Nee, voor jullie schijnbaar helaas sta ik zeker niet alleen in mijn denkwijze. Maar ik denk wel dat jullie het enigzins verkeerd opvatten.
Misschien moet ik er wel nog bij zeggen dat mijn opleidingsvoorkeur enigzins uitgaat naar de psychiatrie. Maar in ieder geval, een placebo heeft wel effect, het is geen onzin-medicijn en je bedondert je patient zeer zeer zeker niet! En daarbij moet je vanzelfsprekend naar je patient kijken, je gaat sowieso niet zomaar aan wie dan ook iets voorschrijven.
Maar stel ik zou een placebo voorschrijven, dan zou ik dat niet doen bij iets wat vanzelf wel over gaat ofzo, lijkt me nogal logisch dat je dat gewoon aan je patient uitlegt he. Maar naja er zijn situaties waarin ik me zeer zeker voor kan stellen dat een placebo nuttig effect heeft, omdat het het psychologische effect van de genezing meer activeert aangezien mensen er van overtuigd zijn dat het werkt. Fribomyalgie is bijvoorbeeld een ziekte waar ze gewoon nog bijna niks van weten, ze weten niet wat de oorzaak is en wat ze er aan moeten doen. Maar het is wel duidelijk dat er een duidelijke psychische component aanwezig is. Waarom zou ik mijn patient dan geen bijvoorbeeld vitamine pilletjes voorschrijven. Het schaadt hem of haar niet en eventueel heeft het zelfs een zeer gunstig effect en verbetert het de levenskwaliteit.
Dat heeft verder niks te maken met het feit dat men moet blijven onderzoeken naar medicatie waarvan men de werking kent enz enz.
Ik vind het jammer dat bij evidence based medicine de psychische kant wordt vergeten, omdat ze die niet echt statistisch kunnen onderzoeken. En daardoor worden patienten vaak jaaaaaaaarenlang onderzocht, volgepropt met vanalles en nog wat, terwijl een bezoekje aan de psychiater wonderen zou doen. IK vind dat je een goede arts bent als je die dingen kunt combineren. Als je kunt kijken naar je patient, van patient tot patient kunt bekijken wat die persoon nodig heeft en als je je niet alleen maar richt op statische cijfers.
Dat is alles behalve je patient bedonderen en ik geloof er ook in dat er mensen zijn die daar behoefte aan hebben. Een arts die verder kijkt dan zijn groene en voorschriften boekje.

Fred schreef op vrijdag 9 november 2007, 17:09:


Fred, ben je vergeten wat je zelf geschreven had?

Nick: jouw verwarring met het woord 'os' wat daar ineens in Fred's tekst voobijkwam komt hierdoor: 'per os' is (dokters-) latijn voor 'langs de mond'. Het gaat dus om de toedieningswijze van het medicijn, langs de mond en niet bv. rectaal (zoals een zetpil) of intraveneus (ingespoten in een ader) of intramusculair (ingespoten in een spier.

Met vriendelijke groeten,
Nathalie

Geertje schreef op vrijdag 9 november 2007, 19:30:


Ok ik begrijp je motivatie als je het over de 'zachtere' sector heb. ( ik bedoel daar mee niet te bevatten dingen zoals psychiatrie) In de psychatrie is er natuurlijk ook medicatie die getest is op werkzaamheid. Daar heb ik verder geen verstand van en ook niet van die ziektebeelden. zoals schizofrenie of manische depressie. Mensen met deze ziektebeelden zijn echter wel geholpen met werkzame middelen.
Ik heb een lichamelijke afwijking, mijn ogen dus. Oogartsen hebben dit voor mij achter gehouden omdat het progressief is en uiteindelijk is de kans op volkomen blindheid groot. Zij hadden niet de bagage voor een slecht nieuwsgesprek. Toen de diagnose uitendelijk aan mij werd verteld bleek het al bekend te zijn toen ik 13 jaar was!!! Ik was 28 toen ik het eens te horen kreeg. Toen ik steeds minder zag leek het op een fobie, ik durfde niet meer alleen het verkeer in. Ik kreeg steeds vaker te horen 'o wou je me niet zien.' Steeds bijna ongelukken of echt vallen.of tegen iemand of een voorwerp aanlopen.. Ik werd doorgestuurd voor behandeling van pleinvrees. Pas toen ik wist wat er aan de hand was en de diagnose gesteld was kon ik gerichte hulp krijgen, stoklooples, dagelijkse vaardigheden met het gas en koken etc. Mijn trukendoos zat helemaal vol om me te redden in een zienden maatschappij. Placeboos zijn denk ik onmacht van de vaardigheden van een arts en de onmacht om een patient te vertellen dat een arts het ook niet weet en dat misschien psychiatrische hulp of psychologische hulp beter is. Als oogartsen mij wel hun bevindingen hadden durven vertellen had het mij veel ellende gescheeld. Ze durfden gewoon niet te zeggen dat er geen remedie is voor mijn oogziekte. Inmiddels neem ik het ze niet meer kwalijk, maar dat heeft me wel tijd gekost. Ik kon namelijk niet vergelijken met een ander wat 'normaal' zicht is. Ik kreeg altijd te horen blinde kip en heb zelf nooit de link gelegd dat ik echt een blinde kip was. Nu maak ik er grappen om, omdat ik wéét wat ik heb en mijn beperkingen ken. Pleinvrees was het niet, maar dank zij al die psychologen weet ik ook dat ook zij geen oogarts zijn

Es

Geertje schreef op vrijdag 9 november 2007, 19:30:


Geertje, net als jij ben ik er ook van overtuigd dat placebo's wél hun nut kunnen hebben. Oké, niet in alle situaties, niet bij elk ziektebeeld maar er zijn inderdaad wel mensen (patiënten) die zichzelf heel gemakkelijk afhankelijk maken van medicatie, medicatie menen nodig te hebben om te kunnen genezen (voorbeelden zie ik genoeg in de praktijk van m'n man). Ze onderschatten volgens mij het 'zelfgenezend vermogen' van hun lichaam.
In die situaties vind ik een placebo op z'n plaats. Ja, en zelfs zonder hen dit te vertellen ... want anders is er toch geen sprake van psychisch effect, niet?
Lichaam en geest zijn toch één??? Maar jammer genoeg is niet iedereen klaar voor zo'n antwoord en kunnen ze er dus ook niets mee.

Waar ik niet mee akkoord ben is dat je blijkbaar vitaminenpillekes als placebo's beschouwt, of heb ik het mis? Door vitaminepillekes te geven of te nemen geef je het lichaam wel iets extra's mee. En in 't geval van fybromyalgie (of CVS) bv. is dit niet altijd een goede zaak. Volgens prof. Van Houdenhove van het CVS-referentiecentrum (jaja, ik weet het: 't is een prof en die weten het ook niet altijd, enzov. ...maar nu spreek ik uit ervaring ) kunnen ze in deze situaties (ziektebeeld) zelfs meer schade dan heil toe brengen.
Dit moest ik toch even kwijt .
Groetjes

Marcia schreef op vrijdag 9 november 2007, 20:27:


Het was maar een stom voorbeeld, ik werk nog niet in de praktijk he, ben nog in opleiding. Maar ik wilde een voorbeeld geven aangezien ik verwachtte dat mensen voorbeelden gingen vragen in welke situatie het wel zinnig is. En fibrolmyalgie was gewoon het eerste voorbeeld wat ik me opkwam, iets lichamelijks met een grote psychische component, vandaar :). En een ziekte waar ze zeker nog meer over moeten onderzoeken enzo, vandaar dat voorbeeld. Was niet speciaal gericht op de vitamine pilletjes bij dat ziektebeeld ofzo!

Esther schreef op vrijdag 9 november 2007, 20:13:


Jeetje wat een verhaal... Dat zou ik in ieder geval nooit zo aanpakken, laat dat in de eerste plaats duidelijk zijn. Iedere situatie is anders dus ik vind het moeilijk om nu een lijn te trekken (dat kan ik dus ook niet) wanneer ik het nou wel of niet eens ben met het inzetten van placebo's. Maar het lijkt me nogal logisch dat dat in jouw situatie volstrekt zinloos is en meer schaadt dan goed doet natuurlijk! Dat vind ik ook echt idioot geredeneerd van de artsen en zeker onkundig.
Misschien heb ik in mijn eerste stukje niet zo heel handig beschreven wat ik nu precies bedoel. Ik ben er natuurlijk voor om je patient alles te vertellen (zo word ik trouwens niet opgeleid, in Belgie vertellen ze hun patienten vrijwel niks in mijn ogen). En naja, mijn visie tov placebo's heb ik geprobeerd uit te leggen denk ik.
Het is misschien wel waar dat sommige artsen van ellende maar placebo's gaan voorschrijven omdat ze het niet meer weten en niet aan psychiatrie denken. Maar dat is niet echt mijn insteek hoor... Ik vind in de eerste plaats dat er eens meer samenwerking moet zijn tussen de verschillende disciplines en de psychiatrie, maar dat zal verre toekomst muziek zijn.

Geertje schreef op vrijdag 9 november 2007, 21:08:


Heei! Nu voel ik me toch aangesproken! Ik ben niet alleen arts in Belgie maar ook nog steeds betrokken bij de opleiding (via de stages) en ik herken mezelf daar totaal niet in, en dat is ook niet het voorbeeld wat ik aan artsen in opleiding geef. Als het aan mij ligt vertel ik een patient alles wat ik zelf weet. De uitdaging is enkel dat voor iedere patient op een begrijpelijke manier te kunnen doen. En bij sommige ziekten moet je meer uitkijken om voldoende hoop te laten, misschien meer dan je zelf hebt. Maar verder? Het is een heel verschil inderdaad met hoe het tien jaar geleden nog werd gedaan en geleerd. Niet alle artsen kunnen en durven dit al. Maar denk jij dat je medestudenten nog van die ouderwetse paternalistische artsen gaan worden ? Ik hoop het niet, ik hoop dat de revolutie zich toch blijvend doorgezet heeft.


Daar heb je gelijk in, maar zo veraf is dat hopelijk niet.

Met vriendelijke groeten,
Nathalie