Eva Saegerman schreef op donderdag 3 januari 2008, 11:23:
> Vicky Verreycken schreef op woensdag 2 januari 2008, 16:25:
>
>> Tanja Fomenkova schreef op woensdag 2 januari 2008, 15:51:
> de hindernis ...
> een onbewust onbekwaam onoplettende houding en hups, Queenie
> draaft gesteeg naar de hindernis en springt...
> Opletten met die madamme hoor
Mijn merrie deed het ook toen ze jonger was en nog speels.
Nu struikelt ze zelfs over een balkje op de grond (En mag trouwens niet meer springen), maar als 4-jarige hield ze wel van een huppeltje zo nu en dan.
Als ik haar los liet in de buitenpiste (stalpaard toen hé) dan sprong ze uit zichzelf ook hindernissen. (Staat altijd een parcours)
De eerste keer was per ongeluk. Paard was gek aan het doen en kwam voor een hindernis uit. Noodsprong erover heen, want anders stak ze erdoor. Paard springt dus, draait zich om en gaat er opnieuw overheen. Zot beest. Sindsdien nam ze geregeld een laag hindernisje als ze los stond in de buitenpiste.
Heb toen wel eens iemand anders gevraagd met haar te springen. (Want kan ik zelf niet goed) Dat vond ze wel leuk.
Maar het mocht niet te hoog of breed zijn. Dan weigerde ze. Zodra er teveel druk achter zat was de fun voor haar er ook wel af. En als ze een balk nam, wilde ze ook niet meer.
Maar laag (max 80 cm) en simpel, dat deed ze wel graag.
Ik kan me wel indenken dat een paard dat beter springt dan de mijne. (Want die heeft echt een lachwekkende techniek) ook plezier kan hebben in hogere hindernissen en moeilijkere combinaties. Dat merk ik met de (jonge) springpaarden op de melkerij ook. Die hoef je alleen maar naar de hindernis toe te sturen en gaan er met aanzienlijk gemak overheen. Komt niet veel dwang bij te kijken, springen zo goed als uit zichzelf. (Aan een paard dat niet graag springt, heb je in een parcours ook niets.)
En of die nou balken pakken of niet, zal hun blijkbaar ook een biet wezen. Die gaan er gewoon opnieuw overheen.
Toch genen?