Piet schreef :
> Hij schrikt van deze dingen omdat hij zich in een voor
> hem al hele enge situatie bevindt.
> Conrad heeft hier rondgelopen, je weet wel met zijn
> handelsmerk cap en handschoenen
en daar is hij nooit
> van geschrokken. Mede op die basis dacht ik: mwa, 't zal
> wel gaan. Kom op, niet zeuren .
Da's een veelgemaakte fout dat je denkt dat ie die cap wel zal herkennen. Nee dus. Op het hoofd van Angela in een andere situatie kan zo'n cap volslagen nieuw voor een paard zijn. Het plaatje dat hij van Conrad heeft is
met cap, het plaatje dat hij van Angela heeft is
zonder.
BD is niet bang van blauwe bloemetjes. Maar wél als ze op een onverwacht moment in het veld staan, terwijl diezelfde blauwe bloemetjes misschien ook in haar paddock staan, ze herkent ze niet.
> En inderdaad een paard kan niet tellen, alleen slimme Hans
> kon dat he
maar door de voorgaande oefenstof in
> versneld tempo door te lopen zet je hem op voor succes.
> Je laat hem daarmee zien dat het allemaal wel meevalt en
> dat geeft hem het vertrouwen om een uitbreiding
> gemakkelijker te accepteren.
Helemaal mee eens. Maar ook blijven inspelen op nieuwe situaties he
Ik heb met Conrad wel eens discussie gehad omdat ik, in tegenstelling tot hem,
geen vooropgezet programmaatje heb, ik laat situaties meestal aan het toeval over en wacht wat het paard mij gaat aangeven.
Als ik een paard aan het inrijden ben zal ik zelden zeggen: "Vandaag ga ik erop". Alle condities moeten juist zijn daarvoor en dat merk ik pas wanneer ik met dat paard aan het werken ben: 't Weer, heeft-ie-z'n-dag -wel, waar zijn z'n maatjes, tijdstip van de dag, mijn eigen drukte, humeur, etc etc. En dan inééns voel ik: Dit is het juiste moment. En dan gaan dingen snel. Zo train ik al mijn paarden.
Dáárom dus ook geloof ik niet in die programmaatjes, en train ik puur op wat ik op dat moment voel, ik blijf het zeggen!
Groet, Pien
Warboel
