Ik heb ook 6 jaar op een manege gereden, heb ook bij verschillende paarden aan hun mond getrokken, maar ik wist toen nog niet dat het rijden anders kon. Er waren daar ook paarden die je moest slaan om ze vooruit te krijgen, slaan zo hard als je kon... Ik heb er altijd moeite mee gehad maar toch schaam ik me dat ik toen meedeed. Er waren ook paarden die regelmatig ruiters afgooiden, sloegen, beten enz. Maar ja, geen wonder: ze gingen nooit naar buiten op die manege, ze stonden dag en nacht op stal. Vele hadden pijn in hun rug en werden gereden met bijzetteugels...
Ik ben gaan lezen en cursussen volgen omdat ik steeds meer vragen kreeg en de instucteurs geen antwoorden konden geven. Nadat ik door het lezen in de andere wereld ben tegengekomen, ben ik gestopt op die manege. Een half jaar later heb ik Salvador gekocht en ben
bitloos gaan rijden. Ik kan niet zeggen dat ik een superruiter ben maar ik kan beter zonder bit rijden dan met. Salvador was bang voor het bit toen ik hem kocht en spande zijn mond uit gewoonte toen ik het
bitloos hoofdstel bij hem aandeed. Nu is dat over en hij loopt ontspannen, ook buiten langs tractoren, rennende kinderen, honden enz. Ik zou geen reden kunnen bedenken waarom ik hem met bit zou rijden.
Mijn vrienden maken wel eens een uitstapje: rijden op het strand of op de Veluwen. Ik ga niet meer mee omdat ik niet meer op een manege wil terechtkomen waar paarden slecht verzorgd zijn, geslagen worden of met bit gereden. Ik kan het gewoon niet. Ook het aanzien van het jumping, races en andere martelbezigheden maakt me erg boos, omdat ik weet hoe oud die paarden zullen worden... en omdat alles in die wereld om het gels en de ambitie van de eigenaar draait en niet om het dier.
Warboel
