Monique Meijer schreef op maandag 16 juni 2008, 22:12:


Sodeju zeg, dat zit weer flink tegen, ik hoop dat de antiiotica goed aanslaat en zijn werk snel gaat doen.. Je hebt echt veel pech met Indy zeg. Ik hoop dat het nu eens ophoudt met al die pech. Beterschap met haar.

Esther

Monique Meijer schreef op maandag 16 juni 2008, 22:12:


Gelukkig dat je zo'n fijne dierenarts hebt, dat scheelt toch wel de helft bij zulke nare onderzoeken! Hoop dat ze goed op de antibiotica reageert en dat de uitslag donderdag mee mag vallen! Vertroetel haar maar flink
Sterkte!

Sieta schreef op dinsdag 17 juni 2008, 17:53:


Het gaat niet zo goed met Indy. Ze is lusteloos, sloom, ze voelt zich duidelijk niet goed. In ieder geval eet ze nog wel. Ze had gisteren geen zin in een kleine wandeling en bleef halverwege met een vragende blik staan: ze wilde naar huis. Thuis aangekomen ging ze op stal staan om in een hoekje te suffen.

Indy is ook nog steeds onder behandeling vanwege de misstap met rechts achter. We hebben nu 3 weken lang elke dag gewandeld. Haar SI gewricht heeft helaas een vreselijke klap gehad, waarschijnlijk fataal. De therapeute is dinsdag voor de tweede keer geweest en vond haar wel beter lopen, ze maakt de stap rechtsachter beter en de achterhand beweegt weer beter mee. De komende 6 weken mag ik alleen met haar wandelen, ze mag niet draven of galloperen, rijden is uit den boze. Daarna kijken we weer of er nog iets te redden valt.

EN DAT ALLES DOOR ZO'N STOM GAT IN DE GROND WAAR JAN EN ALLEMAN DAGELIJKS LANGSKOMT EN NOG NOOIT INGESTAPT IS. IK SNAP HET NIET, WAAROM MOET ZIJ ER ZO VAN LANGS KRIJGEN........

Bah.....ik heb het momenteel helemaal gehad. Alles komt weer tegelijk. Ik hoop dat tenminste de uitslag van de bronchoscopie vanavond meevalt.

Monique

Monique Meijer schreef op donderdag 19 juni 2008, 12:31:


Ik leef met je mee. Jullie hebben ook wel ontzettend veel pech samen elke keer.. Het heeft geen zin om je af te vragen 'waarom', je moet elke keer per situatie maar weer zien hoe je er het beste van kunt maken voor haar. Indy lijkt me een hele dappere en verstandige dame.
En ook net nu het weer de goede kant op ging met haar, moet er weer zo iets gebeuren. Ik ken het gevoel.
Vervelend dat je nu weer zo lang met haar alleen maar mag wandelen, maar hopelijk gaat ze verder vooruit en kan het si gewricht nog herstellen. Ik weet dat dat vaak héél lang kan duren.
Ik hoop dat de uitslag vanavond inderdaad dan mee mag vallen, zou ook wel een keer leuk zijn, een meevallertje.
Sterkte voor jou en Indy.

Groetjes

Monique Meijer schreef op donderdag 19 juni 2008, 12:31:
Dat klinkt alsof deze ab niets voor haar doet. Normaal gesproken merk je binnen 2 dagen duidelijk verbetering. Misschien moet ze een ander type?


Waarom zou het fataal zijn? Ze beweegt toch nu beter volgens jou en de peut? Kop op hoor! Indy heeft wel voor hetere vuren gestaan!

Shit happens en het lijkt wel dat het bij Indy's deur blijft hangen. Ik duim en hoop in elk geval met je mee.

Sieta schreef op donderdag 19 juni 2008, 12:47:


Het wandelen vind ik niet het ergste, waarschijnlijk mag ze nooit meer gereden worden, dat zal me een worst wezen - het ergste is dat de achterhand zo zwak is. Een achterhoef optillen en de staat vreselijk te trillen, ze steunt erg op de voorhand. Als op dit moment de rechter schouder uit de kom schiet, dan kan ze zich niet meer staande houden. Ik moet er niet aan denken......

Natuurlijk proberen we er het beste van te maken. Zolang Indy het ziet zitten gaan we door - ik moet zelf gewoon even door dit dieptepunt heen, gaat wel weer over. Indy weet heel duidelijk welke zekerheden ze bij ons heeft, dat zij het is die beslist.

Af en toe wordt het mij gewoon teveel, het gaat nu al jaren zo en op een gegeven moment breekt het je op.

Monique

Monique Meijer schreef op donderdag 19 juni 2008, 13:01:


Dat begrijp ik, als sieta alleen nog kan wandelen zal het mij ook een worst wezen, ik wandel al jaren bijna alleen maar. Het is alleen wel vreselijk als je ziet dat ze zoveel last hebben en je je afvraagt hoe leuk het allemaal nog voor ze is. Zoals Christel zegt, Indy en jij hebben wel voor hetere vuren gestaan, en als je straks verbetering ziet zul je je er weer anders bij voelen. Maar ik kan me voorstellen dat het je opbreekt. Het vreet energie, je maakt je zorgen en het liefst zou het het van ze over willen nemen. Je hebt je amper opgeladen van de positieve momenten en het is alweer zo ver, er gebeurt weer wat. Maar jij moet ook blijven vechten voor Indy zoals zij ook voor jou vecht, en als jij er al geen vertrouwen meer in hebt, waar moet zij het dan vandaan halen? Focus je op de vooruitgangen, en probeer daar je hoop en energie uit te halen.
Groetjes

Sieta schreef op donderdag 19 juni 2008, 13:17:


Het is gewoon moeilijk om positief te blijven als Indy na elke verbetering steeds verder teruggeworpen wordt. Na 10 jaar van kleine ups en veel downs werd het me gewoon even teveel.

Natuurlijk blijf ik vechten voor haar, ik vertel haar hoe belangrijk ze voor me is en we doen leuke dingen.

Monique