Gudrun schreef op woensdag 26 november 2008, 16:38:


Oh GOD!!! wat gebeurd er allemaal!!!!

e m kraak schreef op donderdag 27 november 2008, 15:01:


???? Hoe bedoel jij dit?
Groet, Pien

caira schreef op donderdag 27 november 2008, 15:12:


Caira, geen een methode is gemakkelijk, want bij elke methode komt een hoop tact, gevoel, inlevingsvermogen, timing en consequentie kijken. Alleen val je bij clickertraining vaak iets eerder door de mand en dat kan heel confronterend zijn ja.

Groet, Pien

We hebben hem net begraven.

Klein mannetje, kleine kleutershetje met je kromme rug en rare beentjes, klein witteke met je grijze vlek, met je grote karakter. Eerste keer leiden aan het touw werd dramatisch steigeren tot je omviel, je kende echt nog niks. En het wassen toen je ook nog luizen had deden we uiteindelijk terwijl je op je zijde lag. Maar de laatste maanden van de korte tijd die je hier was liep je netjes mee, met of zonder touw. Je leerde worteltjes eten en hield daar zo van. Je hinnikte als je Greta of Laura zag, kwam aangesukkeld voor een knuffel en een worteltje. Poetsen vond je heerlijk. Je was bijna onafscheidelijk met Django en Fonske tot je te zwak was om bij hen te blijven.
Kleintje, het is vreemd leeg zonder jou. Ach Bolleke, wat je ook had, of je nu pijn had of niet, het is voorbij. Jammer dat je hier niet oud mocht worden met je vriendjes maar ik hoop dat je het hier toch fijn vond. Het spijt me dat ik niet meer voor je heb kunnen doen.

Ik heb nog voor de school uit was een mega kuil gegraven, heel zwaar hier in deze klei. Dat deed toch wel deugd, dat harde werken, om me af te reageren.

Daarna de kinderen gehaald.
Tristan van 5 wilde vooral weten hoe diep de kuil is voor het graf en hoe dat komt en hoe dat er uit ziet, maar wilde niet mee maar tv kijken of op de computer. Is ok voor mij.
Greta hysterisch, dat kan niet, hij is pas 1 jaar, en dan na de eerste huilbui stille tranen.
Laura een bijna identieke reactie.
Anna wat gehuild maar die is er nuchterder onder.

Laura en Greta hebben hem helpen begraven. Stro in de kuil (grondwater kwam al omhoog), ik in de kuil, Laura heeft me geholpen hem er in te leggen. Iedereen nog even in de kuil voor de laatste knuffel en aaitjes. Oogjes dicht. Stro er terug op en Laura en Greta hebben in de motregen geholpen de kuil terug dicht te gooien.
Alle klompen klei passen er niet meer terug in dus nu heeft hij een grafheuvel, zal nog wel wat zakken.
Greta heeft nog met grote ernst de heuvel en de grond er rond geharkt.We waren net klaar toen het donker werd.

We gaan er een boom op planten hebben we besloten, iets met bloemen (Greta) en met vruchten (Laura) wat niet giftig is voor de shetties.
Misschien appel of zo, nog even denken, heb wat schrik ivm te veel afgevallen appels die opgegeten zouden worden door de shetjes.

Hij ligt midden op de kleine shetweide, ik vind het een goed gevoel dat hij dan toch nog bij hen is en dat "zijn" boom hen schaduw kan geven in de zomer als die groter is.