Caatje schreef op dinsdag 4 december 2007, 15:05:
> Neenee, niks wazigs, ik denk dat het idd zo werkt. Daarom gaan
> kinderen zo vanzelfsprekend met dieren om, omdat ze niet
> nadenken maar doen, het gaat vanzelf lijkt het wel.
Jeps, het "tegendeel" is denk ik ook waar. Waar een kind angst heeft zal het dier dit voelen en omhandelbaar zijn denk ik.
> Als je
> ouder wordt en misschien al eens iets naars hebt meegemaakt, ga
> je teveel nadenken bij je handelingen, terwijl het één geheel
> moet zijn, hoofd en lichaam ineenvloeiend, gedachten, beelden
> worden voor het paard duidelijk in je lichaam en reageren daar
> prompt op!! Zo ook als je zenuwachtig bent, je kunt dat nog zo
> goed willen camoefleren, je paard ziet het door je handelingen
> heen, hij ziet de "ware" beweging. Daarom zei ik ook tegen Piet
> dat lichaamstaal preciezer is dan gesproken taal
Of het preciezer is weet ik niet. Denk dat het onlosmakelijk met elkaar verbonden is.
Heb zelf toen ik 17 jaar was een klap gehad van een achterbeen van een paard dat schrok toen het paardje waarop ik zat schrok, opzij schoot pardoes achter dat paard. Resultaat gebroken kuit- en scheenbeen, drie en een half maand gips, plaat + schroeven, niet mogen lopen. Dat was even incasseren en merk dat ik behoorlijk respect heb voor achterbenen.
Daarna eens met een jong steigerend paard achterover geklapt, deze herinneringen blijven in mijn geheugen gegrift of ik wil of niet.
Ik merk dat ik veel meer op mijn hoedde ben in de omgang met paarden dan toen ik nog jonger was, voor deze ongelukjes.
Warboel
