da's echt een leuk filmke!

Paarden zijn niet op de wereld gekomen zodat wij mensen erop konden gaan zitten, denk dat de meesten het daar wel mee eens zijn. Toch doen we dat wel allemaal, terwijl een paard van nature niet weet hoe het ons moet dragen. Dat moeten we hem dus léren.

De laatste tijd wordt ik er steeds meer mee geconfronteerd; paardrijden kán niet zonder dat je je paard correct gymnasticeerd en hem leert hoe hij je moet dragen. En dat houdt zoveel meer in dan alleen zijn hoofd laag houden en hem actief te laten lopen. Zoveel meer dan de simpele manegelessen. Overal om mij heen zie ik paarden die helemaal niet correct onder de ruiter lopen. Las daar laatst nog een artikel over en ook een aantal fysiotherapeuten en masseurs vertellen mij uit ervaring; de meeste lichamelijke problemen bij paarden komen voor onder de recreatiepaarden. Simpelweg omdat hun eigenaren wél willen rijden maar om verschillende redenen zich niet willen/kunnen verdiepen in het gymnasticeren.
Wat ik áltijd te horen krijg als ik het er met iemand over heb, is; 'Ik zie niet in hoe het kwaad kan als ik enkel twee of drie keer in de week een buitenritje maak'. Ook ik dacht 'ach, dat beetje stappen en draven, lekker zonder zadel, wat kan dat nou voor schade aanrichten'. Daar ben ik inmiddels flink van teruggekomen.

Mijn paard staat lekker buiten, redelijke ruimte, lekker in de groep. Grote polder om de hoek, ruiterpaden op een 45 minuten stap afstand. Hartstikke leuk, maar in de bak valt absoluut niet te rijden omdat de paarden daar de hele dag in staan en door mest en hooi de drainage verstopt raakt en het dus een grote modderpoel is, zo erg dat de paarden er niet eens meer doorheen willen. En dat is er dus ook meteen de oorzaak van dat ik niet meer op mijn paard kan rijden. Ik vind namelijk dat als je niet in staat bent om je paard correct te rijden, je er ook niet meer op moet gaan zitten. Óók dat stapritje richt schade aan.

Na een lange zoektocht naar stallen heb ik dan eindelijk een plek gevonden waar én de paarden naar buiten kunnen en onbeperkt ruwvoer krijgen, én waar een goede bak aanwezig is. Wel 100 euro in de maand meer én veel verder weg (7 minuten fietsen tegenover 30 minuten in de auto), maar wel eindelijk de kans om weer lessen te nemen. Te zorgen dat mijn paard weer goed in haar lijf komt. Dat ik überhaupt nog kan rijden.
Voorlopig dus alleen wandelen, oefeningen van de fysiotherapeut doen vanaf de grond en met de masseur een traject in, dan beginnen mijn paard te werken aan de hand en de lange lijnen en pas als ze er klaar voor is, er weer op, onder goede begeleiding.

Ik vraag me af hoe jullie dit allemaal doen. Ik hoor zo vaak dat iemand zijn paard op een weilandje heeft staan, met een schuilstal, en that's it. Niets aan gymnasticeren doen. Als ik om me heen kijk weet 70-80 procent van de ruiters absoluut niet waar ze mee bezig zijn. En dat vind ik écht heel erg. Zowel de hun paard naar beneden zagende dressuurruiters (hallo nepkrul) als de hobbelende recreatieruiters.
Hoe denken jullie hierover? Hoe doen jullie dat zelf? Wie kan er allemaal zeggen dat ze zéker weten dat ze écht weten waar ze mee bezig zijn? Dat hun paard hen correct draagt? (ik doel een beetje op voorwaarden van de klassieke rijkunst, maar kun je net zo goed op het westernrijden betrekken natuurlijk). Maak ik me teveel zorgen?

Groetjes, franca

Eva Saegerman schreef op zondag 6 april 2008, 11:04:


Ach Eva, ik heb over dit bericht van jou nog lopen nadenken....
En er is "iets" dat me een beetje "steekt". Je zegt dat je niet twijfelt aan je capaciteiten als trainer. Maar wie zegt nu nog zoiets? De paus van Rome?

Ik wil je niet kwetsen of iets verkeerd zeggen, dat geloof je wel hé maar misschien moest dit zo gebeuren om alles terug in het juiste perspectief te brengen. Begrijp je wat ik bedoel?

Ik heb ooit eens iemand gevraagd hoe lang het zou duren om goed te kunnen paardrijden, en die antwoordde: als je er alle dagen opzit gedurende 10 jaar, dan misschien! Geldt dat dan ook niet voor een trainer?

Maar in ieder geval, je beslissing om terug te keren, was de enige juiste.

Eigenlijk ben ik met jouw verhaal zo bezig door Couscous, waarmee ook nog niet alles vanzelfsprekend verloopt. Enkele maanden geleden was het nog een heel circus om hier met haar alleen te vertrekken, zelfs met een ander paard erbij wilde madame toch de andere kant op. Dat is nu helemaal verdwenen, zelfs met alle drie thuiskomen en dan met haar alleen nog een toertje doen is geen probleem meer maar ik weet dat dit op bepaalde momenten nog wel zal terugkomen.

En ik wil mij dan juist niet zien als haar "trainer" maar als haar compagnon? kameraad? Ik weet het juiste woord eigenlijk niet. "Leider" vind ik ook zo'n uitgekauwd woord.

Op dit gebied heb ik het voordeel dat ik al ouder ben dan jij en helemaal geen drang meer heb om iets te bewijzen. Wat iemand anders van me denkt laat me grotendeels koud. En dat is natuurlijk veel gemakkelijker hé. Maar geloof me, ik heb dat vroeger ook gehad hoor! Maar 't is wel een valstrik.

Marianne (die nog maar vijf jaar paardrijdt maar ondertussen al wel heel veel geleerd heeft over geduld en rust en tijd...)

Als jou paard die zorgen nodig heeft, maak je je niet teveel zorgen.
Ik vind het ook altijd moeilijk. Zeker swinters zijn de mogelijkheden vaak niet ideaal. En omdat mijn verzorgpaard door de lagere temperaturen dan vaak ook nog wat heter word, is goed ontspannen rijden dan vaak moeilijk. Ik kies dan ook vaak voor een wat beperkt rondje tussen de vakantiehuisjes door, waar ik enkel werk aan ontspanning. Want van grotere ritten verspant hij zich teveel en ik ook doordat ik het dan toch wat eng vind.
Maar echt weten waar je mee bezig bent, nee. Was het maar zo. Ik loop elk ritje weer tegen problemen aan. Tegen mijn tekortkomingen en de zijne. En zeker als het door weer en wind lastig is om te doen waarvan ik in ieder geval nog denk dat het goed voor ons is, dan kies ik voor een alternatief waar ik minder schade in zie. Al verklaren mensen me voor gek dat ik met bijna 1,5 uur enkele reis kom voor een wandeling of wat grondwerk. Dat is ook wel een reden om af en toe af te haken als ik na een drukke werkweek op het punt sta mezelf in regenpak te heisen voor een dag koukleumen en natregenen, maar ben ik er eenmaal dan maakt het me niet uit wat ik met ze ga doen. Ik vind dan eigenlijk alles leuk, genieten doe ik dan toch wel.

Groetjes Karin

Herman schreef op zaterdag 5 april 2008, 22:21:


Om 15 paarden te huisvesten, heb je dan 15 ha nodig?
Waar eindigt dit eigenlijk?
Je kan perfect 15 paarden gelukkig en paardwaardig huisvesten op 3 ha.

Als je 3 ha moeras hebt, dan lukt dat natuurlijk niet. Maar met rotatie en stukken verharde bodem én met paddocks, lukt dat toch perfect?

Moet je nu écht grootgrondbezitter zijn om paarden te houden? Wordt je nu al afgeschoten als je meer dan één paard per ha hebt staan?

Komaan hé mannen. Kom hier maar eens bij onze buren kijken.

Marianne

Spirithorses schreef op zaterdag 5 april 2008, 21:11:


Interessant om te weten, thanks Pien. Wat ik mij afvroeg, hoe kijk jij er tegenaan als lactatiedeskundige? Ik weet wel dat mensen en paarden niet hetzelfde zijn, maar toch. Hoe zit dat met afbouwen en plots stoppen en zo?

jose schreef op zaterdag 5 april 2008, 22:16:


Waar is die warme melk slecht voor dan? Of is het teveel ineens? En mag je die dan wel nog zelf opdrinken? Heb gisteren ook eens geproefd namelijk Het viel mij op dat Huppel een pak meer moeite doet om die melk te laten schieten (kopstoten en zo) en dat het voor mij wel gewoon er makkelijk uit kwam. Zonder dat de uier dus dik stond of zo, ik ga maximum een uurtje alleen met Lolita weg tot nu toe, en heb nog geen dikke uier gezien.

Spirithorses schreef op zaterdag 5 april 2008, 22:29:


Als je nu de spanning op de uier er verontrustend uit vindt zien, heeft het dan zin de uier iets te melken? Of hou je het probleem dan alleen maar langer in stand?

Buiten kun je net zo goed dezelfde dressuurmatige oefeningen doen hoor. Ik slalom waar het mogelijk is, rij voltes, schouderbinnenwaarts etc.
Ik ben dus een buitenrijden, maar gymnasticeer het paard ook zeker, want dat vind ik ook belangrijk en voor mijn paard is het goed.

Herman schreef op zaterdag 5 april 2008, 22:58:


je moet eens weten wat mensen nu voor een gekke indruk bij de naam herman krijgen

waan schreef op zondag 6 april 2008, 21:24:


Ter aanvulling, ik vind echter een "stalling" met enige faciliteiten ook belangrijk. Alleen een weiland zoals ik hiervoor had, kon ik ook niet aan wennen. Voor het grondwerk is een rijbak ook erg prettig en vooral als je les aan huis wilt.

Even verduidelijken dat ik het spenen ook als een proces in verschillende delen zie. Het fysiek stopzetten van de melkgift is daar één onderdeel van, daar ben ik nu nog niet aan toe, maar dat lijkt dus best iets wat je niet zomaar wat improviseert kennelijk. Ik ben benieuwd wat hier nog aan suggesties bovenkomt en vraag me af of ik moeder of kind dan maar een paar weken uit logeren moet sturen deze zomer.
Het deel waar ik nu wel al mee bezig ben is het opbouwen van de tolerantie om gescheiden van elkaar te zijn. Ik kan nu alleen met Lolita gaan buitenrijden, en Huppel thuislaten. Als we echt voor haar neus vertrekken dan blijft ze (samen met de even ongeruste Cesar) aan het hek wachten tot we terug zijn. Ze roept niet echt (Cesar soms wel) en Lolita al helemaal niet want die gaat met mij mee. Omgekeerd: Huppel mee op straat nemen en mama thuislaten begint te lukken maar was moeilijker, Lolita hinnikt dan nogal, en dat heeft toch wat invloed op Hupje. Maar komt wel in orde. Scheiding zonder mij: de één op de wei, de ander in de paddock, hebben we nog maar twee keer gedaan nu, en het valt op dat Lolita totaal niet naar haar kind omkijkt dan...
Vriendin A. gaf net nog een goed suggestie: ook oefenen dat de één op de trailer kan blijven en ik de ander er af kan halen. Zal nog niet voor meteen zijn denk ik.

Karin schreef op zondag 6 april 2008, 20:43:

Nee. Ik heb dezelfde gedachten gang. Ik dacht eerst okee bitloos en niet meer dresuurmatig rijden. Ik wist ook niet goed wat ik dan moest. Ik was een dresuurruiter dus zonder de dresuur reed ik maar wat buiten aan lange teugel lekker slenteren met af en toe een galopje. Ik kreeg een paard wat geen spieren meer had. Dit had ook te maken met de over gang van stal naar 24/ 7 buiten. Ze bewegen toch niet zoveel als ik had gedacht. Ik heb vele boeken gelezen van monty naar parelli en hempling. Ik weet nog niet goed wat ik wil maar ben er samen met m´n paardje achter gekomen dat je prima kunt gymnastieken op buiten rit en met heb nu een goed gespierd en knap paard. Ze zit goed in haar vel en we kunnen super met elkaar overweg. Ja het is belangrijk om goed te rijden, voor je paard maar zeker ook voor je zelf. En dat kan ook allemaal in de natuur en je kunt lekker afwisselend rijden. Het is natuurlijk ook al een hele kunst om als ruiter aan te voelen of je paard je draagt. Ik wou dat ik eerder had geweten dat dresuur iets anders was dan rijden met bit en wat trekken!!!

eddy DRUPPEL schreef op zaterdag 5 april 2008, 21:08:


Dat zou wel echt heel fijn zijn! Het was paasmaandag ook wel echt slecht weer op het laatste dus het is maar goed dat de orientatierit is verplaatst.

Eva Saegerman schreef op zondag 6 april 2008, 11:04:


Pfoe, wat een spannend verhaal. Ik zat ook al aan uw buik te denken! Ik apprecieer het zeker hoor dat je dit hier deelt trouwens!
Kan je nu terugkijken en zien wat het probleem was, de reden van al dat protest? Is dat puur hormonen? Ik wist niet dat dat zo erg kon zijn! Maar ze is zo niet bij elke hengstigheid veronderstel ik, gezien het drie jaar geleden was.
Ook als je de reden niet kan achterhalen, zou je nu, terugkijkend (dan weten we alles hé, als het gepasseerd is ), iets anders doen, al van bij de eerste tekenen dat er iets mis was?

Wees maar voorzichtig met uw buikje!
Nathalie