Nancy Beukinga schreef op zaterdag 30 september 2006, 11:26:
Hai Nancy, je verwoordt heel goed wat ik ook ervaar met onze paarden, het bitloos rijden lijdt tot onstpanning bij MIJ en daardoor automatisch ook bij mijn paarden - en zonder bit KAN je simpelweg niet meer in die mond trekken en dat is wel zo prettig, voor alle partijen.
groetjes anna

e m kraak schreef op zondag 1 oktober 2006, 23:51:


Is waar , lengtesprongen zijn (voor een paard dan ) ook véél minder risicovol dan (extreme) hoogtesprongen

e m kraak schreef op zondag 1 oktober 2006, 23:51:


Blijft mooi die foto van Asti, Brella sprong ook als veulen, alleen niet zo precies, ze sprong dwars dóór het houten hek heen. De hoogte verkeerd ingeschat. Atsi ook dóó'r het hek heen, maar dan echt een precisiespringer

Es

epona schreef op zondag 1 oktober 2006, 21:46:


Sluit ik me bij aan.

Sandra

eddy DRUPPEL schreef op zondag 1 oktober 2006, 22:30:


Ik had dit berichtje bij Pien op de site gezet en kopieer het nu even hier naar toe.

Dan ben ik toch even nieuwsgierig hoor.
Als jij alleen aan het rijden bent en je paard besluit dat het rechtsaf wil terwijl jij eigenlijk links wil. Gaat hij dan altijd gewoon gelijk mee links, zonder dat je een strijd hoeft aan te gaan? Of als je paard het toch wel heel erg tijd vindt om te gaan grazen, terwijl jij nog een half uurtje door wil rijden. Luistert het dan altijd naar je?
Kun je hem dan zonder een beetje dwang van "eventueel" een bit van het feit overtuigen dat jouw wil wet is? Want als dat zo is, doe ik iets hopeloos verkeerd.
Als Bright geen bit in heeft en ze wil naar huis, dan draait ze om en gaat naar huis. En dan kan ik mopperen en druk uit oefenen of het stalhalster dat om heeft maar dat intereseert haar niks.
Als ze het bit in heeft en ze draait terug en ik stuur haar weer op de route die ik wil lukt dat wel.
Dus welke magische eigenschap moet ik me nog eigen maken om dat paardenbeest op mijn lijn te laten lopen?

Ik heb het al eerder gezegd. Ik rijd op een stalhalster perfect. Behalve als we buiten zijn. Dan heeft ze in de gaten dat ze zonder dat bit heel sterk is en haar eigen gang kan gaan.
Wat doe jij met je paarden dat ze zo perfect naar je luisteren. Of zijn ze willoos, doen ze altijd datgene dat jij wilt?

Groet,
Sandra

Groetjes,
Sandra

sandratien schreef op maandag 2 oktober 2006, 10:56:



Ik vind dat je een punt hebt, Ina, want bitloos en dan nóg een strakke laagzittende insnoerende neusriem doet net zo goed niks goeds.
Net zoals ik nog steeds niet geloof in knevelende gekruiste riempjes onder kin of kaak.

Zoals het ook niets goeds doet als mensen hun paard koste wat kost aan de teugel willen blijven rijden en hem omlaag trekken in de veronderstelling dat het paard dan beter/mooier gaat lopen, of dat ze meer controle hebben.
Ik denk dat die ruiters het niet helemaal begrepen hebben.

Bitloos in mijn geval, op mijn manege, op míjn paarden betekent loslaten en op een andere manier dan via je handen en via 'controle' communiceren.
Ik blijf zeggen dat controle over je paard niet zitten in je handen, maar dat er nog een heel traject aan vooraf gaat. Niet dat je niet aan de teugels mag trekken in een onveilige situatie waarin het paard gekke dingen dreigt te doen, nee, verre van dat, (jouw eigen veiligheid staat altijd voorop!) maar er zijn zoveel andere mooie en veel paardgerichtere manieren om je paard te openen voor communicatie en pas als laatste redmiddel zijn er die teugels.

Hoe gek het misschien ook klinkt vanaf mijn toetsenbord; ik ben absoluut niet tegen een bit, hoezeer ik bitloos ook promoot.
Maar ik ben er wel tegen dat mensen maar blijven menen dat controle in die handen , op de neus of in de mond van het paard moeten zitten.

Groet, Pien

e m kraak schreef op zondag 1 oktober 2006, 23:51:


Ik wil best aannemen dat een breedtesprong voor een paard leuker is dan een hoogtesprong.
Maar paarden die hoogtesprongen doen zijn echt geen uitzonderingen hoor. Mijn paard deed hoogtesprongen (voor haar is 1m al heel hoog) zonder enige druk van mijn kant en zonder dat het haar was aangeleerd. En ze was zeker geen veulen meer. (3 jaar)
En ik herinner mij net dat de (toen) driejarige van een vriendin van mij met gemak over een omheining van 1m50 sprong als hij liever aan de andere kant was. Ze vond haar paard geregeld op een verkeerd stuk land, en als ze met haar pony ging wandelen is haar paard er ook een keer achteraan gegaan. Uiteindelijk heeft ze al haar omheiningen maar verhoogd, zodat meneer wel binnenbleef. Aan dit paard was springen ook niet aangeleerd.
Dit zijn zomaar twee voorbeelden van paarden die zonder voorkennis uit zichzelf hoogtesprongen nemen.
En als je eens nagaat hoeveel paarden littekens op hun benen hebben omdat ze in hun jonge jaren wel eens wilden proberen of ze over de omheining konden springen en zichzelf blijkbaar iets overschatten. Als je een paard tegenkomt met de overblijfselen van een draadwond op z'n been en je vraagt de eigenaar om uitleg, zit er negen van de tien keer een uitbreek/spring verhaal achter.
Ik snap niet dat je zo'n gedrag nog nooit hebt gezien, je komt toch met veel paarden in contact? Of is het misschien rasgebonden, en kijk jij op de verkeerde plaatsen? (Ik kan me inbeelden dat een ijsco of Konik minder zin heeft om te springen itt een volbloed of doorgefokte warmbloed?)

groetjes
Ans

Ans Jondral schreef op maandag 2 oktober 2006, 11:20:


Ik ben toch blij dat mijn paard dit niet in zich heeft
ik heb namelijk het"strookafzetdraad" maar op 1 meterzoveel hoog . Al zou ik het op 10 cm laag zetten... weet zeker dat ze er achter blijft.
k denk dat ik haar voorlopig geen springen leer dan hahaha

Marielle

Spirithorses schreef op maandag 2 oktober 2006, 11:13:


Even een vraag over de side pull. Dit omdat ik er eentje bij de advertenties op deze site zag staan die betaalbaar is.
Kun je met een sidepull net zoveel dwang uitoefenen als met een bit op de momenten dat dat nodig is?
Het feit dat ik met bit blijf rijden heeft namelijk ook een financiele kant. Ik heb namelijk van alles geprobeerd dat iederen keer weer geld kost. Laatste uitgave, een leren bit van de nodige euro's. Iedere keer weer blijkt ze op dat dunne gebroken trensbitje gewoon het beste te berijden. Op den duur zie je dan echt de noodzaak niet om weer een duur ander systeem uit te proberen.
Weer uitproberen in de boomgaard en daar gaat het prima. Maar zodra we de weg opgaan is het weer mis. Ik wil naar huis is voor Bright ik ga naar huis. En ik ben niet bij machte om haar om te draaien. En dat weet ze. Bovendien klimt ze op auto's die aan komen rijden. Dus bit er weer in. Ik zie niet dat ze er veel last van heeft dus ik vind dat niet erg. Maar blijf open staan voor nieuwe ideeen.

Groet,
Sandra

neckebroeck Anne schreef op zaterdag 30 september 2006, 10:09:


Hoi Anne

Ik heb een Malibaud Randonnee zadel te koop .
Staat bij de advertenties (zadels) .
Ik kan nog wat foto´s via mail versturen .

groetjes Nancy

Spirithorses schreef op maandag 2 oktober 2006, 11:13:


je verwoordt het precies, mensen moeten van dat bit afblijven tenzij in ernstige gevallen van nood! Ik kan goed zonder bit rijden in en uit de bak, voor de fine-tuning kan ik ook nog wel weg met alleen een halster, verzamelen gaat ook prima dat is zowiezo een questie van juiste houding aannemen, het punt is dat ik , bij filly die uit en te na getraind is met scharenbit (reining) juist bij die precisie dingen gewoon een dikke middelhoef krijg, als je begrijpt wat ik bedoel, dus dan moet ik overduidelijk zijn met de wat dan ook aan bitloze construktie's , terwijl ik met het ijzerwerk maar een pinkbreedte hoef te tillen met mijn teugels om haar te laten geven op het bit.
Ik kies er dan voor om als ik die dingen wil oefenen omdat dat af en toe nodig is, om dat met het ijzerwerk te doen, ga ik lekker rekrea rijden buiten of wat rondtuffen in de bak , kortom alles wat niks met schouder tillen heup bijzetten of tillen te maken heeft, dan doe ik dat zonder. Zo controleer ik mezelf ook voor het geval dat ik toch ongemerkt te weinig met mijn benen oplos en teveel spanning in mijn schouders maak.
Zonder bit doet ze dan niet wat ik wil dan dwingt ze mij het goed op te lossen met mijn lichaam, met bit is het makkelijker camoufleren dat je zelf verkeert zit.
Vandaar dat ik meestal een mix kies, maar voor gemiddeld rijden is die sidepull het makkelijkst, als je dan een keer in moet grijpen "trek" je het hoofd makkelijk zonder pijn om en is de gang eruit, kunnen ze niet zo makkelijk meer op de kletter, de rest is sturen met nekreining en je balans en gewicht.

De meeste mensen moeten zowiezo eerst leren loslaten en toegeven dat je nooit controle hebt over een paard ( dat is voor de meesten mensen zoooo moeilijk) uiteindelijk. Als die stap eenmaal genomen is gaan mensen vaak in rap tempo leren dat met je balans en lichaam werken samen met hun paard veel gemakkelijker en precieser is dan dat getrek aan die teugel. dat controle voor dat paard nooit een issue is maar dat de mens daar een punt van maakt.

Ina

sandratien schreef :


Hij/zij/'ut' zal wel moeten Sandra. Onder alle omstandigheden!!!!


Niemand maakt mij wijs dat een paard zonder bit wél een eigen wil heeft en die wil is er niet meer als er opeens een stuk ijzer in zijn mond zit.
Zijn wil verandert niet, zijn temperament ook niet; echter de impact van jouw hulpen komen misschien wel harder (duidelijker) aan ja. Een paard met wegren-neigingen wil dat net zo goed nog met dat bit.


Ow nee, mijn paarden zijn niet willoos, maar ze weten dat ze er niet mee wegkomen. Gisteren nog een wat ruig ritje met oa mijn Arabier gehad, en er komt een moment dat ook zij het op topsnelheid wel even van mij wil overnemen hoor en uhh, dan gaan wij ook wel even 'in discussie', wat dácht je, maar ik ga pontifikaal op de rem als mijn communicatie niet geheel volgens afspraak verloopt, zeg maar. Kan het veld nog zo groot en aanlokkelijk zijn en kan ik nog zo'n verschrikkelijke zin in een fris galopje hebben, haar sancties voor niet luisteren zijn 'in stap' (en da's balen voor een Arabier joh!). BD reageert daar tegenwoordig dan ook op terug door een bok te geven of te gaan hoofdschudden in de hoop onder mijn hulpen uit te komen (over communicatie tussen rijder en paard gesproken....) . Dan komt weer het voordeel van de Arab naar boven: Die blijven altijd wel bestuurbaar. En nee is nee! Punt, ook al hang ik ondersteboven in de kersenboom. Ik hijs haar op, ik trek haar om, maar stoppen zal ze.
Overigens is dit voor alle paarden in de groep tijdens de buitenrit van toepassing; heeft er iemand het gevoel geen controle te hebben gaat de hele groep pardoes in stap.

Plan A is altijd te blijven communiceren met mijn lichaamstaal, woorden, zit, door gecentered te rijden zonder aan die teugels te gaan, maar als madame het op de heupen heeft moet ook ik naar plan B en dat is iets minder subtiel: Teugel strak totdat ze stapt of dat doet wat ik wil, maar zodra ze in stap gaat weer losse teugel en kijken of het al lukt terug te komen in onze gezamelijke communicatie, dwz, zonder teugel, maar op stem en met lichaamshulpen.
Ik haal de teugels dus alleen maar op als het echt nodig blijkt. En dan nog zo kort mogelijk.

Teveel mensen slaan plan A over (angst, onzekerheid, onervaren?) en gaan gelijk naar plan B hetgeen het paard niet de kans geeft om tot een communicatie te komen, want er ís niks, er is alleen strakte in de teugel en een gespannen rijder die denkt : "als ik haar loslaat gaat ze ervandoor".
En een paard dat denkt bij een lossere teugel :"yeppie, we kúnnen...."

(ik ga effe door in een volgend bericht: dit wordt te lang om te verzenden)

(vervolg)

Dan hebben we nog een andere troef en dat is timing want je vóélt wat dat paard daaronder je van plan is.
Weer een voorbeeld:
Izzy is in een verschrikkelijke fase op de buitenritten: 3 teugels overgebroken, 3 rijders met aangesingeld zadel en al over haar hals naar voren als gevolg van haar 'plotselinge' vreetgedrag ---> Graspol en kop omlaag en hijs dat maar eens op uit het gras.
Zo erg dat ik bepaalde paadjes echt ging mijden.
De oorzaak ligt in het feit dat er veel beginners op haar gereden hebben en dat zijn meestal personen met nog niet de juiste timing (die ríjden niet maar die zítten) want je kunt het gedrag voorkomen door haar te waarschuwen en één teugel bij je te pakken, je been als waarschuwing aan te leggen ('pas op jij, ik heb je in de gaten") en ze laat het echt wel uit d'r hoofd.
Zo blijf je in je (mentale) kracht en is er geen gevecht.
Laat je haar daar eenmaal doorheen gaan door te laat in te grijpen kom je in dat fysieke deel en moet je het hebben van spierkracht, nou, dan leg je het af tegen een Fjordennek, dat hijs je niet zo effe op uit het gras.

Terugvertaald naar jouw situatie:
Je zou moeten voorkómen dat zij in die sterkte gaat door te blijven communiceren, door haar niet de kans te bieden om in dat stuk te komen. Door zelf gecentered te blijven rijden en je niet uit balans te laten brengen, zowel mentaal als fysiek. Angst wegademen, letten op je spieren, niet gaan klemmen, of voorover te gaan hangen etc. Gedachten niet laten afdwalen, niet teveel kletsen met vriendinnen (ik weet van jou dat jij altijd alleen rijdt, dus voor jou geldt dit niet, maar wel voor anderen). Niet voor niks gaat dat hoofd van je paard omlaag in het gras als je verdorie net even niet oplet.
Dat paard voelt dat dus in jouw energie, in jouw trilling. Net zo goed kun jij leren datzelfde van jouw paard op te pikken en er iets mee te doen..
Als je met je paard verbonden bent voel je haar aan, dan voel je wat ze van plan is; een lichte trilling in de spieren, een in die richting scheefgedraaid oor, je voelt haar energie (dat van die energie is voor Eddy, insidersdingetje) en je kunt makkelijk daarop anticiperen , nog vóórdat zij werkelijk aanstalten gemaakt heeft.

Zolang als zij in stap niet naar je luistert is het niet de tijd om een drafje te gaan uitproberen; zolang als zij niet in draf naar je luistert geen galop etc.
Maak het voor jezelf veilig door altijd aan het eind van elk paadje, vóór elke bocht, op elke kruising te gaan stappen. Wij doen dat hier altijd. Ik zal nooit in draf een bocht omgaan, of bovenaan een helling doorgalloperen, ik ga altijd terug naar stap om het paard bij me te houden en om hem te leren dat hij niet door mag schieten.

Wat je dus Bright eerst leert is dat zij moet luisteren naar jouw sturen, stoppen, volgen etc.en dat er werkelijk nooit discussie mag zijn.
Wil zij naar links en jij naar rechts: Ga niet zitten trekken, slaan, meppen, maar 'zet jezelf vast in het zadel' en hou stand.
Buig dat hoofd naar rechts en hou de teugel op één 'strakte'.
Niet trekken, maar op spanning houden. Als je paard maar ook héél even meegeeft of aanstalten maakt door de teugel te laten verslappen, direct LOS en belonen (haar niet alsnog laten ontglippen). Dat moment kan aanvankelijk wel langer dan 10 seconden duren hoor, en jij zit intussen lekker relaxt te fluiten en je laat je niet van je pad afbrengen of kwaad maken.
Bouw dit langzaam op door meer buigactie van haar te vragen (door een seconde langer vast te houden ---> weer timing) en wederom te belonen na ELKE goede actie.
Begin hiermee in de bak, doe stuuroefeningen om pilonnen, stoelen, zigzaggen etc. Verfijn daarmee telkens meer je hulpen, rijd steeds meer met je lijf, en minder met je handen, gebruik daarbij de Centered Riding technieken waar we het zovaak over hebben, zodat het accent van die handen verlegt wordt naar de andere hulpen.
Geef nooit echt nóóit toe als zij besluit de andere kant op te gaan. Als jij naar rechts wil gáát ze naar rechts en geef haar niet haar zin door toch eerst via links om te draaien want als ze leert dat ze ermee wegkomt moet je dat er weer uitkrijgen. Gewoon rustig stand houden, uitademen en vaak tot 10 tellen, misschien wel meer.

Gaat dit in de bak goed dan bouw je dit uit door het buiten ook zo te doen, maar ze moet natuurlijk wel eerst geleerd hebben wat jouw bedoeling is.
Ik zal dit bericht ook naar mijn forum terugcopieren.
Ik hoop dat je er wat mee kunt.

Greetz, Pien

Iets heel eenvoudigs, wat jullie misschien allang kennen
Shiny schrok onder het wandelen altijd enorm van het leidtouwt, wat ik altijd zo los beet heb dat het wel eens op de grond valt en waar hij dan prompt op trapt. BBaff!! Hoofd omhoog en een hoop wit in de ogen.
Dit afleren is niet zo gemakkelijk omdat je natuurlijk je paard bevestigd door als reactie te stoppen je om te draaien en hem aan te kijken.
Ik vond dat dat geschrik maar eens over moest zijn.
Tijdens een wandeling heb ik hem gewoon laten grazen met het touw aan zijn halster. en ben zelf even verderop met mijn rug naar hem toe gaan staan. Het was vlot raak natuurlijk en eigenlijk weer de zelfde reactie, hoofd omhoog en uit alle macht schrikken. Van mij nu echter geen enkele reactie , omdat ik er op stond te wachten.
De tweede keer nog wel hoofd omhoog, maar duidelijk minder dan daarvoor, de derde keer,hoofd niet meer omhoog, de vierde en laatste keer blijven staan, nadenken en stappie terug van het touw af! :)
Hij had het gevonden en in een kwartier helemaal zichzelf aangeleerd, dat het veel rustiger gaat en minder energie kost als je dan eventjes van het touw afgaat. Nu is het zelfs zo dat hij niet meer schrikt als hij bij wijze van spreken met 4 benen op het touw staat en dat onder spanning komt.
Nou ben ik altijd voor hoe simpeler hoe mooier, daarom mijn vraag: wie kent er nog meer dingen die je je paard aan of af kunt leren ... simpelweg door het hemzelf te laten ontdekken?

Piet

sandratien schreef :

Sandra, het zit em niet in het bit, of welke bitloze optoming dan ook.
Het zit em in de communicatie.
Je zult mijn vorige bericht wel al gelezen hebben, dat verduidelijkt het wel, hoop ik.

Groetjes, Pien