Piet, ik vind dat je veel te snel oordeelt zonder het hele verhaal te kennen, en zonder mij te hebben zien rijden of mijn paard te hebben gezien.
Over geld: Een aankoopsprijs kan enige (ja, weinig) garantie geven dat de nieuwe eigenaar ervoor kan zorgen en het paard bijvoorbeeld niet meteen naar de slacht brengt als het even niet gaat zoals er verwacht wordt. Ook in de natuur blijven paardenfamilies niet bij elkaar, ik zou bijna zeggen: juist niet, want de natuur heeft zo haar manier om incest tegen te gaan. In feite vraag ik een minimaal bedrag voor mijn merrie, en ik ben bereid dat bedrag meteen weer uit te geven aan training bij ADB.
Er zijn toch nog steeds mensen die geen paard hebben en een paard willen kopen, gelukkig. En als je een ruin hebt, kun je geen veulen fokken. Nu en dan fok ik een veulen, en ik probeer daar dan een goed tehuis voor te vinden. Dus een paard hoeft echt niet z'n hele leven op een plek of van een en dezelfde eigenaar te blijven.
Josine.

Diestelmans Liesbet schreef op maandag 21 januari 2008, 14:32:


Wat fijn dat je iemand gevonden hebt, Trea! Ik herken veel in je verhaal, Indy lijkt veel op Amy, het heeft me erg aangegrepen. Wat verschrikkelijk moeilijk om die keus te maken......

Indy kan ook tijden voor de keukendeur staan wachten tot er iemand komt, steeds weer in alle ramen loeren, in de hoop een glimp van je op te vangen. Ze is zo op mensen gericht, ze slokt zo ongelofelijk veel van je tijd op. Sinds ik haar heb (bijna 11 jaar), ben ik 1 keer op vakantie geweest, twee weken was ik weg, ze stond toen nog in een kudde bij een boer. De boer was blij dat ik terug was, ze stond alleen maar bij het hek te grazen en steeds weer te turen of ik niet kwam. De kudde interesseerde haar geen moer. Toen ik terug was, liep ze steeds weer om me heen, drukte zich tegen me aan. Op vakantie hoefde ik niet meer, ik vond het een vreselijke gedachte dat zij een rottijd had, terwijl ik me amuseerde.

Indy claimt me ontzettend, ze houdt mij altijd in het oog. Als je tegen haar praat, pruttelt ze terug, als we wandelen houdt ze graag contact en legt haar neus tegen je rug of in je nek. Indy is heel nadrukkelijk aanwezig, het is altijd een "wij twee". Ze vindt het leuk als er meer mensen/paarden/honden bij zijn, maar het is altijd "wij twee". Nog een paard erbij zou voor problemen zorgen, ik zou gewoon weg geen tijd hebben voor het tweede paard en het tekort doen. Ik werk 40 uur. Ik kan goed begrijpen dat je een keus moet maken, al is het wel een ontzettend moeilijke keus.

Zou ik financieel/emotioneel niet meer in staat zijn Indy goed te kunnen verzorgen, dan zou ik wel moeten proberen een geschikt persoon te vinden die dat alles op zich wil nemen. Ik wil haar absoluut niet tekort doen, dat heeft ze niet verdient, zij kan er niets aan doen dat ze ziek is. Tot dusver past het financieel allemaal net. En emotioneel lukt het momenteel goed, ik ben blij met elk stapje vooruit, de stapjes achteruit laten we voor het gemak weg. Ik heb veel steun aan mijn vriend die werkelijk gek op Indy is (en het gelukkig niet erg vindt dat Indy mij zo claimt), en ook aan mijn moeder. De rest in mijn omgeving vindt het stiekum maar stom, maar daar let ik maar niet op :)

Ik hoop dat Amy snel went aan haar nieuwe omgeving! :)

Groeten,
Monique

Omdat wij het reactieformulier zwaar aan het vervuilen zijn op deze website wil ik graag gehoor geven aan het verzoek van Frans om de discussie hier te vervolgen. Ik hoop dat de tegenstanders van natuurlijk bekappen hier aan mee willen doen daar de mening van de pro natuurlijk bekappen hier op het forum wel bekend zijn.

De aftrap:

Graag zou ik willen weten wat nu echt de essentiele verschillen zijn tussen natuurlijk en traditioneel bekappen. de zool aanhouden versus voetas is leidend. Verwijderen steunsels, snijden zool. Ik noem maar een paar dingen. Het gaat dus niet om traditioneel bekappen als voorbereiding op beslaan maar het bekappen voor gebruik zonder ijzers.

De dooddoener dat traditioneel bekapte paarden gemiddeld met 7 jaar naar de slager gaan is veel te kort door de bocht. Dit is vaak een combinatie van traditioneel opstallen, verkeerd voeren, te jong en intensief berijden, beslaan van paarden en natuurlijk verzekeringsgeld. Dit veel gebruikte leeftijdcijfer komt nml uit een onderzoek van interpolis. Ik ben zelf tegen ijzers maar vindt een paard 24/7 weidegang veel belangrijker dan het feit of het paard traditioneel of natuurlijk bekapt wordt. Ik zie traditioneel bekapte paarden waarvan de smid ze zo kort bekapt heeft om de klant tevreden te houden dat ze niet zo vaak hoeven te komen (anders te duur) totdat mensen die iedere dag aan het vijlen zijn dat ik denk laat ze maar even met rust daar knapt hij mischien meer van op. Ik heb geen ervaring met hoefproblemen mijn paarden helemaal allemaal fantastische hoeven ondanks of dankzij onze manier van bekappen. Wie weet leren we nog wat van elkaar. Dus aub in deze discussie een beetje respect voor elkaar ondanks de meningverschillen.

Hoe is het met Cesar????

groeten,
Liesbet