Els Kleverlaan schreef op maandag 9 juni 2008, 12:17:


Els , grappige woordspeling!
Ik denk dat misschien Piet bedoelt dat hij mij de afgelopen dagen ook aan het denken heeft gezet...Ik zal er ook aan moeten geloven , en heb het met hem over Josien gehad....

Gr Esther

Els Kleverlaan schreef op maandag 9 juni 2008, 12:17:


Nee hoor Els, het was een opmerking voor Esther.
Maar leuk te lezen !
Piet

hoof issues are man made; not genetic

Els Kleverlaan schreef op maandag 9 juni 2008, 10:11:


Hey Els,

Ik heb vroeger ook een serieuze schrik opgepakt. Ik moet ongeveer 10 jaar geweest zijn en reed in de beginnerslesjes mee op de manege. Ik had nog niet lang ervoor leren galloperen en enkele weken na elkaar crosste het paard waar ik op reed weg toen er een ander aan het galopperen was. De laatste keer was het putteke winter en buiten lag er een mooi tapijtje van sneeuw. Tijdens het opstappen rende het paard naar buiten in de sneeuw met mij bungelend aan zijn hals.
Dat was voor mij genoeg, hoewel ik niet was gevallen had ik een grote schrik opgepakt. De angst die ik had om samen met dat paard te vallen door de sneeuw is onbeschrijfelijk. Ik weet dus hoe je je voelt.
Hoewel ik paarden de max vond, hoefde het paardrijden voor mij echt niet meer. Het ging zelfs zo ver dat ik het benauwd kreeg toen ik in de stalgangen wandelden en zelfs een paard aaien durfde ik niet meer (ik ging alle weken toch naar de manege want ik wou wel rijden maar eens ik er was durfde ik echt niet meer). Klinkt allemaal raar maar ik was het vertrouwen in àlle paarden in één keer kwijt.
Dat ik nu 100% plezier beleef aan mijn paardekes is te danken aan mijn toenmalige lesgeefster (Siggy) en ook aan mijn ouders omdat ze me toen niet betuttelden en ik van hen moet luisteren naar Siggy.
Verdorie, ik heb haar toen vervloekt, tranen met tuiten gehuild en haar gesmeekt om mij dat aub niet aan te doen. Ik deed bijna in mijn broek toen ik op een paard moest zitten. Terug longeleskes en mijn knokels zagen wit van mij vast te klampen aan het zadel, teugels durfde ik ook niet meer vast te houden.
Maar...
Na een aantal weken begon ik terug uit te zien naar mijn lessen. Enkele jaren later had ik van totaal niks schrik meer, hoe 'ambetanter' het paard hoe leuker ik het vond (nu heb ik een gezonde dosis 'wat als...').
Ik heb Siggy daarna ook uitgebreid gaan bedanken om mij te verplichten vol te houden. Waarschijnlijk zou ik anders toch opnieuw zijn beginnen rijden na een tijd (paardenkriebels hè) maar de angst zou er dan nog meer hebben ingezeten.

Je bent goed bezig hoor. Jezelf verplichten om het te doen, met hulp als extra ruggesteun. Willem vertrouw je niet, Boully al meer. Rijd dan eerst met Boully tot je vertrouwen is gestegen, dan zal je later terug Willem aandurven. Maar werk met regelmaat, hoe langer de periode is tussen 2 rijsessies, hoe groter je angst zal zijn.
Trouwens, vallen is op zich niet zo erg hoor, jij bent nu erg ongelukkig gevallen maar dit is niet altijd zo. Op de duur ga je jezlf nog uitlachen, dat doe ik ook wanneer het paard ineens vanonder mij weg is
En zoveel bang en toch de wil hebben om door te zetten vind ik al bewonderingswaardig van je!
Even doorbijten Els, consequent blijven en je grenzen telkens een klein beetje verleggen en je zal terug genieten. Daar kan je zeker van zijn!!
Groetjes en succes

Els Kleverlaan schreef op maandag 9 juni 2008, 12:17:


Misschien d.m.v. clickeren hem leren dat 'ho', 'ho' is. Nancy had dat in het begin ook toen ze hier kwam. Zij bepaalde het tempo, niet wij. Niet erg handig.

Nu d.m.v. clickeren heeft ze geleerd ietsje achter ons te lopen, zich aan te passen aan ons tempo en niet als een stroomtrein door te walsen. Wel zo prettig.

Je kan elke keer als hij voorop wil gaan lopen, ongeveer 90 tot 180 graden omdraaien met loshangend touw, niet trekken. Dan moet hij wel even rustig aan doen om te volgen. Doe dit een aantal keren, reken maar dat hij dan rekening gaat houden met waar jij naar toe wilt en hoe snel het tempo moet zijn. Succes!

Els Kleverlaan schreef op maandag 9 juni 2008, 10:11:


Oh Els, wat erg dit,zeker voor jou na je belefenissen met Froukje en Willem.
Leuk dat je weer een paardje hebt en weer probeert te rijden.
Tip van mij , hoop ik,ga vanavond eens lekker met hoofdste en bit van mij part op je paard voor het rustige gevoel maar zonder zadel.
Ga lekker even over hem heenhangen en dan erop.
Blijf gewoon tijdje zo staan en stap af en toe eens.
Je hoeft niet persee te rijden,leer elkaar eens kennen.
Lekker voorover liggen en zijn oren en manen doorwoelen en draaiende bewegingen bij de schoft maken.
wordt gewoon eerst vriendjes zo.
Je gaat er weer af,stapt stukje met hem en dan er weer even op en stukje stapen of laten grazen als je erop zit.
Je voelt het paard onder je bewegen en ontspannen als jij ook ontspand.
Kan natuurlijk ook met zadel maar die moet je weer helemaal pakken en is weer gedoe.
Probeer met dit paard op nieuwe manier kennis te maken zoals je het als kind zou doen.
Je kunt natuurlijk ook eerst even beetje longeerwerk doen en dan alleen uitstappen.
Veel succes ermee en laat het los die spanning.
En natuurlijk gewoon even cap opzetten voor je zelfvertrouwen!!!

Conny

Aafke schreef op maandag 9 juni 2008, 14:37:


Zelf zou ik hem, telkens als hij me voorbijkomt, aan het touw om me heen laten draaien, zodat hij weer achter me zit. Maar John is daar (nog) niet zo handig in. Ik vind dat Boully het ook helemaal niet slecht doet, terwijl we hem pas één dag hebben. Maar het was wel grappig. Eigenlijk verwacht je van een wat ouder paard zo'n tempo niet. (Hoewel Froukje ook altijd graag wilde lopen.)

De mensen waar we Boully van hebben gekocht, hadden hem acht jaar. Daarvoor had nog niemand van hen ooit paard gereden of een paard gehad. Alle kinderen hebben op hem leren rijden, ze hebben hem zo klaboing voor de kar gezet, zonder dat ze ooit gemend hadden... Ik bedoel, hij heeft de laatste jaren toch wel een beetje zijn eigen gang mogen gaan.

Dat komt allemaal wel goed. Ik heb hem net met alleen een touwtje los om zijn hals van het land gehaald, geen enkel probleem. Hij had zelfs niet de neiging om weer terug het gras op te gaan toen ik het draadje dicht deed. 't Is een braaf paard...

Els.