Tja, der zijn paarden die hun baasjes wel missen en andere dan weer niet, hangt wat van hun karakter af denk ik.
Mijn pony is ook eenkennig, hij heeft nooit gestampt naar iemand, buiten een keer naar mijn vriend toen hij te dicht kwam of hij gaat gewoon tussen mijn vriend en mij staan en eist mijn aandacht op -> jaloezie?? (ik laat dit gedrag wel niet toe hoor). Of als ik hem in de piste losliet die keer en met iemand bleef praten ipv naast hem uit te stappen (zoals ik anders deed): hij wou niet meer komen en had zoiets van 'ja, nu moet je nu ook niet meer afkomen hè' en hij is daar zichtbaar een dag kwaad om geweest. Als ik hem zou wegdoen, dan weet ik zeker dat hij zich in het begin ongelukkig zou voelen.
Maar een ander paardje van mij is dan weer iedereen zijn vriend, ze zou zelfs een dief nog komen begroeten. Zij zal dan weer minder aanpassing nodig hebben.
Ik zal het wel niet te weten komen, want verkopen doe ik ze niet.

Nog even over het volgende: de keuze wanneer je een paard wegdoet is voor iedereen anders. Ik heb meer de mening van Piet, maar dat is persoonlijk. Als iemand een paard verkoopt om een gegronde reden (maar wat is gegrond hé), dan kan ik daar nog inkomen, zeker dat het welzijn van het paard eerst komt ipv de centjes.
Spijtig genoeg zijn er veel mensen die vinden dat een paard moet opbrengen: springt hij niet hoog genoeg, dan zoeken we wel een ander of hij wordt te oud of hij is ziek geweest of hij doet niet direct wat ik vraag, ... Een paard bekijken als een object vind ik dus erg. Niet alle verkopen zijn hetzelfde, bij diegene die het paard als een levend wezen beschouwen valt het meestal nog mee.

Britt Claeys schreef op maandag 21 januari 2008, 13:48:


En je hebt ook nog de beetje oneerbiedig klinkende, maar ó zo schattige Moemie en Poepie.

Herman,
"Enkel zij die het onzichtbare zien, kunnen het onmogelijke doen."