Martina schreef op dinsdag 22 juni 2010, 8:53:


http://www.youtube.com/watch?v=1PIePtrcpqo

---------------------------------
Waar een Wil is, is een weg....

In de regel bemoei ik mij zo weinig mogelijk met het doen en laten van anderen.
Maar een bepaald iets viel me wel op...
Een bit is niet bedoeld om pijn te doen...

Waarvoor dan wel?

Verfijning, zeggen de meeste dan meteen. Goed... de bedoeling is dus om met zo weinig mogelijk een paard te laten luisteren. En om dat met de pink (bij wijze van spreke) te kunnen doen, komt er in de hoge dressuur een of meerdere scherpe bitten in te liggen, die inwerking hebben bij minimale druk.
Als het goed is, komt de ruiter nauwelijks aan dat bit.
De praktijk laat heel wat anders zien, ook (of vooral) in de topsport.
Maar goed... blijft het feit dat voor die verfijning een bit wordt gebruikt wat bij minimale inwerking maximaal effect heeft, toch?

En hoeveel mensen kunnen zich in de praktijk voldoende beheersen om daar niet af en toe misbruik van te maken?

Een ander ding wat wordt geroepen is dat de bit er is voor controle. Ik las bij tony de opmerking die aangaf dat bv bij buitenritten het bit meer controle gaf. Ben de precieze bewoording kwijt, maar daar komt het op neer.
Ik kan mij nauwelijks voorstellen (maar misschien is dat stom van me) dat je die controle dan krijgt door met de pinken zachtjes op het bit in te werken als het paard als een dolle stier ertussenuit peert?

Ik denk ook dat het bit dient om het paard onder controle te krijgen; met pijnprikkel. Net als de slipketting(desnoods met pinnen) de hond onder controle moet krijgen.
En dat moet laten doen wat de ruiter (of eigenaar) wil.
Anders zouden er niet zoveel verschillende bitten zijn uitgevonden.
Om nog maar te zwijgen van de inventiviteit van mensen bij het ontwerpen van bitten die nog meer controle uitoefenen.
En die controle wordt toch echt dmv pijn uitgeoefend, mijn inziens na.

Maar goed... dat is mijn mening.

Tony schreef op dinsdag 22 juni 2010, 2:10:


Aha, ik snap het al, jij behoort tot de mensen die nooit van hun paard zijn gevallen. Als ik het niet zo'n treurig idee vond dat je met bit meent te moeten rijden zou ik het grappig vinden.

Sandra van Bommel schreef :

Vind ik wel een goeie; bit met slipketting vergelijken.
Ja, zeggen ze dan, maar mijn hond loopt altijd braaf naast me, hij trekt niet....
(Vanwaar die slipketting dan?).

Groet, Pien

Nu de reacties vallen me alleszins mee.
Wel uit bepaalde hoek weliswaar, maar dat kon ik verwachten.
Ieder hun eigen paard en die doet altijd precies wat er verlangd wordt.

Of ik nooit van een paard gevallen ben?... Nee dus, het scheelde vaak niet veel, maar toch. Met paard: ja.

Doet een bit pijn, dat had ik al gezegd en daar blijf ik bij.
Het voorbeeld van de hond slaat echt als een tang op een varken. Dan heb je geen flauw benul van hoe je met een bit om moet gaan.

Maar goed, ik heb nu nog steeds geen goed antwoord gekregen op mijn vraag. Wel emmers opmerkingen hoe slecht ik het wel niet doe.
Wordt er ook zo gereageerd als je tijdens buitenritten iemand die een bit gebruikt tegenkomt?
Ik hoop het niet, want dan zal het daar wel een vrolijke bedoening zijn.

Tony schreef op woensdag 23 juni 2010, 1:04:

Precies. Een eigen paard. (meer zelfs!) Die ik volledig vertrouw en bitloos dwars door Amsterdam durf te rijden. Sterker nog.... die ik bitloos én ijzerloos door 20.000 publiek heb gereden op een festival als Truckstar Assen. Dwars door de Amerikaanse vrachtwagenstraat door. Fun hoor!

Ik kan je ook vertellen dat ALLE bitloos gereden paarden de show af hebben kunnen maken. Dat waren: 2 Tennessee walkers (waarvan 1 hengst, en nog geen jaar onder het zadel), 1 volbloed Arabier, 1 Welsh K, 1 Painthorse en 1 Quarter.
Niet bepaald type bosklospaarden dus en ook geen 'makkie-suffe-duffe-knollen'.
Voor het geval je het interesseert was b.v. de Arabier dubbel Z dressuur, de paint 1e in de Western pleasure, de Quarter vrij hoog in zowel de reining en cutting.
1 Walker dus nog geen jaar onder het zadel, de andere topshowpaard geweest in de USA en dekhengst.

Bitloos en ijzerloos.

Ik wél...... En hard ook. Tsja.,... ree uit het koren... Weet nog steeds niet wie er harder geschrokken is, de ree, m'n paard of ik. Ik schrok denk ik links.... en hij schrok rechts.
Dus ik lag ernaast. Geeft niets. Overkomt gewoon iedere ruiter 'n keer. Of meermaals.
Risico van 't vak.
Dat heb ik wél. Ik weet wat het doet. Denk je niet dat ik ook uit de tijd van de bitten kom? Natuurlijk wel. Alleen heb ik geleerd dat het ook ánders kan. Pijnloos, druk- en dwangloos. Je moet het alleen willen zien, aanvaarden en willen doen.
Je hebt hier zelf geschreven dat je jouw merrie alles kunt laten doen en dat je haar volledig kunt vertrouwen. Alleen dat laatste stapje, dat bit er definitief uit, dat doe je niet. Dus: jouw paard geeft jou wel 100% vertrouwen, alleen geef jij het niet terug aan het dier.
Nee. Want ik laat iedereen in zijn/haar waarde. Probeer alleen een andere weg te láten zien. Hoe het ook anders kan. Een bit is een dwangmiddel. Het veroorzaakt pijn. Door de angst voor de pijn doet het paard wat je vraagt. Niet vrijwillig, niet pijnloos.
Net zoals een zweep of sporen dat zijn. Hoe meer toeters en bellen op een paard, hoe slechter de ruiter.
Iedereen heeft de vrije keuze, dus ook jij. Je wilt leren... of je wilt het niet.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.