Piet schreef :
> Ja, dus eigenlijk kunnen we wel stellen dat paarden een
> enorm geheugen hebben. Als je er dan nog bij denkt dat er
> paarden zijn die meer dan 20 verschillende voorwerpen
> zulke vragen niet.
> Paard was een paard, dat was een moeilijke, die een
> makkelijke, die een lieve en die een sekreet. Dat was nou
> eenmaal zo, stuk eenvoudiger allemaal
Ja, hoe meer je met verschillende paarden werkt, hoe meer je ontdekt dat ze elk hun eigen karaktertje hebben, voorkeuren, temperament, trucjes en slimmigheidjes.
Stef bijvoorbeeld vinden zij (in onze mensenogen) een beetje dommig, die haalt nooit trucs uit bijvoorbeeld tijdens de les, hij doet het altijd, of je nou scheef zit of zit te hobbelen, hij vervult gewoon zijn taak van dat moment.
Winner daarentegen test iedere rijder al in de paddock zodra die met een halster aankomt. Wij verdenken Winner ervan dat hij de mensen 'scant' wanneer ze met het halster voor hem staan om het aan te doen. Lukt dat de mens niet meteen goed (houden ze het bijvoorbeeld ondersteboven of staan ze te stuntelen van 'hoe moet dat ook alweer') dan zíé je die blik al in zijn ogen opkomen. Maar hij doet niks he, hij blijft geduldig wachten totdat ze het halster aangefrummelt hebben. Het volgende wat hij doet is een zacht knibbelen op het halstertouw; reageert de persoon niet gaat hij een stapje verder: knibbelen aan de mouw, wordt daar niks mee gedaan pakt hij het vel erbij.
Als ik al in de bak sta als zo'n persoon met Winner aankomt lopen ZIE ik in Winners ogen dat hij er weer een heerlijk feestje van gaat maken.
Dan weet ik dat gedurende de hele les zijn trucendoos opengaat, allemaal voorspelbaar van te dicht tegen de bakrand aanlopen tot níét bij de bakrand willen komen, uitgebreid gaan stilstaan om zogenaamd te mesten en ondertussen het hele veld afkijken of daar nog iets interessants te zien is, niet in draf willen gaan omdat ze de juiste cues niet geven etc.etc.
Winner is hier een meester in en ik weet exact wat hij allemaal gaat uithalen. Dan, meestal zo'n 15 minuten voor het einde van de les heeft zo'n rijder er schoon genoeg van en gaat die zich irriteren en eindelijk eens wat van de leiding overnemen. Dat is het gebruikeleijke moment dat Winner zegt: "O, wil je de leiding???? Dan KRIJG je toch de leiding" en is er niks meer aan de hand. Zacht als een puppy.
Iedere keer weer. Totdat de rijder vanaf het begin het heft in handen gaat nemen.
De kunst en de uitdaging is bij elk paard weer de juiste 'toon' te vinden om tot iets te komen. Daarom wil ik niet alleen met dat hoofd bezig zijn, maar met het hele spel daarachter. Hij heeft mij in de gaten, ik heb hem in de gaten en in een les als deze moet je tot compromissen komen. Ik zie de blik in zijn ogen, hoe hij naar mij kijkt wanneer hij mij passeert, hij weet drommels goed waarmee hij bezig is (ik ook), maar het is de rijder die
hij loopt op te voeden.
Zul je bij Stef zelden zien.
Groet, Pien
Warboel
