marianne laenen schreef op donderdag 3 januari 2008, 19:17:


tegenover mezelf ben ik eerlijk, dat andere dat niet zijn tegenover hunzelf kan ik niks aan doen. Nu moet k wel zeggen dat het geld voor mij en mijn paard.
ik kan zo zonder iets op me paard springen en meestal is die braaf en doet die wat ik vraag, Als hij er echt geen zin in heeft zal die dat laten weten ook, en dan moet ik eerlijk zijn en zeggen van goed, dan een andere keer. en daarvoor straf ik hem dan ook echt niet. Dus hij weet dat hij het niet moet. hij hoeft alleen maar dan niet te luisteren of stil blijven staan.
en in het begin ben ik vaak moeten afstappen en nu steeds minder en vind hij het allemaal wel best, wat aandacht enz.

mijn paard kan ook op gaan liggen als ik hem dat vraag, dat doet die ook meestal. alleen als die echt geen zin heeft, tja ik kan hem niet dwingen dat word het alleen erger, dus dat moet dan een andere keer.

hoe zij haar paard heeft getraint kan ik niet zeggen, en het kan heel goed zijn dat jullie gelijk hebben. Maar dit zie ik toch echt veel liever, dan die paarden die in hun mond getrokken worden en met sporen nog eens bijgestamp.

Van wat er gezegt word op training en straffen dat het paard niet weg kan, hebben jullie wel gelijk in dat het paard weleens na denkt als die gestraft wordt, en dat je pas verdergaat als het weg is. tja dan moet ik zeggen zo krijg je je paard wel braaf. Maar waar moet dat paard dan pijn hebben/geirriteerd zijn ? er is niks dat hem pijn doet. of hij moet andere klachten buiten het rijden hebben.
ik vind het heel knap wat zij uitvoert met haar paard, en ik weet ook wel dat het in de spring en dress wereld er weleen gemeen aan toe gaat, maar die paarden kunnen echt niet weg want dan krijgen ze nog een snok in hun mond en hebben ze nog meer pijn.
Als ik naar mijn paard kijk als iemand hem straft dan moet die iemand toch uitkijken dat die geen stamp krijgt,het is geen gemeen paard echt niet, maar wel eerlijk t.o.v hemzelf. en als hij vind dat hij niet gestraft moet worden moet die dat ook niet want dan heeft die ook niets fout gedaan.

dat is gewoon mijn mening, en echt niet iedereen zal dat zo doen of dat accepteren en je kunt ook niet zomaar dat paard even mijn mening op uitvoeren, nee daarvoor moet je eerst echt een band met je paard hebben.

Veel meer ga ik er niet opzeggen en ik respecteer ieder zijn mening, en dit is gewoon de mijne en ik hoop dat jullie die ook kunnen respecteren zonder flauwe opmerkingen te maken.

marianne laenen schreef op donderdag 3 januari 2008, 19:25:


how, en ik was mijn mening maar aan het typen terwijl jij dit er nog ff neerzet voormij.

dan sorry van al mijn uitleg en foutje kan gebeuren.

Van het anky zijne vind ik ook echt lomp stom blablabla en echt niet kunnen (en inderdaad daar kan het paard niet weg)

Gudrun schreef op donderdag 3 januari 2008, 18:50:


http://nl.youtube.com/watch?v=lD7Wpfqd2Vg&

Hi Gudrun en Daisy en co die zich zorgen maken over of het paard van Karen Rohlf gedwongen wordt of rugpijn heeft. Ik weet het ook niet zeker allemaal, maar weet wel iets meer omdat ze over dit paard verteld heeft.

Monty was een zogezegd 'onhandelbaar' paard, niet te trainen, na passage bij verschillende professionele paardentrainers was hij uiteindelijk aan de leeftijd van negen jaar nog steeds niet zadelmak omdat hij iedereen er af bokte. Ik weet niet meer precies op welk punt Karen hem gekregen heeft, maar ook zij was niet van plan er mee te rijden, dat was immers zogezegd niet mogelijk. Ze was toen professioneel dressuurtrainer helemaal traditioneel. Omdat ze met Monty toch 'niks' kon doen dacht ze om dat gekke Parelli Natural Horsemanship maar eens met hem uit te proberen, dan kon ze misschien op de grond wat met hem spelen. Lang verhaal kort, het is er mee geeindigd dat na een jaar ze Monty goed (level 3) kon berijden, dat ze met de tradi dressuur-bit-wedstrijd-wereld gestopt is, en puur Parelli is gaan doen, en vandaaruit de dressuur herbenadert.

Ik vermoed dat als Monty niet gelukkig zou zijn met wat Karen op zijn rug uitspookt hij niet het type paard is dat zich zomaar laat breken, en dat hij (als uitzondering tov. de meeste paarden) wel zou protesteren.

De hoofd-laag houding is aangeleerd weet ik, tis te zeggen, verkregen via rechtrichten en ontspanning, en aangemoedigd omdat hoofd laag een hulpmiddel is om de rug te helpen dragen in het begin. Schiet mij niet dood als mijn uitleg wat raar is, zo heb ik het toen van haar begrepen, en zo pas ik het met Lolita ook toe (ik heb twee jaar geleden een uitgebreid technisch gedetaiileerd verslag van de clinic geschreven).

Groetjes,
Nathalie

Nathalie Lagasse schreef op zondag 6 januari 2008, 10:42:


bedankt voor je reactie, ik ben het dus met je eens.
zijn verhaal van vroeger wist ik niet.

(ik dacht juist dat er niks was met dit paard, en dat die geen pijn had, maar zeker kan ik het nooit zeggen)