Spirithorses schreef op vrijdag 14 december 2007, 11:37:
>>> Maria Delavega schreef:
>>> Ik begrijp uw reactie, maar heb besloten van ermee te kappen.
>>> de hoofdreden is dat het een enorm vurig paardje is (Haflinger
> Ben benieuwd wat voor reakties ik hierop ga krijgen....
>
> Groet, Pien
>
Pien, ik zie het ook zo, of toch bijna....
Mijn eerste paard, Apache, die krijg ik niet vooruit zonder een zweep of sporen. Ik heb het een week geprobeerd met western teugels maar ik "kan" gewoon geen petsen geven. Ik ben daarin volledig geblokkeerd. Dus een paard niet vooruit krijgen, dat is natuurljk wel een probleem.
Nu heb ik Couscous, daar heb ik mijn handen meer dan vol aan. De ene dag gaat alles voorbeeldig, de volgende dag kan zij je gek maken. En ze maakt niet alleen mij gek maar ook Gerd en Eva, die heeft ze er vorig weekend allebei afgekieperd.
Dus nu kan ik zeggen, "Ik heb een probleem met Apache, dat wil zeggen dat ik met geen enkel ander paard kan rijden... Want zie, met Couscous heb ik ook last!"
Maar... met Indy heb ik helemaal geen probleem. Wanneer ik zou beslissen voortaan alleen nog maar met Indy te rijden, dan waren al mijn problemen opgelost.
Dus wanneer ik met Indy rijd, heeft zij geen probleem met mij en ik geen met haar. Maar toch ben ik dezelfde persoon die wél met haar twee andere paardjes "problemen" heeft. Dus je kan die lijn niet helemaal doortrekken. Wanneer we Indy niet hadden zou ik ook zeggen "Ik kan het met geen enkel paard.'
Ik weet wel dat door mijn "vechten" met Couscous en het rijden met Joker die toen te koop stond bij Eddy, ik nu veel gemakkelijker met Indy rijd. Indy strubbelt ook wel eens tegen maar dat is niets vergeleken met het gehuppel, gebots, gehots, het zwieren en zwaaien, de trukendoos van strekenmadame Couscous, ons schoon bitchke.
En waarom ben ik eigenlijk zo zot van dat arabiertje? En waarom heeft Indy ocharme niet zo'n aantrekkingskracht op mij?
Geduld is een mooie deugd.
Marianne
Warboel
