eddy DRUPPEL schreef op maandag 9 oktober 2006, 21:07:


Maar wel een vrijpostig kind. Tot standbeeld verheven
Symbool van België

Tineke Nolet-Verdel schreef op maandag 9 oktober 2006, 20:56:


Hoi, zou mooi zijn he? Haha... eerlijk gezegd vond ik Calli's 1.40 schofthoogte wel even voldoende! Pfff.... en die voetzolen dan! Jeempje... je kunt er rustig met een moker op slaan! Bikkelhard! Hun 'hoefsmid' komt maar 2 x per jaar!!
Toevallig was ik daar vlak voor de hoefsmid kwam. En heb dus die voeten echt goed bekeken. De stralen zijn gewoon dichtgegroeid naar de hielen toe. Je kunt ze dus niet uitkrabbelen.... Het schijnt dat dit normaal is, zo kunnen er dus ook geen steentjes inkomen. En verder stond er een randje hoefwand. Maar heel weinig. Verder mooie lage hielen. Nadat de hoefsmid geweest was zag ik eigenlijk weinig verschil. De stralen en de zool worden echt niet uitgekapt. Lijkt vreselijk op PN. Alleen de wand wordt keurig afgekapt en gerond. Maar weer geen ronding naar boven toe, zoals wij dat hier doen. Nu, Calli liep er gewoon perfekt op en de oude dame ook.

Ja Tineke, zeker puur genieten!

Groet,
Wil.

Natuurlijk kom je er wel!!

Monique Meijer schreef op maandag 9 oktober 2006, 15:16:


Zo te lezen kan ze geen Nee zeggen.
Die skelter hoord in de schuur te blijven, zolang een kind er geen succeservaringen mee kan hebben. En dan, op dat gehuil kun je positieve aandacht geven.

Michiel

Esther schreef op maandag 9 oktober 2006, 19:54:


Die familie die Wil op visite kreeg zou ook voor mij een uitdaging zijn.
Als een tactische politieagent snel die kinderen leren wat wel en niet kan, zónder hun plezier te bederven. Dat is het mooiste, de social talk met de ouders, daar zou ik me dan aan onttrekken, dit gaat voor.

Keurig opgevoede en beleefde kinderen, merk ik hebben vaak verleerd hun hart te volgen en missen spontaniteit. Tenminste als het een aangeleerd (afgedwongen) iets is. Als het uit hen zelf komt is het prima. En dat de belgische beleefdheid aangeboren is ... ik dacht het niet, niet meer dan de NL kinderen.

Bij de bakker "wat zeg je dan" zeg ik altijd dank je wel en vraag mijn kinderen dit niet te zeggen. Een bakker die dit wel verwacht is blind, de gelukkige glimlach bij het krijgen van iets lekkers is het mooiste dank je wel. Ik heb dan ook een beetje te doen met de verlegen kleuters die hun glimlach inslikken bij de beleefdheids prestatie die er van ze verwacht wordt.

Graag zie ik dat mijn kinderen hun hart volgen en doen wat ze het liefste doen, altijd. Bij de pressie van anderen is het nog moeilijk genoeg om op je eigen spoor te blijven. Dat sommige kinderen zich lastig gedragen is weer een heel andere verhaal. Net als bij paarden:
Voorkomen inplaats van straffen, dat helpt al een heel stuk, om lastig gedrag liefdevol om te buigen. En ben je te laat, dan ga je terug naar de oorzaak, vaak de stress van dier en kind, zachtheid zal dan vanzelf bij je opkomen.

Michiel

Michiel schreef op maandag 9 oktober 2006, 21:50:


Helemaal mee eens

Michiel schreef op maandag 9 oktober 2006, 14:19:


Zoals de ouden zongen, piepen de jongen. Veel hangt af van de grenzen van de opvoeder, wat voor de een normaal is, is voor een ander grensoverschrijdend. Er zijn kinderen die opgevoed worden door zulke incompetente, inconsequente opvoeders dat ze eigenlijk gewoon zielig zijn, die zo bezig zijn een grens te vinden, die ze maar nooit krijgen dat ze steeds gekkere grensoverschrijdende situaties opzoeken om maar een grens te kunnen vinden. Voor die kinderen en ouders is het misschien beter als ze soms, heel soms eens een tik tegen de pamper hadden gekregen al was het alleen maar om het voor beide partijen duidelijk te hebben dat er inderdaad een grens was bereikt. Ja zeggen kan alleen maar als er ook een echte nee is, zolang nee misschien betekend, en misschien eigenlijk ja is, is er ruimte waar eigenlijk geen ruimte moet zijn.
Dat moeten ouders doen, grenzen geven om ze af en toe te kunnen overtreden en leren om met die overtredingen om te gaan.

Ik heb zelf ouders die er altijd prat op gingen, dat ze zo weinig tikken hebben hoeven geven aan ons kinders, helaas is er nogal wat werk verricht voordat we eindelijk van de gevolgen van de psychologische oorlogsvoering af waren.
Ik had liever een duidelijke tik gehad geloof ik.
In dat kader ben ik ook bang dat nu met die nieuwe wet op de tik er een gapend gat gevuld gaat worden met kindertjes van ouders die iets minder uit de voeten kunnen met de theorie van negeren van ongewenst gedrag en belonen van gewenst gedrag, en door dreigen met van alles en nog wat en af en toe de bedreiging waar maken, hun bloedjes onder de duim houden. Ik denk dat soms die duidelijke tik dan wenselijker is. Zelfs al is het uit onmacht.

Overigens Michiel vind ik de vergelijking naar het boos weglopen bij je paard mank gaan, je loopt elke dag weg bij je paard of dit nu blij of boos is, je laat hem elke dag achter.

Ik verschil niet vaak van mening met je, toch vind ik dat niet ieder kind en niet ieder paard zonder regels kan op groeien, er zijn grenzen. En consequenties die uit bepaald gedrag voortvloeien. Ik denk dat het veel waardevoller zou zijn om ouders meer handvaten te geven, daar meer in te investeren. Vooral nu in deze wereld met steeds minder sociale controle, steeds meer jonge ouders die minder mee krijgen qua opvoedkunde vanuit de gemeenschap, die geen eigen maatstaf meer kunnen ontwikkelen omdat alles wat ze meekrijgen van andere opvoeders via de tv of pc verloopt, niet meer zien wat de buuf nu eigenlijk aan dit of dat probleem doen, zodat ze denken kunnen poeh dat gaat bij mij anders hoor! Ze denken of lezen of zien op tv, allerlei dingetjes maar kunnen niet meer toetsen, dus als de oplossing niet voorhanden is in de theorie, moeten ze zelf wat bedenken. Daar zou ik meer akties in willen zien dan 1 keer in de zoveel tijd eens lollig naar het consultatie bureau wat inmiddels meer een prikstation is dan iets waar je werkelijk wat ervaringen kunt opdoen.

Ik denk echt dat het zinloos geweld wat nu zo vaak de kop op steekt, akties zijn van mensen die geen grenzen hebben geleerd, en steeds verder gaan om toch die grens te krijgen, zodat ze weten waar ook zij aan toe zijn, dat ook zij ergens op kunnen rekenen.

Ina

Je merkt het toch vrijwel meteen met kinderen, wat voor vlees je in de kuip hebt. Heb het zelf ook wel meegemaakt. Mijn paard staat op een soort vakantieboerderijtje nu, dus daar komen veel toeristen ... niet altijd fijn. Gelukkig zijn er wel goeie regels, maar helaas ook nadelen (kroonkurken vinden in de hoef van je paard bijvoorbeeld!!!).

Er zijn ook veel kinderen bij, ik ben daar altijd heel terughoudend in. Kinderen die ongevraagd in de wei komen haal ik er met een preek uit, als Neel ze al niet weggejaagd heeft. Zo ja, dan rennen ze huilend de wei uit, komt er 700 kg jonge jolige Belg op je af gedenderd, hahaa, dan blijf je als kind niet snel staan hoor . Maar er zijn ook weleens kinderen bij die beleefd en netjes vragen of ze mee mogen de paarden voeren (hooi) en die dan allerlei vragen stellen, niet meteen overal aanzitten en zo..... netjes vragen of ze even mogen aaien en zo ja, waar dan. Die zijn er ook.

Kinderen die meteen maar overal aangrijpen en aanzitten en lopen te lachen over hoe dat beest reageert, die blief ik echt niet bij mijn paard! En dat maak ik ze dan ook altijd heel duidelijk. Meestal is dat voldoende. Zo niet, dan waarschuw ik de leiding of ouders, dat ik er niet voor in kan staan als die kinderen dan toch de wei in gaan.

epona schreef op dinsdag 10 oktober 2006, 0:43:


Mee eens Ina.
Monique

Hoi Pien,

Volgens mij kun je goed terecht voor info omtrent dit zadel bij de horseman-outfitter.
Ze weten daar volgens mij veel van dit soort zadels, en ze maken ze volgens mij ook op maat.
Maar je zou ze zelf even kunnen contacten.
Hun website http://www.horseman.nl/

Ik heb er mijn bosal&hoofdstel&mecate vandaan en ook reuze veel info gekregen en ben heel deskundig geholpen.

O ja ze zijn niet goedkoop

Succes.

Janine van Eijk schreef op dinsdag 10 oktober 2006, 9:53:


Ik heb 10 jaar geleden in Duitsland een Australisch stockzadel gekocht van het merk Syd Hill, dit staat ook in het onderste zadelblad gepreegd. Het zadel werd aangemeten door de firma "Sydney" uit Franzenheim/Trier, die ik op de Equitana had gesproken. Men kwam met een bestelwagen vol zadels aan huis kwam en ging eer vakkundig te werk. Contactpersoon was Bärbel Thees, website: www.stocksattel.de

Het zadel -een Bushmaster Poley- werd in Sydney besteld en gemaakt en de levering duurde een week of 8. Kosten 10 jaar geleden: rond de 4000 gulden. Ik heb het zadel nog steeds, het ziet er perfect uit, heeft een onvrijwillig verblijf in de sloot en vele ruige tochten doorstaan. Ik gebruik het niet meer dagelijks, omdat ik nu verslaafd ben aan mijn comfi spaanse zadel met flexibele boom, maar af en toe leg ik het weer eens op een van de jongens voor een ritje met dat verloren gewaande kojboi-gevoel...

Esther schreef op maandag 9 oktober 2006, 19:54:


tuurlijk
frituurkultuur
versus
uitdemuurkultuur

epona schreef op dinsdag 10 oktober 2006, 0:43:


Goed verhaal en we verschillen slechts in details volgens mij.
Een heel duidelijke nee en ja, zonder psychologische oorlogsvoering,
daar ben ik ook helemaal voor.

Ik vul dat in thuis, zonder vaste regels.
Dat zal ik even uitleggen, de krachtige Nee is er wel vaak.

We luisteren naar elkaar wat we willen en wat we niet willen. We zijn heel consequent aan ons eigen gevoel. En mijn kinderen letten op en vragen aan me of ik iets goedkeur of niet. En dat verschilt dus van moment tot moment, bij sommige onderwerpen. En het blijft heel duidelijk op deze manier, we kennen elkaar en weten ongeveer wat we toestaan en wat niet en anders vragen we het wel. Zo heeft mijn vrouw hele andere grenzen dan ik, we zijn ook andere mensen en blijven ieders onszelf. Ik moet er niet aan denken dat ik mijn eigen gevoel zou moeten weg cijveren, we trekken geen één lijn in de opvoeding. Zo zijn onze kids gewend met eenieder als individu rekening te houden. Ik vraag wel vaak wat mijn vrouw van iets vind, zo stemmen we dingen af mocht dat handig zijn.
Overigens deze manier is beschreven door Thomas Gordon, luisteren naar kinderen. Het heet consequent zijn aan je eigen gevoel.

Zo genoeg over regels :)
Michiel

Michiel schreef op dinsdag 10 oktober 2006, 14:45:


Moet dit nog even kwijt: Prachtig als je zo met kinderen kunt omgaan en dat het bij jou thuis op die manier werkt!
Groeten,
Monique

Vanmiddag heb ik voor de allereerste keer mijn 2 jarige connemara als handpaard meegenomen! Misschien voor veel mensen van het forum al gewone kost, maar voor mij een nieuwe ervaring.

We hebben al heel veel voorbereidende oefeningen gedaan. Ik had het idee dat we er klaar voor waren en met het rustige weer van vanmiddag vond ik het een goed idee om maar eens op pad te gaan. Het ging echt supergoed, alsof we het al tijden op deze manier doen. We hebben een uur rondgestapt in het dorp, een vertrouwde omgeving voor D-Day. Beide paarden hebben hetzelfde staptempo en zijn graag in elkaars nabijheid. Het leidtouw van D-Day hing mooi in een boogje en hij liep met zijn hoofd ongeveer naast de schouder van Guus. Kon ik teminste gewoon recht op mijn paard zitten.

Behalve 1 keer: D-Day moest mesten en dan staat hij altijd stil! Mijn armen zaten toen min of meer in een spagaat!
Hoe los ik dat nu op? Tot nu toe bij het wandelen met hem heb ik wel geprobeerd om hem door te laten lopen onder het mesten (ook met iemand erbij die met een touwtje zwaaide achter hem), maar dat heeft nog niet echt effect gehad.
In boeken heb ik tot nu toe dit probleem nooit gelezen, maar ik ben toch zeker niet de enige die hier tegen aan loopt?

Het is mijn bedoeling om hem 2 keer per week mee te nemen als handpaard en daarnaast uiteraard ook nog alleen met hem wandelen. Maar dan wil ik wel graag dit mestprobleem opgelost hebben. Wie herkent het en heeft het opgelost?

Groet,
Tineke

Tineke Nolet-Verdel schreef op dinsdag 10 oktober 2006, 16:00:


Hoi Tineke,
Leuk dat het zo goed ging.
Wat dat mesten betreft geen idee hoe je dat oplost. Ik laat hem altijd stilstaan, zit zelf ook graag op mijn gemak.......
Maar in jouw geval is dat inderdaad wel lastig. Misschien gewoon oefenen op vrij abrubt stilstaan? Iets anders zou ik ook niet weten.

Groet
Simon