Esther schreef op dinsdag 8 juli 2008, 12:19:

lijkt me zo'n moeilijke situatie!
doet me terugdenken aan mijn hond die we hebben moeten laten inslapen begin december. Van de een op de andere dag werd ze ziek: een slokdarmverlamming ten gevolge van myasthenia gravis (spierziekte) ze kon geen eten/drinken meer binnenhouden pilletjes moest ik ook echt in heer mond proppen want ze at ze niet op, en als ze ze dan in haar mond nam omdat we ze onder het eten verstopte dan liet ze ze uit haar mond vallen. Als ze iets dronk of at of haar pilletjes kreeg moest ik haar op z'n minst 15minuten rechthouden maar dan nog ...
op 5 weken tijd takelde ze zo af: werd super mager, al haar spieren verslapten/gingen weg weet ik veel wat er mee gebeurde. De laatste vrijdag van haar leven is ze in de kliniek achtergebleven met een bakster, ze was uitgedroogt en zoooo verslapt. De meeste medicijnen konnen ze via die bakster geven maar het aller belangrijkste medicijn dat bestaat enkel in pilletjes vorm en dat pilletje berijkte haar maag niet door al dat regurgiteren ookal hield je haar een half uur omhoog. OOh wat was ik zoooo boos op mijn mama dat ze Amy daar had achtergelaten in de kliniek, bij ons voelde ze zich goed, voelde ze zich veilig en ik had echt het gevoel dat ik haar zo in de steek liet door haar daar achter te laten bij vreemden, in zo'n klein hokje, ... De dag erna zijn we haar gaan bezoeken en wat was ze zooo blij ze fleurde op we dachten dat het de goede weg op ging. Ze was een echte doorzetter, ze wilde ons niet opgeven maar de dag erna, die zondag zijn we haar gaan halen. Geen kwispelende staart meer, ze kon helemaal niet meer staan, ze had pijn... we zijn toen thuisgekomen ik heb haar vanalle lekere dingen voorgehouden maar ze wilde niets meer eten ... met tranen in mijn ogen heb ik onze DA gebeld ...
Ik kon haar niet meer laten afzien, ze had me zoveel geleerd, ze heeft me zo geholpen met allerlei verschillende keuzes, ... dit was het minste dat ik voor haar kon terugdoen. En je probeert dan wel allerlei dingen te bedenken van als ik die pilletjes nu zou oplossen in water en ik spuit dat water met pilletje in haar mond hoelang zou ik haar dan moeten rechthouden totdat alle nodige dingen zijn opgenomen... maar het is gewoon zinloos
Ik hoop echt zo hard voor je dat ze haar medicijnen wel weer wil gaan innemen en dat je nog veel plezierige momenten met haar mag beleven!
Je hebt echt een prachtig paardje, spijtig dat ze niet wil eten en dat ze geen andere mogenlijkheden hebben ipv die pilletjes.
veel sterkte!

Piet schreef op dinsdag 8 juli 2008, 11:55:


@Piet
Is zoiets nu niet een uitdaging voor iemand als jij of Conrad.
Als je kippen van alles kunt leren dan kun je een paard misschien toch ook leren om een pilltje te slikken?
Is het neit een kwestie van een goed stappenplan dat vooral niet begint met een pilletje?
Of is hier nu echt een grens, de grens van het clickeren bereikt?

Moniek

Indy haar bronchitis is gelukkig over, ze hoest niet meer en haar longen hebben gelukkig geen blijvende schade opgelopen. Ze heeft ontzettend veel medicijnen gehad, haar vorm van bronchitis was resistent tegen de meeste antibiotica. De behandeling was erop gericht de schade aan de longen zoveel mogelijk te beperken. Het lopen is al niet meer zo geweldig, ondervinden dan ook nog de longen schade en krijgt ze moeite met adem halen...... Nee, vandaar de keus haar met medicijnen vol te proppen.

Helaas staat Indy de laatste dagen weer wiebelig op haar benen. Ze is opvallend rustig en loopt heel bedachtzaam heen en weer. In bochten is ze heel voorzichtig. Haar eetlust is normaal, zodra ze ons ziet hinnikt ze, zoals ze altijd al gedaan heeft. Ook gaat ze nog steeds graag mee wandelen, maar ze moet het al snel opgeven. Haar benen hebben er momenteel niet veel zin in. We lopen in onze straat van boom tot boom; kan ze niet meer, dan laat ik haar grazen, even pauzeren en dan lopen we rustig weer naar huis. Dat vindt ze prima en dan worden onze kleine wandelingen toch tot iets leuks. Over straat moet ze, anders gaan haar hoeven achteruit.

De vervangende dierenarts wilde ook met haar wiebeligheid aan de slag, liefst kliniek, foto's, onderzoeken, inspuiten met weet ik het wat allemaal. Niks ervan. Ik heb met mijn eigen dierenarts overlegd en we laten haar mooi zo verder lopen, zij geeft immers aan dat het goed is. Ik vind dat ze genoeg polonaise aan haar lijf gehad heeft, helemaal na al die smerige medicijnen, vervelende onderzoeken en de talloze injecties, die ze zo geduldig verdragen verdragen heeft. Zolang ze geen pijn heeft, haal ik er niemand meer bij. Haar rechter achterbeen is erg instabiel, ik kan hem niet optillen dan krijgt ze vreselijk kramp en krijgt het been niet meer naar beneden. Ze staat ook opvallend wijdbeens met alle vier benen. De rechter achterhoef kan ik niet meer bekappen of uitkrabben. Omdat ze met haar rechter achterbeen sleept hoeft het ook niet, hij slijt net genoeg en stenen vallen er vanzelf uit. Linksachter en voor lukt gelukkig nog wel, vooral de voorhoeven zijn belangrijk om goed onderhouden te worden bij haar. Achter waren de hoeven altijd beter.

Indy heeft zelf geen problemen met deze beperkingen, ik probeer me voor ogen te houden zolang zij er positief mee om kan gaan ik dat ook moet doen. Ze vindt het schijnbaar wel best zo. Elke dag even knuffelen, borstelen, een klein stukje wandelen, gewoon samen zijn en tijd doorbrengen en dan lekker verder suffen in de stal of wat knabbelen op het weiland.

Het is alsof ze ineens ontzettend oud geworden is. Misschien ziet het er over een paar weken weer heel anders uit, dat ze nog moet bijkomen van die zware bronchitis en de medicijnen? Ik heb geen idee.

Monique

Monique Meijer schreef op dinsdag 8 juli 2008, 12:59:


Het zit jullie ook niet mee he, maar Indy is in ieder geval een knokkerd dat heeft ze al eerder laten zien. Ik hoop dat ze nu ook weer snel herstelt.

Spirithorses schreef op zondag 6 juli 2008, 22:33:


Volgens mij issie over de datum.....

Moniek schreef op dinsdag 8 juli 2008, 12:50:


Ja, dat moet ongetwijfeld kunnen. Hoewel er een boel verzwarende omstandigheden zijn.
Je moet aan een andere beloning denken, omdat ze geen voer vertrouwt..... dat kan, die zijn er, maar allemaal secundair.
Het is juist het verstoppen van de pil in een beloning die haar wantrouwend voor een primaire bekrachtiging heeft gemaakt.
Bovendien is het voor Esther bijna niet doenlijk om correct te timen, vanwege de beperking van haar gezichtsvermogen.
Slecht timen is slecht opschieten, dus kost het haar nog meer tijd en nog meer training dan iemand met volledig zicht voordat ze de pil, waar ze nu zo'n bloedhekel aan heeft vrijwillig zal nemen. Terwijl BJork nu die medicijnen nodig heeft
Bovendien kosten die dingen een half maandinkomen, dus je moet er niet al te veel verknoeien.
Ik heb er echt flink over nagedacht hoe ik dat op zeer korte termijn met alleen positieve bekrachtiging zou aanpakken, ik ben er niet uit. Misschien dat iemand anders een werkbaar idee heeft, Inge of Conrad? Vandaar mijn andere ''öplossing" Eerst P+, iets onplezierigs als iets onvermijdelijks toedienen, daana R +in de vorm van een jackpot bv gras eten geven.
als de R+ groot genoeg is, zal P+ op den duur niet onoverkomelijk meer worden en de aversie misschien uitdoven.
Daarom zei ik ook: voor het toedienen van de pil geen gras, desnoods helemaal geen eten en na de pil alle positiviteit die mogelijk is.
Voordeel daarvan lijkt me dat ze na de pil geen reden meer heeft om Es te wantrouwen.
Net zoiets als een zebra en een leeuw.
Als de leeuw gegeten heeft is ie ongevaarlijk en zebraajke weet dat perfect.

Piet schreef op dinsdag 8 juli 2008, 15:47:


Mag ik?

Es, wat doet ze met water?
Medicijnen oplossen in water (als dat mag, even aan DA vragen?) en eerst klein emmertje water zetten ipv grote ton? of inspuiten in mond?
Welke soort medicijnen zijn het en in welke vorm?
En kan het niet intraveneus?

Piet schreef op dinsdag 8 juli 2008, 15:47:


Ok, mijn idee hierop voortbordurend.

Even een (kleine) periode op stal, (of) liefs een zo klein mogelijk ruimte... en haar alleen laten staan zolang als nodig (denk in bijv. een aantal minuten), Esther kent haar het best en weet hoelang dat kan of juist niet.
Wanneer je terugkomt gelijk vrijlaten + deze actie van -vrijlaten- direct markeren met 'yes' of een click. De 'yes'/click betekent 'iets leuks' namelijk vrijheid. Dit zou je misschien een paar keer op een dag kunnen doen.

Daarna ga je eten toevoegen, iets wat ze graag lustte 'vroeger'. Zorg dat je de tijd van het alleen laten iets hebt opgevoerd of dat er in ieder geval iets van interesse is in voedsel. Of... gewoon gras in een emmer (misschien verstandig om de emmer op de grond te zetten, emmer in de hand kan als een volgende stap genomen worden) Op het moment dat ze één hap neemt. 'Yes'/Click en direct haar haar vrijheid teruggeven. Ook dit een aantal malen proberen voordat je uiteindelijk begint met de medicatie.

Wanneer je ziet dat ze door heeft dat de 'yes'/click iets leuks betekent, namelijk de vrijheid denk ik dat je het kan proberen met de medicatie, hetzij puur.. hetzij gemengd met iets anders. Alleen denk ik dat je een aantal dagen moet wachten voordat je begint met de medicatie.

Gebruik één bepaalde emmer met misschien een andere kleur, zodat ze dat gaat associëren met vrijheid.

Zomaar wat gedachten, wil niets opdringen hierin maar leef gewoon met je mee. Succes en sterkte!

Eva Saegerman schreef op dinsdag 8 juli 2008, 16:22:


Water hebben we al geprobeerd, ze mogen opgelost worden. Inspuiten in de mond gaat niet, ze spuugt het uit. Ook als je het dikker maakt met appelmoes etc. We proberen haar nu eerst weer aan het eten te krijgen. Ze eet gewoon niet. We hebben net maar wortels gehaald, die eet ze ook niet meer maar we proberen het maar. Misschien wil ze ooit weer wel wat eten. De medicijnen zijn pergolide, kleine pilletjes. http://www.fk.cvz.nl/Preparaatteksten/P/pergolide.asp?blPrint=True
het zijn mensenmedicijnen en behoorlijk heftig. Als ik de bijwerkingen zie dan denk ik ook, vreet ze zelf maar. Misschien verklaart het ook wel wat er nu gebeurt. Maar ze staat nu wel al 3 weken droog, je zou toch verwachten dat de bijwerkingen er niet meer zijn en het is natuurlijk ook maar wat raden waarom die gedragsverandering zo heftig is.