijn merrie dr voeten ging optillen, dus deed ik het vóór. Ze was al in draf, maar ze keek me zó raar aan! Al dravend draaide ze haar hoofd en bracht het wat naar beneden alsof ze wou zeggen: Hûh, wat doe jij nou?! En toen ging ze het doen, mooi veren, in hetzelfde ritme. Langzamer, sneller, ze deed me helemaal volgen. En prachtig verend, zo mooi. En dan die gezichtsuitdrukking erbij, geweldig.
Terwijl zij kampioene staken was....dat doet ze nu vooral nog bij de trailer, zelfs Conrad vindt het best extreem, wat ze doet. Kennelijk heeft ze daar succes mee gehad, in het verleden. We hebben nog genoeg werk te doen zo.
Als je met je paard nog wat vertrouwen moet winnen blijft het belangrijkste toch, niet pushen...!

margaretha schreef op dinsdag 12 juni 2007, 12:54:


Ze krijgt die langere haren over haar hele lichaam? Dan, gezien haar voor geschiedenis met dekens en 's nachts binnen, moet ze misschien toch nog wat wennen aan de temperaturen en vind haar 'systeem' misschien dat de korte haren nog niet voldoende waren om haar onder de laagste temperaturen warm te houden...? Zou dus nog gewenning kunnen zijn aan het dekenloos-24/7 buiten. Geef haar in dat geval de kans om de overstap te maken. Als je haar dekenloos wilt blijven houden, vooral niet gaan scheren!

Huertecilla schreef :

I know < zucht>.


Ik zeg hier altijd: Je bent geen passagier; je bent de machinist

De meeste rijders zijn passagiers en worden dus onaangenaam verrast als blijkt dat paardlief zijn eigen ding gaat doen.
Het meest onschuldige voorbeeld daarvan is wel het paard overal laten eten, of het paard jou omver laten duwen. Ook op de grond kun je dus passagier zijn.


Yes!


Even terug naar een voorbeeld: Als je weet dat je paard freakt in galop blijf je net zolang stappen en daarna draven totdat dat solide aanwezig is. Pas daarna ga je aan die galop werken. Wat doen de meesten: gelijk naar de galop omdat ze het dáár willen oplossen. Het probleem ligt echter niet bij die galop, het komt daar alleen maar tot uiting. Tja....


Ik schiet hier niet van in de stress, want ik ben het met je eens.


Eindelijk kan ik weer eens met je grinniken, HC.
Ik kan niet ontkennen dat ik er ook zo over denk.

Nu moet ik gaan, we zijn hier de tenten aan het opbouwen voor het Subtieltrainenweekend van Conrad

Pien

Michiel schreef op vrijdag 15 juni 2007, 11:13:


Het is in dit geval juist niet het meegaan met het paard dat telt, Michiel. Het is het door laten gaan van het paard als het er zelf mee wil stoppen.
Wij gaan gerust wel eens mee met Froukje als ze lekker wil rennen, ze mag tegenwoordig op haar blote voeten zelfs voor de wagen in galop over het asfalt, als ze aangeeft dat ze dat wil. Maar dan laten we haar stoppen als wij dat willen.
Waar we het over hadden, was een paard dat ongehoorzaam was en op zo'n moment alleen maar hard wil. Die laat je dan net zo lang rennen tot hij zelf wil stoppen, maar dan zeg je NEE, jij wilde zo graag rennen, nu ga je nog even door ook. Sommige paarden zullen dan daarna niet meer aan de haal gaan, omdat ze hebben begrepen dat jij evengoed baas blijft. Andere paarden zullen denken "dat gebeurt me geen tweede keer" en proberen hun ruiter eraf te krijgen om er vervolgens alsnog vandoor te gaan.
Ik heb beide gevallen meegemaakt. Bij mijn eerste paard werkte het prima, bij Froukje werkt het niet.
Ik heb het vorig jaar nog aan de longe gehad. Toen wilde ze alleen maar heel hard rond galopperen. Ik heb haar laten begaan tot ze wilde stoppen, toen heb ik haar nog even door laten gaan. Gevolg: een Froukje dat met haar oren in haar nek naar me toe wilde komen. (Ze heeft me ooit al eens aangevallen aan de longe.)
Met Froukje is het constant schipperen tussen wat zij wil en wat wij willen. Vriendelijk vragen, zorgen dat ze je vraag begrijpt en toch soms moeten afdwingen.

Els.

Spirithorses schreef op vrijdag 15 juni 2007, 11:35:


Natuurlijk pas jij het zelden toe, iedereen past het zelden toe, deze methode is dan ook zeer discutabel en erg gevaarlijk bovendien. Het paard krijgt alleen maar meer conditie en kan het de volgende keer nog langer volhouden. Ik zou die methode helemaal maar in de prullebak gooien.
En nooit toepassen bij paarden die niet kunnen stoppen.
Alhoewel het op subtiele wijze wel kan, zoals ik vermoed dat het bij Jan gegaan is met paarden die wel konden stoppen op vraag.


Groetjes, Michiel