Isabel van der Made schreef op zondag 13 september 2009, 15:51:


ik heb geen idee van wat ik je aangedaan heb , dat je zo reageert.
Ik zal nog even de feiten, die ik als geen ander weet omdat ze uit mijn mond kwamen, voor je op een rijtje zetten:

Ten eerste:
Ik heb niet gezegd géén pijnstiller, ik heb gezegd dat ik twijfels heb bij díé pijnstiller. Voor de zekerheid heb ik Egon's mening daarover gevraagd. Ik meen dat het dát middel was wat hem zijn paard kostte.
Ten tweede:
Het was pas tijdens mijn bezoek dat doorgedrongen is dat het hier om een ernstig ziek paard ging.
De veearts zag het aan voor een hoefzweer en wilde de zool van een achtervoet opensnijden.
Jij weet toch als geen ander weten hoe weinig veeartsen er zijn die een klein beetje weten waar ze over praten zodra het de voeten van een paard betreft? Of ben ik nou gek?
Ten derde:
Het dier heeft alle uiterlijke verschijnselen van mogelijke suikerziekte.
Ik heb het echter wel degelijk over bloedonderzoek gehad.
Maar hen ook de bolle keiharde gebobbelde manenkam, vetophopingen op de bekende plaatsen, ook de bulten ipv putjes boven de ogen, laten zien.
Of het bewezen is of niet, ik heb van alle kanten gehoord en verschillende paarden met eigen ogen gezien, die opknapten.
Waarom zou ze het niet mogen proberen? Vergiftigt ze haar paard ermee?
Ten vierde:
De mensen doen de voeten al geruime tijd zelf. Er was niets mis met de manier waarop ze bekapt worden.
Ik heb geadviseerd om de teen meer naar de witte lijn te brengen, en zelfs wel wat in de witte lijn, om te bereiken dat het dier nog makkelijker afwikkelt en er minder druk op de teenhoefwand komt.
Ik heb de naam van Koen Theys en Stijn Avonds ter controle laten vallen. Beiden zeer ervaren bekappers.
Ten vijfde:
Ik heb geadviseerd, het gras eten tot een minimum te beperken, door een klein stukje af te zetten en als het mogelijk is, zodra het gaat, kleine stukjes te wandelen.
Het was een nieuwe wei, van de winter geploegd, flink bemest met gier en van het voorjaar ingezaaid.
Hen geadviseerd om hun hooi, wat ik nogal fijn van structuur vond , te mengen met stro, of graszaadhooi te geven.
Geen enkele sprake van uithongeren.

Ik zie niet waar ik iets verkeerds heb gedaan. Maar jij had er niet eens naar toe gegaan? Neem een andere veearts als je het niet met de eerste eens bent? Dat was jouw hulp geweest? Sorry Isabel, ik kan mensen die me in paniek mailen niet laten barsten, zeker niet als ik misschien iets kan betekenen voor hun paard.

Wil schreef op maandag 14 september 2009, 0:12:


Hoefwand die in de hiel een knikt maakt en langs de srtraal in de zool verdwijnt noemen we vanaf het punt na de hiel, steunsel.
Achter de hoefwand zit de witte lijn. Oók bij de steunsels.
Als je de steunsel kort snijdt zie de witte lijn zitten. Een uitstekende controle of je de steunsel weggehaald hebt. Want bij een overgroeide steunsel zie je geén witte lijn. Je hebt dan waarschijnlijk de steunsel alleen wat dunner gesneden.
Van buiten naar binnen: hoefwand, witte lijn, zool, witte lijn, steunsel, groef, straal ( Bij het breedste stuk)

Piet schreef op maandag 14 september 2009, 0:38:


Even nadenken bij wat je schrijft.... en dan voor de geest zien te halen hoe het eruit ziet.... Chaser had vroeger van die prachtige hele smalle witte bergrugjes...
Simpele haal met een mesje erdoor, en klaar was klara.
In de loop van die 2 jaar zijn de voeten ontzettend veranderd.
Het is allemaal niet meer zo netjes als het was.
Omdat de bodem andere eisen aan de voeten stelt.
Kennelijk passen ze zich dus wederom aan.
Ik weet nu het verschil tussen een volgelopen zool, veroorzaakt door uitwaaierend en overgroeiend steunsel, en een dubbele of valse zool, veroorzaakt door dood materiaal wat nog niet afgestoten is. Door droogte dus....(wat hier het geval is)
Op natte ondergronden kun je dit wegkrabbelen, hier in deze contreien blijft het dus 'plakken' en vormt een harde laag.
Ook de steunsels veranderen. Ze worden vele malen dikker en ook anders van vorm. Oh, en keihard.
Er was hier ooit een discussie. Over steunsels wél altijd volledig verwijderen, dus gelijk maken aan zool, met risico op dichtgroeiende straalgroeven...
of steunsels net niet dragend maken, dus mm werk....

Hoe zat dat ook alweer? Want ze kweken toch niet voor niets zulke stevige steunsels?

Piet schreef op maandag 14 september 2009, 0:15:

Elke dag komen we met schrik aan de wei toe om Tibo toch nog te zien rechtstaan, vandaag echter verbazingwekkende verbetering. Hij loopt nog wel als een oud mannetje maar hij beweegt en heeft terug zin om te eten.
Hij heeft vandaag terug zijn koker uitgekuisd en had al iets meer vuur in zijn ogen. Wij hebben Piet zijn raad opgevolgd om de tonen drastisch in te korten en goed af te rollen. (duurt wel een paar uren) De hielen stonden al redelijk laag. Waarschijnlijk nog een lange weg af te leggen maar we zien echt al wat verbetering. Hoe klein ook, alles is goed om het verdere verloop optimistisch in te zien.
Het was wel van heel groot belang dat we op zo'n cursiuaal moment de hulp van Piet konden inroepen want anders sta je nergens en verlies je je geloof in de natuurlijke ingrepen. Iedereen die het al eens meegemaakt heeft zal weten hoe verschrikkelijk het is om je paard te zien afzien zonder dat je hem direct kan helpen ; zonder wat "paard natuurlijk hulp" van buitenaf. Anders ben je gedoemd om terug te vallen op de traditionele methode.
Tibo is echt heel braaf en begrijpt precies dat alles wat we doen is om hem te helpen, (cfr. Type Koning Vlgns Hempling). Vroeger geen knuffelaar en nu zou hij op je schoot kruipen.

Hartelijk bedankt iedereen voor de goede raad

Eeckelaert Christine schreef op maandag 14 september 2009, 1:09:


Heel fijn dat t beter gaat.!!!
En zeker,als ik t aan mijn da over had gelaten had vera toen met een opengesneden zool gelopen,terwijl ze dus helemaal geen hoefzweer had maar een wijking hoefbeen /wand.
En dankzij info hier had ik de moed om te zeggen over hun adviezen,,(ijzers ,snijden ed)STOP!!!
vriendelijke groet van trudy

Wil schreef op maandag 14 september 2009, 0:58:


Ik bedoel dat wanneer je de zool volgt in de teen, in de kwartieren en daarmee de lengte van de hielen bepaalt, je dit eigenlijk ook precies zo kunt doen voor de steunsels.
In ieder geval moet je wanneer je de steunsels een keer kort maakt vanuit de hiel aan de achterkant van die steunsels dezelfde witte lijn zien. Deze verdwijnt ongeveer in het midden van de straal in de zool.

Wil schreef op zondag 13 september 2009, 23:24:


Nou daar heb je de reden waarschijnlijk al: Veel rijden betekent meer extra beweging en de hoeven gaan zich aanpassen aan de veranderende situatie: Sterkere doorbloeding, sterkere hoefwanden, betere doorbloeding, sterkere zolen,. De oude hoefvorm past niet meer in het plaatje dus : Hoefvernieuwing dus. Laat ons maar eens weten hoe de vorm van die nieuwe zolen daaronder is (of die inderdaad holler is).
Niet teveel aan rommelen als de stukken nog niet los zitten - komt vanzelf inderdaad door natheid, dan breken de stukken er vanzelf uit of kun je ze makkelijker lospeuteren..

Groetjes, Pien

Marlies Sanders schreef op zondag 13 september 2009, 21:07:



Op dat punt (tussen de straalpunt en de toon) zit de meeste flexibiliteit in de zool dus het is logisch dat-ie daar het eerste barst

Gaat niet rotten als je paard lekker buiten loopt. Bacterieprutjes vind je voornamelijk op stal (weer een reden om je paard nooit op stal te zetten)

Groet, Pien

Spirithorses schreef :

Neem me niet kwalijk, wat haastig geschreven in knuddelnederlands. Heb zo afspraak maar wilde toch nog effe reageren

Greetz!

joop schreef op zondag 13 september 2009, 18:28:


Ja, dat insulineresistentie de meest voorkomende oorzaak is, geloof ik wel. Maar waar wordt de ir door veroorzaakt?
Magnesiumtekort kan er één zijn.
Maar ik heb hier een verhaal liggen waarin wordt uitgelegd hoe bij de mens door langdurige stress en een daardoor ontstaan te hoog cortisonen-gehalte óók ir kan ontstaan. Cortisonen verhogen de bloedsuikerspiegel en onderdrukken de werking van insuline.

Ik kan me zo voorstellen dat sommige paarden, vaak ongemerkt, aan heel veel stress bloot staan. Bijv. als ze alleen staan of als ze opgesloten worden. Maar ook als ze, zonder dat ze dat zelf eigenlijk aankunnen, als leider van de kudde worden gebombardeerd bij gebrek aan beter.
En dan natuurlijk door teveel moeten presteren onder druk, etc.

Het is maar een idee, hoor, maar ik ben hier al heel veel over aan het nadenken geweest.

Els.

Els Kleverlaan schreef op maandag 14 september 2009, 10:44:


Zo goed kunnen Els dat het er wat mee te maken heeft.
Maar de bevangen paarden die ik gezien heb de laatste tijd waren zonder uitzondering te vet en hadden soms diepe ringen in hun hoeven van eerdere niet opgemerkte problemen. Heel vaak zijn dat sobere rassen. Waarom is de grote kwpnners - weliswaar ook te dik, (nog?)niet bevangen en de kruising tinker, die op precies dezelfde wei staat , wel? Ik denk dat we er simpelweg te goed voor zijn. Vroeg of laat, net als bij mensen komen de problemen.
Het lijkt mij een voortgaand proces van verzwakking en uiteindelijk barst de bom. Dat proces kun je alleen maar stopzetten en terugdraaien door een rigoureuze verandering.
Een mooie groene wei is een prachtige plaats voor groepsleven, voor het geestelijk en sociaal gezond zijn, maar niet voor het lichaam van het paard zelf.

Piet schreef op maandag 14 september 2009, 8:24:


OK. Duidelijk... ik stop... dit is iemand anders z'n topic!

Terug naar dagboek van ijzerloze haflingerhoeven

Piet schreef op maandag 14 september 2009, 11:17:



Nee, ik zal ook niet beweren dat die groene wei gezond is. Maar het is wat jij je dus ook af vraagt, waarom het ene paard wel en het andere niet.

Ik neem aan dat de stofwisseling per paard en zeker per ras verschilt. Het is net als bij mensen, de één kan alles eten en heeft nergens last van, de ander wordt van hetzelfde dieet ziek en/of dik en gedijd beter op een dieet van meer vetten en minder koolhydraten (Atkins alike, bijv.)
Je zult dus moeten zoeken naar een dieet wat bij dat respectievelijke paard past. Dat kan heel lastig zijn, weet ik inmiddels uit ervaring. Ik heb gezellig twee fjorden en de één moet zoveel mogelijk op het gras om enigszins op gewicht te blijven en de ander kan er helemaal niet op.

Cortisol heeft ook invloed op de spijsvertering. Het verhoogd namelijk het hongergevoel, waardoor er meer wordt gegeten en het individu dikker wordt. Ze noemen het bij mensen de buffalo hump. Vet op de schouders en het lichaam, arm bespierde en dunne(re) armen en benen. Cortisol zorgt namelijk ook voor spierafbraak.
Het hele verhaal heeft van alles te maken met Cushings en daarop lijkende aandoeningen. (Het lukt me helaas niet om er een link van te maken. Titel is: Cortisol; voedselopname en pathologie, schrijvers Annemieke Boeve en Lucia de Haan)

Wat ik ook nog ergens heb opgedoken, maar daar ben ik de link van kwijt, is dat Cortisol van invloed is op de oestrogeen spiegel. En daar lijkt voor mij dan weer een verband met het wisselen van seizoenen. Ik kan me voorstellen dat de hormoonspiegel van een paard er 's winters anders uit ziet dan in de zomer i.v.m. het voortplantings-seizoen. Daarom zou het best wel eens kunnen dat de paarden juist in de herfst en het voorjaar, als de hormonen wisselen en opspelen, extra gevoelig zijn voor bevangenheid.
En dan kan je er ook nog aan vastknopen dat daardoor juist wellicht de sober rassen meer gevoelig zijn. Dat zijn immers de paarden uit de koudere/schralere gebieden en zij zijn er helemaal bij gebaat 's winters geen energie te steken in voortplanten, terwijl dat bij andere rassen minder problematisch zal zijn.

Het zit allemaal in mijn koppie, hé, is niet bewezen of zo. Maar het houd me wel bezig.

Els.

Els Kleverlaan schreef :

Els, ik weet heel zeker dat een paard letterlijk ziek kan worden van verkeerde levensomstandigheden, stress, onbegrip etc. Wij zien dit regelmatig bij onze TweedeKans Paarden.

Onze Puck is daarvan een van de meest letterlijke voorbeelden waarover wij ons enorm verbaasd hebben, zie haar verhaal: http://www.spirithorses.be/puck.html

Nadat zij 8 jaar (!) haar stal niet uitgeweest was behalve om eens per week heel hard door het bos te sjezen met haar toenmalige eigenares ( je je lekker voorwaarts paard he, geen warming-up en cooling-down) is zij ziek bij ons gekomen met het verhaal dat eigenares niet in staat was om het speciale hoefbeslag voor haar te kopen dat haar was aangeraden. Puck was namelijk chronisch hoefbevangen, had hoefkatrolontsteking (fase 2 en 3) én had de ene na de andere hoefzweer. Advies: slacht of speciale ijzers.

Dat ze ook haar levensomstandigheden hadden kunnen aanpassen daar had niemand aan gedacht. Puck was naar andere paarden toe een van de meest a-sociale paarden die ik ooit in mijn leven ben tegengekomen. Hoe kon het ook anders: Nooit sociaal contact gehad, hoofdschuw als de pest (voorwaarts paard dus een klap op de kop om haar in te houden). Maar niemand die haar gevoeligheid en will to please zag, iedereen vond haar een bitch.

Dus hier aangekomen (begin 2007) werd ze binnen enkele dagen én hoefbevangen en spierbevangen, nou mooie bevestiging dus.

Toen een heel plan van aanpak opgezet, 8 maanden nodig gehad om haar sociaal in een groep te krijgen, (zie haar verhaal) en we zijn nu eind 2009, Puck is een van onze beste en meest dierbare lespaarden, heeft een veulentje gehad en is nooit meer ziek geweest.

Puck heeft geen IR, geen slechte hoeven, loopt dag en nacht op de weide en is inmiddels opppastante voor BD's veulen Aphra.

Jack en ik zijn ervan overtuigd hoe ziekmakend onpaardse omstandigheden kunnen zijn!

Groetjes, Pien