Spirithorses schreef op vrijdag 30 maart 2007, 0:07:


LOL blijven oefenen Pien blijven oefenen
Je wilt toch later ook waarschijnlijk het paardediploma op zak hebben?

Het is niet alleen je paard trainen op gehoorzaamheid vanuit vriendelijk en duidelijk leiderschap .Er gebeurd meer is mijn ervaring.je paard leert dat het een beloning kan verdienen door aanwijzingen op te volgen ook met een opdracht die als een korrektie is gegeven.De mens leert veel belonen en beiden leren concentratie.
Een mooie opzet voor bijv. clickeren!
Even aan jou adres Conrad ,want ik heb al een tijdje niks van me laten horen.Ik heb inmiddels een paard erbij om te trainen en daarbij gebruik ik jou methode subtiele halster training?
Het is mooi om te zien hoe een narrig in zichzelf gekeerd paard elke week veranderd en steeds meer nieuwsgierig en vrolijk word zelfs van het uit voeren van simpele opdrachten ze geniet van de beloning! de aandacht.
en in enge situaties werken de 8jes zoduidelijk dat was ik door Farras vergeten.
Met Farras heb ik nog een ander soort vreemde periode achter de rug.
Ik denk dat het vergelijkbaar is met het verhaal van Piet met Shiny.
het clickeren op vrij willige basis en opdrachten anderzijds in combinatie met verhuizing.Leverde een paard dat belonig (voedsel) na een uitgevoerde opdracht weigerde en clicker trucjes weigerde tedoen en omgekeerd.
een tijdelijke clicker stop,maar wel stem beloning bij de opdrachten heb ik gebruikt als oplossing.
Ik vermijd expres het veel gebruikte woord vraag ,Omdat een vraag waarop geen nee bestaat gewoon een opdracht is.Iedereen die pubers heeft weet dat.
op het moment dat ik het clickeren weer oppakte werden de vragen wel heel duidelijk opdrachten .
dit betekent dat ik goed moet aanvoelen wanneer ik hem overvraag als het bijv. om enge zaken gaat.dit geld natuurlijk ook voor ander soort opdrachten .Anderzijds hou ik rekenig met wat hij leuk vind grazen en racen met een ander paard bijv.
waarbij ik ervoor zorg dat ik de opdracht geef dit is trouwens een beproefde methode en niet alleen NH.

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 30 maart 2007, 0:07:


Ik kan er nog steeds geen touw aan vast knopen, echt niet....

Ik weet wel dat "leiderschap" onder paarden een totaal andere betekenis en invulling heeft dan het verticaal hiërarchisch systeem dan mensen sociaal toepassen. Het Japanse horizontaal systeem lijkt er al wat meer op. Ik heb in alle tijd die ik met paarden observeren heb doorgebracht nog nooit meegemaakt dat leiding in status quo was, noch dat individuen anders dan individueel gedrag vertoonden. Dus van moment tot moment zelf keuzen maken wat te doen.

Ik mag met jou niet de theorie in, dus maar een voorbeeld bij uitstek (mag je komen bekijken als je goesting hebt!): onze Hvuiski is een paard dat zich niets maar dan ook niets laat vertellen tenzij hij er 110% van overtuigd is dat het goed is, leuk is (en ook maar niet de kans loopt een klein beetje onleuk te worden), etc.
Ik kan er niet mee overweg; ik ben streng, eis dingen, kwis zal het gaan doen omdat ik goed ben in wat ik weet maar Kwis gaat geestelijk zichtbaar op slot, sluit zich op en wordt een sukkel. Niet slim, ik ken mijn beperkingen en heb me daarom Dyggur, met een totaal ander karakter en temperament, aangeschaft.
Mijn lief Sas (Idunn) kan wél met Kwis overweg (he, ze kan zelfs met mij overweg)! En dat gaat met veel geduld via de weg van Kwis stapje voor stapje overtuigen dat alles (wat gewenst wordt) wél leuk is, wél goed is om te doen, etc. Je mag daarbij niet het kleinste beetje druk uitoefenen, anders reageert Kwis gelijk de spreekwoordelijke ezel (HC, hoe gaat het met je muildier?!). Dit is breder dan clicker. Kwis doet alleen iets als hij zelf de beslissing neemt het te doen. Go with?

Blabla! , Egon
Reinforcement is a contingency - Bob Bailey

*******************8
Het klinkt mij niet zo vreemd in de oren anders! Gebeurde bij ons toen ook, toen wij (argeloos) Neel als veulen in de groep introduceerden. De groep merries vonden het nog wel prima dat Neel in de wei rondwandelde, maar de alfa-merrie en Torop gingen er vol agressief bovenop en duldden haar absoluut niet in de buurt. Ze moest niet alleen WEG, nee, ze moest VER weg van de kudde. Torop viel haar echt gericht aan, maakte een heleboel drama en heeft haar die eerste keer echt behoorlijk gebeten (nou heeft ze een behoorlijke speklaag dus dat zag je verder niet, maar het zag er wel zielig uit).

Eerst snapte ik dat niet, later pas zag ik in dat het een bescherming is voor de kudde. Wat moet je met een argeloos dik veulen dat daar een beetje
dom lokkertje voor roofdieren staat te spelen en met open ogen overal inloopt? Er zijn dus maar 2 opties, OF een merrie neemt het veulen meteen onder haar hoede en voedt haar op, neemt ook de verantwoordelijkheid ervoor, OF het moet weg.

We hebben Neel dus eerst apart moeten zetten en het duurde best een tijd voor ze echt geaccepteerd werd door de kudde.

Ik zie zelf nu heel duidelijk in hoe vreselijk belangrijk het is dat een jong paard bij een paard staat dat bij machte is om het jonge spul op te voeden. Dat kan ook niet elk paard. Neel stond eerst bij 2 oudere merrietjes, dat was een ongelukkige combi, daar leerde ze alleen maar van om over alles en iedereen heen te walsen. En dat merkte je meteen in haar gedrag (heel lomp en weinig respect). Nu staat ze al een hele tijd bij Torop en dat is bijzonder leerzaam, die houdt haar goed in het gareel en maakt haar HEEL goed duidelijk wat wel en wat niet mag. Volgens mij ziet hij dat nu ook als taak om haar netjes op te voeden; hij beschermt, corrigeert en groomt haar, zorgt echt voor haar als een grote broer. Maar ze moet zich wel gedragen, als ze te lomp is of dingen doet die niet door de beugel kunnen dan corrigeert hij haar meteen met een beet, trap of duw. En daar ben ik bijzonder blij mee, laat hem het maar mooi oplossen, hebben ze samen ook wat te doen en heeft Torop tenminste een b.e.l.a.n.g.r.i.j.k.e. taak, da's goed voor z'n ego

Dat Mazir dat gemist heeft, maak je als mens NOOIT meer goed, dat kun je als mens gewoon niet invullen. Jammer voor dat beest, dat dat zo is misgegaan. En jammer van z'n genen, want dat zal in dit geval toch ook wel een rol spelen.

e m kraak schreef op vrijdag 30 maart 2007, 1:12:


Alsof je Shiny beschrijft.
Zolang alles leuk is leert hij ontzettend snel. Zodra hij denkt dat hij iets niet leuk gaat vinden heb je een probleem.
De enige oplossing is dan om alles in zulke kleine stapjes te knippen dat hij geen idee heeft waar zo'n klein stapje naartoe gaat. En als hij het wel door krijgt, hij er inmiddels zo aan gewend is, dat het daarom geen probleem meer is.

Wat Albertje schrijft herken ik ook.
S heeft problemen met alles wat zijn kont en achterbenen aanraakt.
Maar ik wil hem gaan trainen tussen dubbele lijnen.
Het is dan helemaal niet denkbeeldig dat de buitenlijn een keer tegen zijn achterbenen komt. Dat hij dat zonder probleem aanvaardt, moet ik er dus intrainen. Als ik dat in de bak doe en hij voelt het touw iets teveel, is ie er vandoor. Dus dat werkt niet.
Ik neem hem aan een halstertouw, met aan zijn buitenkant een 4 meter touw en schuif dat langzaam over zijn rug naar achter.
Als de druk van dat touw ondanks cm voor cm verplaatsen te groot wordt spuit hij er vandoor.
Nu heb ik hem vast aan het hoofd dus alles wat kan is dat hij kleine rondjes loopt rond me. Ik wacht tot k het stilstaan kan belonen en gebruik dan mijn marker, . Helaas ken ik hiervoor geen tussenstappen meer, dus het is nu even accepteren vor hem, maar vergeet het maar dat hij dan een beloning aanneemt.

Hij had ook geen enkel probleem met de trailer. Totdat we regelmatig gingen rijden en hij zijn stalletje op wielen daarmee ging verbinden.
Alles, zelfs elke stap, hebben we in stukjes geknipt en geoefend. het vastzetten, de stang erachter, het zijdeurtje open en dicht, klep dicht..Ook het rijden, begonnen met stukjes van 30 meter. bij droog weer, bij regen (nooit geweten dat een paard bij andere weersomstandigheden, binnen dertig meter in een trailer kan dampen van het zweet) bij daglicht, in het donker, onder takken door, .flauw bochtje links, flauw bochtje rechts, zacht remmen, harder remmen, zacht rijden, harder rijden enz.enz.enz. Bij elk nieuw stapje meerdere keren erin en eruit. Tijdrovend, geduldvragend als de pest,
Ook voor Conrad was het een uitdaging om zijn aanpak nog weer es door te denken en hier en daar te verfijnen. Zelden zo'n paard meegemaakt vond ie .
We hadden hier niks bereikt met streng zijn en eisen stellen. Ja een super gestressd paard, dat bevriest, in zichzelf keert en geen been meer verzet.
In wezen doet hij dus ook alleen iets als hij zelf de beslissing neemt.
Zulke paarden gaan in "de gewone wereld" van hand tot hand en eindigen vroegtijdig bij de slager.
Maar terugkomend op wat Michiel schrijft , geloof ik niet dat hij dit als going with your horse bedoelt.
Ik zie het in ieder geval niet zo.
Het is een horse, wat is, langzaam maar zeker , going with me!

Piet

HannahFroukje schreef :


Herken ik veel in.
Als Spirit met Mazir gelopen heeft is-ie altijd wat 'losgeslagen' en heeft ie veel teveel praatjes voor een jonge hengst omdat Mazir nou eenmaal de underdog is.
Als Spirit het te bont maakt met Peyo grijpt een van de oudere paarden in, 'zo, nu is het genoeg geweest, hup, weg jij, laat die kleine met rust'.
En hij gaat al veulensmekkend ergens anders staan waarna het hele spul weer verder gaat eten, zo, rust wedergekeerd.
Soms weet hij van geen ophouden, valt de lageren in rangorde lastig met zijn oefenspelletjes tja, en dan wordt ie wel eens op de plaats gezet door BD of Winner en ik vind dat helemaal prima. Hij leert er de taal van de groep door, hij leert zich te gedragen en leert dat hij zich niet zomaar op de merries kan storten, 'wat dénkt ie wel, die kleuter....".

Niet alle merries corrigeren hem, Oakley loopt hem zelf de hele tijd uit te lokken, die twee zijn vreselijk onbezonnen, Holly moedert over hem, dus daar kan hij weinig kwaad bij doen, met Cas (ruin) doet hij wilde spelletjes, Mazir is een schijthuis dus da's ook erg leuk, de nieuwe merries zijn om mee te flirten, en Izzy is een speelmaatje.
Goed ook om te zien dat ieder paard weer anders reageert op hem.

Daarom ook ben ik niet gecharmeerd van veulenopfokgroepen, daar zijn geen oudere paarden die hun kunnen opvoeden.



Nee, je maakt dat nooit meer goed, wij mensen kunnen geen paard vervangen.

Groet, Pien

e m kraak schreef op vrijdag 30 maart 2007, 1:12:


Okee dan zeg ik het waarschijnlijk fout . Als je leiderschap /beslissingsrecht van jou of je paard berust op "een illusie" een ingenieus Braingametje dan hang je als er stront aan de knikker is . Paardlief zal er geen fluit van begrijpen waarom eens wel en nu ineens niet . Verwarring zal dan je deel zijn . Indien de positie van jou (als ruiter /begeleider) door dagelijkse omgang vastligt zal er ook in een krisissituatie geen verwarring ontstaan wie er nu het laatste woord heeft paard zal afwachten pas als jij NIET reageert zal er van hem een aktie komen ofdat dit de juiste aktie is hangt af van het karakter en mentale volwassenheid van je paard . Going with THE horse "If it fits ME " werkt dus volgens mij niet . Je hebt gelijk , ik ben geen theoreticus dus kan hierop geen formules plakken noch wetenschappelijk onderzoek is gewoon een overtuiging . De meest gewaardeerde leiderfiguren zijn diegene die gedrag , kennis en karakter uitdragen naar diegene waar ze hun leiding aangeven en zo een coherente , intelligentere groep creeeren , zo'n groep reageert in crisis beter, sneller en zelfstandiger EN ALS EEN TEAM en dat zit er bij een kudde paarden dieper in als bij de mensen. Mijn voorbeeld voorbeeld van de zebrahengsten komt uit een docu van National Geographic waar drie Hengsten de leiding hadden over een grote kudde , deze drie waarvan werd gedacht dat het dezelfde bloedlijn was . Hadden ongemeen veel dezelfde karaktereigenschappen en deelden zelfs de merries . Bij aanvallen door leeuwen smelten deze groepen samen en werd er door de drie een front gevormd tegen de aanval . Toen één van de drie toch werd gegrepen viel de drie éénheid uit elkaar en ging hengst 1 en 2 hun eigen weg . De coherentie van het geheel werd gevormd door de drie eenheden , nam je er een weg bleef er geen team van twee over dit is zo'n beetje het beste voorbeeld dat ik kan geven hierover . Ik hoop dat ik een beetje begrijpelijk overkom.

Piet schreef op donderdag 29 maart 2007, 8:27:


Ben toch nog eens even na aan het denken, er zit o.a zuiveringszout in dat Afrikaanse/Aziatische (en volgens Es Italiaanse wormen) bestrijdingsspul). Ik vraag me af of dat geen kwaad kan bij een paard. Ik twijfel dus een beetje, maar mijn kennis is ervan overtuigd dat het altijd helpt en dat hij nog nooit een paard gezien heeft wat er problemen door kreeg. en dat ze het daar ook gebruiken om de Afrikaanse horzel ermee te bestrijden. (grote felgele maden in de mest)
Brrr . je zal in Afrika een paard hebben, elk paard heeft er last van zegt ie.

Piet

Hieronder een mail die ik heb gestuurd aan de organisatie van de campagne wilde dieren de tent uit http://www.wildedierendetentuit.nl/ Hopelijk doen ze er iets mee, want hetgeen ze schrijven is nou niet bepaald bevorderlijk voor de campagne die wij met zijn allen in relatieve stilte strijden tegen het opsluiten van paarden.

L.S.

Met verbazing las ik de alinea: "Gedomesticeerde diersoorten, zoals paarden, honden en koeien, leven al eeuwenlang bij de mens en zijn aangepast aan een leven in gevangenschap. Wilde dieren zijn dat niet. Ook niet wanneer ze in gevangenschap zijn geboren. Zij hebben nog precies dezelfde natuurlijke behoeften en instincten als hun soortgenoten in het wild, maar kunnen hun natuurlijk gedrag in het circus niet tot uiting brengen. Een leven in gevangenschap leidt bij deze dieren dan ook vaak tot afwijkend gedrag door stress en verveling. Het houden van wilde of gedomesticeerde diersoorten is dus wezenlijk verschillend."

Voor honden kan ik hier een heel eind in meegaan (verschilt wel behoorlijk per hondenras), maar voor paarden is dit echt regelrechte onzin. Ik vraag me af of jullie je hier wel in hebben verdiept. Paarden kunnen heel slecht tegen solitaire opsluiting, en dat uit zich in afwijkend gedrag als luchtzuigen, weven en apatisch staan (de "dode" blik in de ogen van paarden op maneges). Paarden zijn weliswaar al langer gedomesticeerd, maar als je kijkt naar het aantal miljoenen jaren waarin zij op de planeet rondlopen, is dit nog maar een erg korte periode en er is absoluut geen sprake van dat hun natuurlijke instincten weg zijn, integendeel. Het feit dat zij hun onvrede veelal niet uiten door agressief te worden betekent niet dat het minder erg is om een paard in zijn eentje in een box te zetten dan een "wild" dier zoals een olifant. Paarden hebben een hele complexe familiestructuur, maken vrienden voor het leven met een specifiek ander paard, lopen rond de 30 km per dag, eten zo'n 14-17 uur per dag, staan nooit langer dan een uur achter elkaar stil en besteden iedere dag tijd aan hun kuddegenoten door te groomen, spelen en sexueel actief te zijn.

Het feit dat jullie de aline op deze manier op de website zetten vind ik erg treurig omdat wij juist proberen de mens erop attent te maken dat het anders moet met de huisvesting van paarden. Er is juist op het gebied van de paardenwereld (er zijn zo'n 400.000 paarden in Nederland!!) nog erg veel werk te doen, want er zijn zéér veel paarden die solitair worden opgesloten, en dit gaat tegen al hun natuurlijke instincten in, ook al zie je dat niet altijd direct als onoplettend persoon.

Het zou goed zijn als het antwoord op de vraag word herschreven, ik kan me niet voorstellen dat jullie je alleen om de wilde dieren bekommeren en dat de andere dieren wat jullie betreft onbelangrijk zijn.

Piet schreef :


Ik vind de vaardigheden van die trainers ook fantastisch, daarin kan ik je wel vinden.

Maar wat ik eigenlijk probeerde te zeggen is dat ik het niet functioneel vind. Zo vind ik het ook niet functioneel dat mijn hond mij pootjes kan geven of 'mooi' kan zitten. Maar ik vind het wél weer functioneel dat ze me aan de lijn niet van boom naar boom sleurt om te snuffelen en ik vind het ook functioneel dat ze bezoekers niet in de kuiten bijt.
Niet functioneel is dat mijn paarden iets kunnen apporteren, wél functioneel is dat ze me niet omver lopen.

Ik denk dus dat ik een ander uitgangspunt heb bij het trainen van mijn paarden.

Groet, Pien

Nils Vellinga schreef op donderdag 29 maart 2007, 23:10:


Ik heb adoptie veel vaker gezien bij paarden. Ik moet er bij vermelden dat het allen IJslanders waren. In de meeste gevallen was het idd een groep merries allen met veulen, waar er wel eens een merrie was die niet genoeg melk had. In de situatie hier betrof het een 'vreemd' veulen.
Maar het gaat met name om het wegjagen van een veulen door alle paarden, dat vind ik vreemd, een veulen is geen concurrent. Zelfs de grote macho buurpaarden zijn hardstikke geinteresseerd in de kleintjes die hier wel eens zijn en er erg voorzichtig mee, naar volwassen paarden zijn ze veel minder tolerant.

Es

Ilona Kooistra schreef op vrijdag 30 maart 2007, 9:24:


Goeie brief! Inderdaad vreemd hoe mensen een tunnelvisie ontwikkelen als ze zich ergens sterk voor maken. Of nou ja, misschien ook niet vreemd, maar dan moet je ze daar wel op wijzen. Misschien moeten we met z'n allen reageren als de alinea niet wordt aangepast...

e m kraak schreef op vrijdag 30 maart 2007, 1:12:


Het enige is, dat paarden elkaar uit hun ruimte drijven. Meer is er niet, voor de rest inderdaad individuele eigen keuzes waar ze willen gaan. En meestal kiezen ze er voor om enigszins mee te lopen met de anderen.

Jur mag van mij ook vrij gaan waar hij wil en op welke manier hij wil, tenzij ik anders aangeef. Veel mensen schrikken hiervan (het bekende misverstand) omdat ze dan gelijk denken aan overnemen, met de irritante opdringerigheid. Onze werkelijkheid ziet er echter héél anders uit. Even buiten de afgelopen paar weken gerekend, waarin Jur wel probeerde over te nemen, en dan was er inderdaad niets met hem mogelijk. Nu is hij weer terug zo gemakkelijk als hij altijd was.

Hoe kan het, als hij alle vrijheid heeft, dat hij zich toch zo keurig gedraagd? Dat komt doordat paarden, zoals alle kudde dieren, uit eigen vrije wil meelopen met de kudde. Paarden passen zich spontaan verregaand aan, aan wat de mens van ze wil. Het is zelfs uiterst lastig een paard te verleiden tot het maken van onafhankelijke keuzes. Ze houden gewoon erg veel rekening met de mens, mits je ze niet te veel dwars zit natuurlijk. Ik hou mijn eigen voorkeuren daarom zo neutraal mogelijk, of vul in voor Jur, doe wat ik denk dat hij leuk vind. Zeker doet hij bij mij hetzelfde!


Errug gevoelig dus voor dat dwars zitten, als je dat nalaat, dat gaat hij ook mee met de mens, zoals alle paarden die goed behandeld worden. Ik ben benieuwd in hoeverre Saskia zich herkend in de emailbrieven van Russ Burns.

Groetjes, Michiel

Michiel schreef op donderdag 29 maart 2007, 23:49:


Ik herken dit zó! Sieta, 10 jaar lang van stal naar de bak en weer terug. Kun je je voorstellen water gebeurde toen ik dacht lekker met haar buiten wandelingen te kunnen maken en buiten te kunnen rijden? Komt ook nog eens bij dat ze mishandeld is geweest en daardoor heel apart op dingen reageerde (niet apart meer als je haar achtergrond wist natuurlijk) maar voor mij héél moeilijk om mee om te gaan, had slechts 5 jaar op de manege gereden en daar hield mijn kennis zo ongeveer op.
Buiten de complete paniek en een paard wat je haast met geen mogelijkheid met je meekreeg, wist ze zich inderdaad geen raad met alles wat ze tegenkwam. Zoals Eddy al aangaf, ze liep inderdaad zó achteruit de sloot in, de bagger in waar je wegzakte enz. Ook nog eens hartstikke gevaarlijk dus want ze lette totaal niet op, omdat ze het gevaar niet kende.
Toch had ze meteen al een aantal voorkeuren, zoals heuveltjes, daar moest je hard oprennen, dat was dan wel weer leuk. Maar eenmaal bovenop de heuvel, REM en geen kant meer op te krijgen.

Nu we 4 jaar verder zijn durft ze meer eigen initiatieven te nemen en ik moet zeggen dat het buitenrijden daardoor inderdaad steeds beter gaat. Alsof ze meer vertrouwen in zichzelf krijgt. Aantal voorbeelden die me erg aan het 'going with your horse' wat jij beschrijft doen denken:

's Zomers staat ze 24 uur op het weiland. Dit was ze echter nooit gewend. Ongeveer 3 keer per weideseizoen heeft ze een dag dat, wanneer ik haar terug naar het land wil brengen, ze niet naar het land wil. Ze staat dan stil en ik zie het gewoon aan haar. Ze mag van mij dan een nachtje op stal blijven, en de volgende dag is het ook weer helemaal over en loopt ze net zo enthousiast mee als altijd. Waarom ze dit doet.. geen idee. Misschien dat ze zichzelf in de wei weinig tijd geeft om te liggen? Ze is altijd de alfa merrie, in welke kudde dan ook.

Wanneer we naar buiten gaan moeten we eerst een stuk langs de weg. Dan komen we eerst een fietspad tussen de weilanden tegen, aan de rechterkant. Vanaf dit fietspad kun je de weilanden van onze pensionstal zien. Dat vindt ze fijn want daar kan ze haar vriendjes zien en ze roepen, en is ze vlakbij stal (= veilig voor haar). Ook gaan we daar vaak een stukje wandelen als we weinig tijd hebben, mag ze wat grazen en gaan we weer terug. Op weg naar het Twiske moeten we daar langs. Ze staat daar ALTIJD stil. Echt altijd. Ze geeft duidelijk haar voorkeur aan voor dat pad. Uiteraard ga ik er nóóit in als zij stil staat. Al 4 jaar niet. Je zou denken dat het dan wel uit zou doven. Toch blijft ze het doen. Ze staat stil, ik vraag haar om door te lopen en ze gaat gewoon weer mee. Maar ze zal er nooit in één keer langs lopen. Heb al vanalles geprobeerd. (Waarschijnlijk komt het deels ook omdat ik me bedenk 'ze zal wel weer stil gaan staan').
Ik onthou die voorkeur echter wel en ga er soms op de terugweg nog even heen, nadat we een paar uur in het twiske zijn geweest (we hebben heel lang gedaan wat ik wou, nu gaan we even dat pad in wat jij zo graag wil).

Tijdens het wandelen in het Twiske durft ze steeds vaker naast me te komen, en sindskort ook voor me te lopen. Dat mag ze van mij omdat ik merk dat ze door af en toe kleine stukjes te leiden, ze ook makkelijker te rijden is buiten (voorheen stonden we alleen maar stil en deden we zo'n 3 uur over een rondje van een uur, nu wordt ze steeds dapperder en durft ze veel vaker ergens langs te lopen of stukjes te draven en galloperen waar ze voorheen alleen maar wilde stappen).
Ik wil echter wanneer ze voor me loopt, geen druk op het touw voelen. Trekt ze eraan dan moet ze direct weer terug achter me. Ze weet dit dondersgoed en ze accepteert het meteen als ik haar weer terug achter me stuur.

Zelfde met grazen. Ik maak lange wandelingen en ze mag van mij grazen, maar niet om de 5 meter bijvoorbeeld. Ik wandel een lang stuk en als pauze gaan we even grazen. Wanneer zij het tijd voor pauze vindt wijst ze met haar hoofd naar het gras. Een 'nee' is genoeg om haar door te laten lopen. Loopt ze nog een poosje braaf mee dan stuur ik haar naar het gras en op 'ja' mag ze haar hoofd naar beneden doen.

Ik heb nog wel tientallen voorbeelden van dit soort dingen. Ik ben ervan overtuigd dat ze zo meewerkend is omdat ze weet dat ze zal worden beloont met iets wat zij graag wil. Misschien lezen sommige mensen dit en denken 'ik zou het niet tolereren als mijn paard zomaar stil zou gaan staan omdat hij/zij graag een pad in wil'. Ik ben er eerlijk gezegd heel blij mee, omdat ze voorheen nooit dingen aan durfde te geven, omdat dat er simpelweg uitgeslagen werd, zo ook met kreupelheid.

Deze manier van met haar omgaan heeft o.a. ook tot dingen geleid als meer eigen initiatief in de bak. Springen vindt ze bijvoorbeeld fantastisch. Ik hoef niets anders te doen dan op haar rug mee te liften. Zij wend af, doet haar hoofd scheef om de hindernis in te schatten, en bepaald vervolgens of ze hem in een galopje zal nemen of zal blijven draven.
Of tot een betere oplettendheid buiten, zoals het kunnen inschatten van een terrein, zelf letten op dingen die op het ruiterpad liggen en waar we omheen of overheen moeten.
Alles zolang ik maar te allen tijde ervaar dat ik haar met een subtiele aanwijzing terug kan laten doen wat ik wil, zoals haar initiatief tot een galopje terugbrengen naar de draf.

Sorry voor mijn lange bericht overigens

Groetjes Franca

Spirithorses schreef op vrijdag 30 maart 2007, 9:27:


Over dat functionele van apporteren... heeeel makkelijk
als je aan het rijden bent, de lentezon op je schijnt, je het te warm krijgt en je je trui uitdoet, maar zo onhandig bent dat je die laat vallen, ... dan is het heel functioneel (voor de mens ) om te vragen aan je paard 'pak het' en 'geef het' ... terwijl je blijft zitten OP je paard.
En behalve de functionaliteit voor de mens, een leuk spelletje tussendoor voor het paard.

Ik zit nu met queenie in het stadium dat ze, als ik naast haar sta, een touwtje opneemt voor me, maar nu ga ik trainen op duur en dan ook het aangeven aan mij. Leuke uitdaging om het dan vanop de rug te proberen