Kan iemand ons helpen?
Culann, onze ruin wordt 13 jaar. Hij is een kruising tussen een Belgian en een Dravermerrie. Zweetvos. Nooit problemen mee gehad. Loopt al 4 jaar blootsvoets. Sedert enige tijd mankt hij. Eerst bescheiden, sedert een week vrij nadrukkelijk. Wil niet meer galopperen en nu ook niet meer draven. Dierenarts erbij gehaald. Klinisch onderzoek. Röntgenfoto's. Diagnose: vergevorderde arthrose van het kroongewricht vooraan links. Therapievoorstellen:
a)
Hopen dat het gewricht spontaan vastgroeit. Kans is klein. Zal hoe dan ook mààànden duren.
b)
Infiltreren met cortisone. Helpt de symptomen verdoezelen. Effect vermindert na een tijd. Bij elke nieuwe infiltratie wordt die tijd minder.
c)
De pijn verdoven bij iedere rit. Kans is groot dat de pijn na het rijden juist groter wordt
d)
Het kroongewricht operatief laten vastzetten. Slaagkans: 60 à 70 %. Herstelduur: in het allerbeste geval 10 maanden. Eerst is nog uitgebreid onderzoek nodig of er niet elders ook al arthrose aan het broeden is. Kostprijs van de ingreep: €3000. Zo'n ingreep wordt in de regel alleen gedaan bij toppaarden of als het geld voor de eigenaar niet belangrijk is. Voor ons is het dat wèl. O.a. omdat dit paard bij iemand op pension staat.
e)
Gelijk naar het slachthuis.

Zijn er mensen die dit al hebben meegemaakt? Zijn hier paardnatuurlijke middelen tegen gewassen?

carausios schreef op vrijdag 6 februari 2009, 13:20:


Heeft hij pijn als hij gewoon op de weide rondhobbelt? Vindt hij het vervelend om niks te moeten doen?
Als hij zonder werk pijnvrij is zou ik voor optie a) kiezen als dat kan en hem gewoon ene jaar op de weide laten lopen en kijken hoe dat gewricht dan evolueert.

b) misschien maar dan alleen in combinatie met a), dus inspuiten tegen de pijn en verder lange tijd rust en daarna herevaluatie, heb je die mogelijkheid of plaats niet een plekje zoeken waar dat wel kan

optie c) zou ik nooit doen, d) valt voor mij ook af
e) alleen als hij altijd pijn heeft en geen plezier meer heeft in het leven, aar dan liefst pas na combi a) en b).

En misschien nog een 2e menig vragen bij een andre arts?

Sterkte!

carausios schreef op vrijdag 6 februari 2009, 13:20:


Wat vreselijk als je zo'n bericht krijgt en dan voor allerlei keuzes komt te staan. Heel herkenbaar. Je zou eens contact op kunnen nemen met Gerrit Smit (zie www.paardenschoenen.nl) Natuurlijk kan niemand wonderen verrichten, maar hij heeft veel kennis van zaken. Bovendien maakt hij hoefschoenen volledig op maat. Niet alleen wat betreft de grootte van de hoef, maar ook qua eventuele bijzondere aanpassingen. Bij ons hoefbevangen paard heeft hij destijds bijvoorbeeld schoenen gemaakt met een dikkere zool. Dit zorgde voor een enorme schokdemping. Aan één zijde was een groot gedeelte van de hoef af en de schoen werd volledig op maat gemaakt. Helaas hebben wij om andere redenen de strijd verloren en moesten wij haar laten inslapen. Wij zijn echter verder gekomen dan ooit een dierenarts had kunnen denken. Daarvan kregen wij slechts de diagnose 'forse kanteling van het hoefbeen, advies: afmaken'. Ze was opgegeven maar we hebben nog jaren fijne bosritten kunnen maken. Geef de moed nog niet op. Ik wens je veel sterkte.

carausios schreef op vrijdag 6 februari 2009, 13:20:


In zo'n geval zou ik zeker om een second opiinion gaan. Foto's zijn soms best moeilijk te interpreteren. Je zou de foto's ook eens aan iemand anders met kennis van zaken kunnen laten zien.

Sterkte!

Moniek

Moniek schreef op vrijdag 6 februari 2009, 16:33:


Dit is zeker niet het finste bericht om te krijgen, ik zou ook voor een second opinion gaan. Waar ik goede verhalen over hoor en zeker niet al te veel kost is een thermografisch onderzoek. Misschien een idee om te laten doen. Geeft toch weer andere beelden dan een rontgenfoto of een echo.
Dit is een site waar je er alles over kan lezen. http://www.thermografischonderzoekpaard.nl/
Groet Irene-Lucia

Irene-Lucia schreef op vrijdag 6 februari 2009, 23:03:


Laten we de waarde van een thermografische camera niet onder- maar ook niet overschatten. Het is een prachig stuk gereedschap wat bv ontstekingen in gewrichten, voeten, enfin in het hele lichaam uitstekend op kan sporen, als de verhoging in temperatuur tot in de huid doordringt. In principe is 0.12 graad verhoging voldoende om iets op te sporen.
Extra belasting van bv een been door de verhoogde doorbloeding is ook geen probleem om dat te constateren en het is de allerbeste manier om te zien of een zadel ergens problemen geeft.
Het is echter veel meer een áangeef-tool van dat er IETS mis is, dan dat je het zou kunnen gebruiken voor een diagnose over WAT er aan de hand is.
Als het paard geen wintervacht zou hebben, want met een prima isolerende vacht ziet ook de allerduurste thermografische camera niks, zou je het kunnen zoeken naar niet normale temperatuurverhogingen elders in het lichaam en als een eigenaar bereid is de sokken te scheren, zou je de voeten kunnen vergelijken met de voorvoet links en aan het temperatuurverschil kunnen aflezen of de andere voeten op DIT moment ook een probleem hebben. Het zou kunnen helpen in de overweging of je een duur onderzoek moet laten doen.
Maar als de huidige foto's door anderen aan alle kanten bevestigd worden en je weet wat er gedaan moet worden om het dier weer pijnvrij te krijgen, zou ik eerst mezelf afvragen of ik me dat en het vervolgtraject kon permiteren.
Shit happens....

Piet schreef op zaterdag 7 februari 2009, 9:03:


ZEEL van het merk HEEL toedienen.
Is maar een voorstel...,je ziet maar wat je'r mee doet.
Ik scoorde er in ieder geval bijna 'spectaculaire' resultaten mee.

Koen

Koen Theys schreef op zondag 8 februari 2009, 22:25:


carausios

carausios schreef op vrijdag 6 februari 2009, 13:20:


Hoi,

Bij mijn paard Don Carlos (bijna 19 jaar) werd 4 jaar geleden in Utrecht geconstateerd dat hij artrose heeft (toen had hij last van zijn nek, maar ook in zijn voorbenen zit het). In eerste instantie gaven ze pijnstillers en ontstekingremmers en adviseerden ze me daarna cortisone injecties te geven. Als dat niet meer zou helpen dan moest ik hem maar uit zijn lijden verlossen.
Na zoeken op internet ben ik gestuit op Primeval. Dit geef ik hem nu dagelijks, inmiddels staat hij ook 24/7 buiten en terwijl hij van alles en nog wat mankeerde in het verleden gaat het nu goed. Soms denk ik ach ik kan wel stoppen met Primeval, maar dan zie ik toch achteruitgang.
Proberen kun je het altijd, ik ben in ieder geval blij dat ik het gedaan heb. (PS het is niet goedkoop)

Groetjes, Mariël

carausios schreef op vrijdag 6 februari 2009, 13:20:


Ja, ik. Mijn Cesarke (ruin, toen 14 jaar ongeveer - zonder papieren) begon ook af en aan te manken. Infiltraties hielpen initieel goed, dat was met hyaluronzuur. Hij liep dan meteen goed voor weken - maanden. Maar (achteraf gereconstrueerd) op een bepaald moment heeft hij een kruisband in het gewricht gescheurd. Onnozel sprongetje, was niet de bedoeling, op wat een rustige wandeling had moeten zijn. Hij kwam mankend terug thuis, mank in stap, waar het voordien enkel in draf ooit zichtbaar was. Vanaf dan is het op een drie maand tijd verder achteruit gegaan tot hij echt op drie benen liep. (Ook weer achteraf gereconstrueerd: omdat de stabiliteit in het gewricht weg was door die kruisband die door was wreven de gewrichtsvlakken nog slechter over elkaar). Stap-stop-hups, zo kwam hij vooruit. Hartverscheurend. Tegen dan was ik al bezig met info inwinnen, want onze toenmalige DA sprak enkel over meer inspuitingen (cortisone), en over spontaan vastgroeien. Dat leek niet echt te gebeuren, en die cortisone had weinig effect. In Merelbeke geweest met zijn RX foto's en daar vertelden ze dus over de ingreep (arthrodese). Alleen moest ik nog eens maanden wachten omdat alle cortisone uitgewerkt moest zijn (dat is namelijk riskant voor de genezing en postoperatieve infectie). Nog eens een paar maand op drie benen verder. Hij was zo dapper, zo slim, stel je voor, een vluchtdier dat niet kan vluchten... Hij bleef goed eten, was telkens blij mij te zien, we gingen samen grazen buiten de wei (daar is het gras altijd beter natuurlijk) en hij gaf mij geen moment de indruk het op te willen geven. Eindelijk de ingreep, en meteen de dag erna kon ik mijn ogen niet geloven, want hij steunde op zijn gips! De voet die hij al bijna een half jaar niet neerzette! Toen kwam ook erg van pas dat hij pootjes gaf op commando (jambette), dat was mijn snelle test, even het goeie pootje geven, en dan wist ik dat het goed zat in die gips! Want rondstappen was er niet bij, hij moest natuurlijk 14 dagen op stal blijven in de kliniek. En nadien nog weken en weken. Klinkt erg, ik weet het, maar hij is lang manegepaard geweest, en maakte daar eigenlijk weinig probleem van. Heb ook tijdelijk andere pensionplek gezocht waar overdag ook andere paarden binnenbleven en hij dus niet alleen achterbleef als de anderen op de wei gingen. Twee keer moest hij terug onder narcose voor een gipswissel. Eén keer ben ik erg bang geweest, hij begon namelijk weer te manken, wou weer nauwelijks op de gips steunen. Gipswissel versneld laten gebeuren (gips werd toen door dik steunverband vervangen), ik kreeg te horen dat alles er goed uitzag en dat Cesar vast wat 'deed alsof'. Euh... Na enkele dagen brak dan een hoefzweer door langs de kroonrand! Wat waren we blij... De hoef zag er trouwens kokervormig uit, door er zo lang niet op gesteund te hebben was die ene voet volledig anders van vorm geworden.
Vanaf dan ging het weer beter en zelfs goed, uiteindelijk mocht ook het steunverband er af, hoe zijn huid eruitzag, hij vervelde helemaal.

Nu zijn we vijf?zes? jaar later, en hij stelt het nog steeds goed (intussen ook al wel koliekoperatie, maar dat is iets anders). Hij galoppeert wel eens (is ook al wat ouder natuurlijk) wandelt vrolijk rond, echt een normaal paard als je het niet weet. Tot je ziet dat zijn loopje niet helemaal normaal afloopt, en je de verdikking vooraan zijn pijpbeen ziet, waar de plaat en vijzen zitten.

Mijn man zegt nu nog regelmatig hoe blij hij is dat ik toendertijd niet naar hem wou luisteren (hij was voor euthanasie - van op afstand bekeken ook erg begrijpelijk - maar ja, Cesar en ik...) en er voor gegaan ben, hij is ook zo blij hem hier nog te zien rondwandelen.

Ik zou het dus opnieuw doen (behalve de cortisone inspuitingen)... maar onderschat het niet.

O, en, mij is verteld dat hij nadien nooit meer bereden zou mogen worden. Dat ze het bij toppaarden doen klopt, maar dus bij top-fokmerries. Niet bij sportpaarden.
Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik soms wel eens naar Cesar kijk, en denk 'als ik meer tijd had, dan herbegon ik parelli en wie weet wel rijden met jou' Ik heb nu het idee dat dat misschien op zachte ondergrond wel zou kunnen...

Vriendelijke groeten,
Nathalie