Judith A schreef op dinsdag 3 juni 2008, 20:09:


Dat wist ik niet! Interessant zeg. Dus moederloze veulens kan je bij gelijk welke merrie laten adopteren? Zijn er bepaalde voorwaarden? Kan het ook bij merries die zelf nog niet gebaard hebben? Wordt het vaak gebruikt of zijn er toch ongeveer evenveel moederloze veulens als merries met dood veulen en raken die gewoon gekoppeld?

Ik wist wel dat zien van het veulen melkproductie in stand houdt (had Pien oa. ook al geschreven). Hier heb ik er gelukkig geen nadeel van gezien tot nu toe. Vier dagen tot de spanning op de uier afneemt lijkt redelijk standaard afgaande op wat ik las van anderen (ook met cold turkey methode).

Er zijn wel voorwaarden: een merrie kan alleen melk produceren als ze al eerder een veulen heeft gehad maar het maakt niet uit hoelang geleden. En niet alle merries adopteren zomaar maar als ze een goed moedergevoel hebben lukt het meestal wel.
In dierenkliniek De Brem (Lille, Antwerpen) worden merries die niet meer goed zijn voor sport of die geslacht zouden moeten worden, opgekocht en ingespoten met een hormoonbehandeling zodat ze meteen melk produceren. Zo kunnen ze veulens adopteren. Ze worden ingespoten omdat het opstarten van de melkproductie toch enkele dagen duurt en sommige veulen geen enkele dagen zonder moeder meer kunnen. Dit is wel de enige dierenkliniek in België en ik denk ook in Nederland die dit doen. Merries met een dood veulen zijn doorgaans minder geschikt omdat ze rouwen om hun dode veulen. Ze gaan het adoptieveulen dan vaak afstoten of gewoon onverschillig opvoeden. Het lukt wel maar het is geen garantie voor een ziek veulen dat snel een moeder nodig heeft.
Speciaal is wel dat de hormoonbehandeling enkel zorgt voor de melkproductie en niet voor het moedergevoel! De merries adopteren even snel als ze zouden doen zonder melk. En dit lukt bijna altijd! Er is in dat geval alleen sneller melk.
Merries die nog nooit een veulen hebben gehad kunnen een veulen wel adopteren maar zullen nooit melk geven ook niet na hormonenbehandeling.

Moniek schreef op zondag 6 april 2008, 0:11:


Ik zit hier met grote verbazing een aantal stellingen te lezen. Ik ben zelf 3x borstvoedingsmoeder geweest en heb het spenen van een aantal veulens meegemaakt (met 4 tot 7 maanden, zoals dat bij de meeste boeren en paardenhouders gebruikelijk is.
Aangezien paard en mens zoogdieren zijn, neem ik aan dat het zoogproces redelijk vergelijkbaar is. Mijn eigen observaties bevestigen dit wel.
Moedermelk wordt aangemaakt naar behoefte. Dit betekent: Hoe vaker er gedronken wordt, hoe meer er wordt aangemaakt. Bij iedere verandering treedt er een spanningsveld op. Heeft veulen of kind meer behoefte, dan wordt er gezeurd, en vaker gedronken. Na een paar dagen wordt er dan meer melk geleverd. Neemt de behoefte van kind of veulen af, dan loopt de moeder een tijdje met gespannen borsten/uiers. Na verloop van tijd neemt dit weer af, omdat de melkaanmaak verminderd is. Wil je de het aanbod verminderen, dan moet je dus de frequentie van het zogen verminderen. Wat ook invloed heeft op de melkgift, is werk. Melkaanmaak kost veel energie. Zet je je paard dus flink aan het werk, dan zal de melkgift ook verminderen (Vrouwen die te weinig melk hebben, wordt aangeraden een paar dagen rust te nemen, met de baby veel aan de borst). Om uierontsteking te voorkomen, kun je, inderdaad bijtijds, als er een lichte spanning optreedt, wat melken. De meeste merries zullen dit graag toestaan, omdat het de onaangename spanning verlicht. Melk net zoveel, dat de spanning eraf is, zodat er geen nieuwe vraag ontstaat.
Op mijn laatste pensionstal (waar ik klant was), zette de boer merrie en veulen 's nachts in 2 stallen naast elkaar, zodra het veulen,ook in die stal, genoeg bix had leren eten om niet meer terug te vallen in gewicht. De merrie werd vanaf toen overdag weer flink aan het werk gezet. Moeder en kind reageerden hier prima op. Nooit stress gezien. Na een aantal weken, bleef de merrie ook overdag binnen (De paarden stonden daar 's winters op stal) en ging het veulen met een betrouwbare oppasruin het land in.
Natuurlijk moet je dit concept wat aanpassen, als je paarden heerlijk buiten staan, maar het kan alleen maar makkelijker zijn, omdat je veel langer wacht met spenen.
Overigens, warme melk, die gaat klonteren??? Als het paard gaat rennen, komt er dan misschien boter en karnemelk uit? Dit lijkt mij echt een fabeltje. Wel weet ik uit ervaring, dat als de borsten erg gespannen waren en de melk toeschoot ( De eerste seconden dat veulen of baby drinken, komt er nog niets. Vandaar, dat zij dan soms zo nijdig gaan stampen en stoten met het hoofd. De melk moet eerst toeschieten.), die zo hard ging spuiten, dat de baby zich lelijk kon verslikken. Dit werkt bij uiers precies zo. Even melken, totdat de melk toeschiet en dan uit laten spuiten, is dan een prima oplossing.

Ik heb zelf nog een vraag. Bij stalpaarden zet je het veulen in een veilige stal als je met moeder aan het werk gaat. Hoe doe je dat met een veulentje dat altijd in de wei loopt? Rent die het draad niet in om achter zijn moeder aan te gaan?
Ik hoop dat je wat hebt aan mijn verhaal en misschien mij weer antwoord kunt geven op mijn vraag.

Josephina schreef op donderdag 5 juni 2008, 16:22:


Bedankt Josephina, dat soort info was ik indertijd met dit topic naar op zoek. Intussen had ik wat jij schreef ook al uitgevonden (leve google en de mensenbaby's in mijn familie).


Het gaat hier tot nu toe prima! Spanning op de uier na vier dagen weg, grootte van de uier neemt gestaag af, maar ik voel en weet wel dat we (= Huppel en ik) er nog melk zouden uitkrijgen als we zouden willen. Voor mij zal het spenen pas echt afgerond zijn als moeder en kind weer samen kunnen lopen en er geen melk meer gedronken wordt. Huppel valt niet echt af maar groeit wel verder en verliest nu toch wel de quarterbilletjes die ze op een bepaald moment had. Gelukkig. Voor mij mag een jaarling wel wat ribben tonen zelfs.


Oef! Ik vermoedde al zoiets, kon het hier ook niet rijmen met de realiteit die ik zag.


Zo heb ik het gedaan. Gewoon de uier zachtjes aanraken was voldoende (geen kopstoten nodig), één straal melken en de rest kwam vanzelf, of kwam bij bewegen, specifiek achterhand wijken (wat ik immers gebruikte om haar tegen het drinkhek te parkeren).


Bij mij: door het geleidelijk te doen. Niet abrupt het verschil tussen altijd samen en dan ineens mams een uur weg, maar beginnen met één seconde wat verder (bij wijze van spreken) en langzaam uitbouwen. En ik had de oppasruin er ook al van in het begin bij.

Judith A schreef op donderdag 5 juni 2008, 16:04:


Bedankt Judith, heel interessant!