Monique Meijer schreef op dinsdag 11 oktober 2005, 12:43:


Jeetje Monique, zit dit te lezen... en helemaal te koken van woede!
Wat een verhaal zeg! Ja, ik geloof natuurlijk wat jij hier schrijft, laat ik dat voorop stellen. Maar het is toch eigenlijk van de gekke dat iemand hier zo maar mee wegkomt?
Allemachtig... dat een 'vriend', je eigen hoefsmid ook nog, zoiets kan flikken zeg!
Nee, ik heb hier helemaal geen woorden voor.... Wat kunnen mensen dan in en in slecht zijn..... HOE KOM JE OP ZOIETS??
Kan me wel voorstellen dat je een fikse ruzie achter de rug hebt daar....
Ik heb ook weleens zo staan te koken van woede, toen ik zag dat een hoefsmid een paard (in de buik) helemaal in elkaar trapte. Ik kan daar echt niet tegen en ben dan in staat om zo iemand aan te vliegen... Walgelijke mensen die dat doen.
Nee, je hebt er niets aan dat ik dit schrijf... maar ik moest het gewoon even kwijt...

Ik ben gewoon hardstikke blij dat jij het nu lekker zelf doet... Verdraaid... niet zo gek dat niemand anders aan jouw paard haar voeten kan komen!

Groetjes,
Wil.

Wil schreef op dinsdag 11 oktober 2005, 13:10:


Wil, bedankt!
Tja, hoe kom je op zoiets? In zijn geval huwelijksproblemen en geldproblemen. Lekker je woede afreageren op een onschuldig en weerloos klein veulentje. Walgelijk, om misselijk van te worden als ik er aan denk. Hij heeft haar menig maal in elkaar getrapt, stiekum. En ik mij verwonderen waarom ze zo schichtig was voor mannen.
Ik heb vaak overwogen hem aan te geven, maar ik ben nog steeds bang dat hij mijn paard wat aandoet. Het ergste is nog dat mijn (en zijn) toenmalige dierenarts er ook aan meedeed. Die dierenarts bevestigde het verhaal dat mijn paard gewoon een "kneusje" was. Kon hij wat meepikken van de verkoop. Mijn paard is nog steeds schichtig bij vreemde mannen en dat zal ook wel zo blijven. Het is nu enkele jaren geleden, maar ik kook nog steeds als ik er over nadenk. En wie aan mijn paard komt, komt aan mij. Monique

jans schreef op dinsdag 11 oktober 2005, 9:50:


Hmm, ik had begrepen dat de vroegere seminairs alleen maar gegeven werden door Dr Strasser herself, en daarom voor velen buiten het budget vielen, en dat nú pas, sinds deze maand, de seminairs gegeven mogen worden door andere strasser hoefverzorgers (tenminste in Nederland, hier is Karen Drost daartoe gemachtigd) - die daarvoor wel weer extra cursus hebben moeten volgen - om het strasseren zó voor het grote publiek toegankelijk te maken.. Nu worden ze gewoon - op afspraak - bij je thuis gegeven, mits je voldoende mensen vind om de cursus te volgen, en wordt er inderdaad op dode hoeven geoefend, maar ook op paarden van cursisten.
Dit is volgens mij ook de manier waarop Hans Arendse het aanpakt. Bij hem wordt ook, tijdens de cursus, met echte paarden gewerkt.
Heb geen idee hoor of het beter is, het zal wellicht een beter beeld geven van de werkelijkheid, want dat was hetgeen mij erg tegenviel toen ik na afloop van de cursus thuis aan de slag ging. In plaats van lekker op je stoeltje - de hoef draaiend naar alle kanten, bijna geen gewicht - sta ik de enorme zware voeten van mijn tinkers omhoog te houden. Ja ja, ik weet het, is ook een kwestie van opvoeden, en koudbloeden laten zich soms lekker graag hangen, en wat Piet ook al zei, de handigheid en snelheid ontwikkel je wel, en ondanks dat het (voor een vrouw) vind ik, best een zware klus is, geeft het VOORAL voldoening om een prachtige natuurlijke voet te zien ontstaan onder je eigen handen...

Monique Meijer schreef op donderdag 6 oktober 2005, 12:58:


Hier de foto's:
http://www.mijnalbum.nl/Album=4JQ8RTPS
Monique

trea hoex schreef op dinsdag 11 oktober 2005, 2:13:


Kijk Trea....zoals je hierboven zelf al schrijft....Bij Strasser leren ze....ingewikkelder dingen dan zoals bij frans, pien of piet....
Helemaal juist....en dan mag het ook geen dag duren nmm.
Ik vind eigenlijk die 3 dagen al erg weinig om een onervaren iemand met een mes in de zool te laten peuteren....maar das mijn mening.

Nu even terug naar je vorige bericht.
De opmerking over het minderwaardige was niet persoonlijk bedoeld...in het algemeen praat men zo....maar een dag cursus....alleen op een stelletje dooie bevroren hoeven werken....
Nu gaan we het dan op jou denkwijze doen.
De natuurlijk bekapper is bij jou aanwezig en geeft jou voor de eerste keer een rennet in je handen....en jij schiet vreselijk uit met dat ding omdat je niet wist dat i zo scherp was en de hoef zo zacht....
Nu ben je te ver gegaan....en nou?
Iets eraf halen is niet zo moeilijk....iets er bij aanplakken onmogelijk...
Ik denk dat het een hele wijze beslissing is voor de meeste eerst maar eens op een bevroeren hoef te oefenen.
Al is de oefening maar een middag....het is toch een oefening die IK niet graag zou zien gebeuren op een levend wezen.

Nogmaals mijn vraag....zou jij je paard op zo'n cursus ter beschikking stellen aan een persoon die dit nog nooit gedaan heeft?

Nick