Piet schreef :
> Een snelle herhaling van het voorgaande brengt ze weer
> helemaal bij de les.
> Wanneer je je paard iets aanleert en je komt daar dan een
> paar weken later op terug, weet ie et dan nog? Is ie et
> vergeten? Of is het alsof je het gisteren nog geoefend
> hebt?
Ik denk dat de kracht van een goede trainer is een paard iets solide aan te leren en het dan júíst te laten rusten om het paard de tijd te geven eea in zijn hoofd te laten bezinken. Dat is in elk geval de manier waarop ik mijn paarden iets leer.
Ik heb hier een aantal voorbeelden van.
Binnen de westernsport was het ooit (toen het nog leuk was) gebruikelijk een jong paard in te rijden (oké, veel te jong maar daar gaat het nu niet over) in een drietal maanden durend programma en het paard daarna de rest van het seizoen op de weide te laten 'uitrijpen'. Ik heb dit met een aantal paarden zo gedaan en als je ze na de zomer weer onder het zadel had was alles nog aanwezig, beter zelfs, 'uitgerijpter', het had een plek gekregen.
Met mijn eigen paarden doe ik dit ook. Spirit, weliswaar nog te jong om te berijden, krijgt ook 'aanreikingen' en zodra het aanwezig is ga ik ervanuit dat het solide is en laat ik het verder weer een tijd rusten.
Hetzelfde met een paard de Stop aan te leren. Oefen het -->kan het paard het --> back off, en laat hem een hele tijd met rust. 10 tegen 1 dat je een blij paard houdt dat gráág stops maakt (beter voor de gewrichten ook).
Een grote fout die trainers maken is het over en over willen dóórtrainen van iets wat het paard reeds goed kan zodat het geleerde een automatisme wordt. Je ziet dat terug in paarden die verzuurd zijn en op de automatische piloot gaan (voorbeelden te over).
Dan weet je dat ze véél te lang doorgetraind zijn.
> Een veel gebruikt voorbeeld van de 'stommigheid' van een
> paard is altijd: 'verplaats de doorgang van een weide
> naar het water en je paard sterft van de dorst'.
> Zou het niet zo kunnen zijn dat er van de hersenen die
> daarvoor nodig zijn, omdat het waarschijnlijk in de natuur
> niet voorkomt, gewoon heel weinig gevraagd wordt?
Ik heb ontdekt dat er veel verschillen zijn in paarden onderling.
Cherokee zaliger bijvoorbeeld, die bracht je altijd thuis, waar je ook was, zij had een ingebouwd kompas ('in een vorig leven postduif geweest', zeiden wij altijd). BD maakt er een drama van als we de weg kwijt zijn, op haar kan ik wat dat betreft niet vertrouwen.
Sommigen van mijn paarden lijken echte 'denkers', 'beredeneerders' en die vogelen zelf uit hoe ze moeten omlopen (soms van de kudde weg) om ergens te komen waar het leuker is of waar ze kunnen drinken/grazen.
Peyote is daar een voorbeeld van. In mensen termen zou je denken dat ze hartstikke slim is. Toch is zij ook degene die het snelst van de kaart is bij 'enge' dingen. Ophir heeft zelf uitgevogeld dat hij zich tegen etenstijd in de buurt van het hek moet ophouden omdat hij er dan uitgehaald wordt om bijvoer te krijgen. De anderen snappen dat nog steeds niet (en we voeren elke dag op dezelfde tijden).
Vanmiddag was Spirit gezellig tussen de draden door gestapt en aan de wandel gegaan, BD die achterbleef (ze zou nog niet óver een draadje dúrven stappen) freakte helemaal omdat HIJ weg was. Holly daarentegen (Spirit's eigen moeder notabene) stond rustig te dommelen in een hoekje. Tja
Als je Puck één keer iets laat doen zit het gelijk in haar hoofd en kan ze het toepassen. Een paard als Oakley heeft véél meer tijd en herhaling nodig en dan nóg kost het ons veel meer moeite om haar iets solide aan te leren.
Ik denk dus dat je er niet één verklaring voor kunt geven, ik zie heel veel verschillen om me heen.
Groet, Pien
Warboel
