Aafke schreef op dinsdag 4 december 2007, 13:44:
> Zou maar een 'los schot voor de boeg'. Geen idee waar dit topic
> in verzand of beland.
>
>
> Zomaar wat gedachten, zomaar iets opgeschreven zonder enig doel.
>
> Wie wil hierop reageren..?
Hoi Aafke,
Zo'n 10 dagen geleden ging ik voor 't eerst met Pavana naar een dressuurwedstrijdje. Nou, dat zal me nog lang heugen. Ik reed niet met haar, maar zij met mij (en dat voor zowat 3u, waarbij dat ik stikop was maar zij nog vrolijk rond wilde galopperen). Heb daar toch wel een schrik gepakt (hoewel er eigenlijk niets gebeurd is behalve dat ik een hele tijd weinig controle had). Intusen ben ik er wel achter dat wij eigenlijk ook teveel witloofwortels hebben gevoerd. Na een week zeiden ze me dat als je dat voert dat je
krachtvoer moet afbouwen, maarja, ze krijgt dat nauwelijks nog dus... . Onze eigen schuld dus wel + kwam daar de stress van een wedstrijd (voor mij en haar) nog bij.
Dinsdag heb ik dan terug les gehad en de eerste 5min was ik op m'n qui vive. Na die 5 min was ze braaf en bleef braaf tot ... onze instructrice zei van aan te galopperen. Toen werd ik terug nerveus en raakte opgespannen. En wat deed Pav? Terug zeer actief worden. Nu mijn instructrice praatte constant op mij in dat zij echt wel braaf was, maar dat ik mijn stress aan haar liet voelen en dat het paard daar op reageerde. mijn instructrice deed mij letten op mijn ademhaling en zei dat ik mijn spieren moest ontspannen enz...
En weet je wat, vanaf het moment dat dat lukte, galoppeerde ze echt wel rustig.
Dus mijn lichaamstaal spreekt voor haar boekdelen...
Ander verhaaltje: Nexor kreeg afgelopen zomer de neiging om reeds de wei in te stormen als de draad open ging. De eerste keer schrik je en zet je een stap terug. De 2de keer heb ik mij eens goed groot gemaakt en kordaat opgetreden (en ik meende het ook met hart en ziel). De 4de keer deed die het niet meer en ook nu (staat meer op stal wegens teveel modder) wacht hij af tot ik het signaal geef tot hij uit de deur mag. En je ziet aan hem dat hij dit accepteert.
Of je je angst bewust laat zien of niet speelt volgens mij minder rol. Ze voelen het gewoon aan denk ik. Dat vind ik ook hoe langer hoe leuker aan het omgaan met paarden. Zij zijn eerlijk, tonen gewoon hun gevoelens zoals ze op dat ogenblik zijn. Mensen zijn op dat gebied wel eens anders...
En ja, als kind denk je er minder over. Maar of dat nu goed of fout is... Het is gewoon zo, je kan nu eenmaal niet stoppen met denken hé?
En paarden hun vertrouwen moet je volgens mij ook consequent winnen. Nexor was toen we hem kochten erg schichtig, angstig. Je kon niet eens naar zijn hoofd wijzen, laat staan zijn voorhoofd aaien. Waarom niet... Ik weet het niet. Maar we hebben hem altijd consequent rustig benaderd en laat dit nu wel toe (hoewel van vreemden meestal niet maar van ons petekind van 2.5 jaar dan weer wel).
Zo, Dit waren enkele gedachten van mij. Ik weet niet of je hier wat aan hebt.
Groetjes, Lena
Warboel
