Piet schreef op woensdag 26 oktober 2005, 10:49:

Hoeft ook niet :)


Misschien dat je zoiets kunt vergelijken met kokers aan de voeten/benen van gehandicapte kinderen. Bij het huifbed rijden veel kinderen die die kokers aan hebben ... dit is om te voorkomen dat ze misvormde voetjes krijgen. Bij het merendeel werkt het, maar bij sommigen ontstaan in de loop der jaren toch afwijkende voeten. Spierkracht is sterk en dat hou je niet altijd tegen met "tegendruk"; zal met zo'n hoefbeen niet anders zijn.

Als je een bevangen paard alleen maar op natzand zet en verder noch voeding, noch andere dingen gaat aanpassen, dan zal het hoefbeen heus wel gaan kantelen ... Dat hou je met zand alleen inderdaad niet tegen. Maar als extra hulpmiddels is het in mijn ogen nog altijd wel aan te raden. Ben ook tenminste nog steeds niet overtuigd dat het zand ook geen nut heeft.


Ja dat denken wij niet alleen, dat is bijna wel zeker zo. Ze had echt veel te lange hielen, liep dus letterlijk op de punt van haar hoefbeen dat daardoor is vergroeid en verzakt. Echter dit zijn ook symptomen van een ernstige bevangenheid. Dus vandaar dat de DA het een chronische bevangenheid noemde. Of dit nu komt door "verwaarlozing van de hoeven" of door verkeerde voeding dat is dan in mijn ogen om het even. Ze komt er nooit meer vanaf en is dus in feite "chronisch" bevangen.


Ja ook waar. Het was eerst heel licht en werd steeds erger. Zonder aanwijsbare oorzaak. Toen dus X-foto's gemaakt en daarna hoefschoenen laten aanmeten, omdat ze wel mee moest blijven lopen onder het huifbed (we hebben wat pony's te kort helaas).

Echter tijdens de heen- of terugreis is ze wagenziek geworden en heeft hierdoor een longontsteking opgelopen. De medicijnen die ze daarvoor kreeg, hebben de bevangenheid doen aanwakkeren.


Op de site van Wendy bedoel je?

Maar de hoeven van de pony zien er nu niet onaardig meer uit. Echter ze blijft wat stijfjes lopen. Niet helemaal 100% eigenlijk. Maar het wordt ook niet erger. Ze loopt eens per week onder het huifbed alleen in stap en verder staat ze lekker buiten op de wei in de kudde te niksen. Manegelessen en ritten voor de wagen zijn voor haar verleden tijd.

Bevangenheid is overigens een heel complexe ziekte. Zeker als er complicaties zijn gekomen aan het hoefbeen, zoals zo'n braam.
Maar in alle gevallen geldt, zo goed mogelijk bekappen, het hoefbeen zoveel mogelijk volgen en evenwijdig proberen te houden aan de bodem, wat dus betekend dat je de hielen zo laag mogelijk moet gaan maken.

Vraag aan Piet:

Wat voor soort bodem adviseer jij eigenlijk om een bevangen paard op te zetten (cq te laten lopen)??

Piet schreef op woensdag 26 oktober 2005, 8:50:


Piet daar komt ie.

Ik zal trachten in het kort de symptomen en de omstandigheden kort weer te geven.

Weide kaal, te weinig hooi, teveel krachtvoer.
De nieuwe hoef is nu zover aangegroeid dat de laatste 1,5 cm, dus datgene wat nog uit moet groeien en bekapt gaat worden, de vorm heeft van een kleine eendesnavel.
Model van de hoef is prima. De straal is dubbel zo breed geworden. Temperatuur e.d van de benen en de hoef kan eigenlijk niet beter. Rafael Antheus zou zeggen: ze moeten nog warmer, maar dat terzijde.
Datgene wat nieuw is aan de hoef ziet aan de buitenkant prima uit, geen groeven, geen verkleuringen o.i.d.

Alles begon met een Twister die dof van vacht was, en niet lekker erbij stond. Dat zag je gewoon aan het paard.
We zijn gaan bekappen zoals we altijd hebben gedaan, zonder haar lager op de hielen te zetten. Ze moest nog 2 cm aan de voorhand. Na de bekapping was het meteen strompelen. Vervolgens ging het weer iets beter, en daarna alleen maar slechter. We zitten nu in de fase waar we om de 3 dagen de hielen voorbenen, steeds minder dan een halve mm lager zetten. Dan weten we dat ze de volegende dag spierpij heeft in haar schouderpartij, dat kun je ook zien wanneer ik haar controleer door lichte druk uit te oefenen en tijdens de handmatige rek en strekoefeningen.
Alleen vanaf die slechte dag weigerde ze echter fatsoenlijk af te rollen ondanks een goeie mustang rol. ze ging echt op haar hielen lopen alsof ze over gloeiend houtskool liep.
Zelfs op de wei was het strompelen, ik haalde de klei er onderuit en ze liep beter. Op het harde (vlak en glad) redelijk. Door het zand slecht. Door water, ja hoor....normaal er omheen nu niet.

Mijn eerste gedachte was kanteling hoefbeen. DA is gekomen. Conclusie: gevoelige zolen.

Van de week stond ze me dus schraag in de rijbak en verzette geen stap meer. De standhouding laat je concluderen dat ze neigt naar hoefbevangenheid, of het heeft. Spierpijn, nee. Dan gaat ze zo niet staan. Ze heeft al 3 jaar om de dag spierpijn, maar dat is een heel ander verhaal.

Nu vandaag is het redelijk, ze loopt nog steeds op eieren dat wel. Ze staat op gras hooi en stro en dat blijft zo totdat ze ooit dood gaat.

Als de hoeven straks een halve cm verder bekapt zijn dan zien we vanzelf misschien wat er fout is geweest.

Martien.

Twister schreef op woensdag 26 oktober 2005, 14:03:

Dus niet bevangen als ik het goed begrijp.

Een paard met maandagsziekte staat overigens ook heel vreemd en is niet te verplaatsen.

Gevoelige zolen zou kunnen, maar ook die komen niet zomaar ineens uit het "niets"; slechte bekapping (in de zool snijden) of te lang doorlopen over harde bodem is meestal een oorzaak.

Succes met het vinden naar de oorzaak, maar ik zou zeker voor nu hoefschoenen aanraden als je het paard pijnloos wilt laten lopen.