Ulrike schreef op maandag 20 april 2009, 11:08:


2 jaar geleden ving ik 2 hoefbevangen hengsten op, ik heb ze nog, helaas heb ik ze nooit kunnen plaatsten en de hoop daarop heb ik allang laten varen. Het gaat nu goed met ze, maar ze zijn allebei gehandicapt. Het is echt een hele klus erbij en soms weet ik niet of ik er goed aan heb gedaan ze te in leven te houden. Ik ben er nog niet uit en dat zal tot de laatste dag zo blijven. Ik hoop dat je nog iemand zoals A voor ze kan vinden.

clarissa ruijgrok schreef op maandag 20 april 2009, 10:00:


Clarissa, dit paardje staat hier 2 uur rijden vandaan, ik heb dat niet dagelijks gevolgd. Dit was pas de 2e maal dat ik het dier zag en er ditmaal wat mee gedaan heb. Dus ik kan het je niet vertellen.
Ik vermoed dat als ze wél normaal het erf afgaat hij ook gewoon normaal gedaan heeft.
Hij is vrij zachtmoedig van karakter, maar is momenteel echt gefrustreerd om deze merrie. Of ze ooit een eenheid geweest zijn betwijfel ik.
De merrie toonde duidelijk belangstelling voor hem en had ook geen enkele angst of zo... eerder té ontspannen.

Piet schreef op maandag 20 april 2009, 10:27:


Ja, ik herken het.
Maar ik ben harder geworden en zeg meer en meer neen tegen extra's. Om mezelf en mijn gezondheid te beschermen, om de kinderen te beschermen tegen verdriet bij alweer een afscheid en niet in het minst om mijn huidige paarden de tijd te gunnen om met mij iets te doen.
Qua plaats zou er hier nog wel eentje bij kunnen (maar dan ook niet meer dan dat), qua tijd... Piablo kijkt nu al zielig als ik Conny neem om de piste te slepen en geen tijd meer over heb om iets met hem te doen. Of als ik de verharende shets poets en dan vaststel dat daar giga veel tijd in kruipt en hij enkel maar vlug een borstel over zijn lijf krijgt.
Misschien later, als de kinderen ouder zijn.
Nu is er een zielige kip bij gekomen (wel heel mooi en legt ook goed, maar loopt slecht) en een opvang konijn.
Tijd is het grote knelpunt.
Of ik moest me helemaal op paarden toeleggen, maar de honden en de rest zijn er ook nog.

Een blind rijpaard... lijkt me niet ongevaarlijk in het bos en zo, je zal altijd voor hem moeten uitkijken. Of alleen in de bak of op een effenweide blijven rijden.
nooit een galopje over ongelijk terrein met misschien een tak of putdeksel op kuil of plas.
Ik zeg niet dat het niet kan, het zou alleen mijn keus niet zijn.
Fijn voor hem dat sommige mensen er anders over denken.

Gudrun schreef op maandag 20 april 2009, 11:44:


Heb ik ook hoor. Je zou ze verdorie allemaal wel op willen vangen he?
Je moet wel hard zijn, anders heb je zoals Piet ook al schreef, zelf niet meer te eten!

Ulrike schreef op maandag 20 april 2009, 11:08:


Dag Ulrike ,

ik zal hier je vraag maar beantwoorden zeker . Ik ben ook de laatste tijd véél voorzichtiger geworden met de opvang of adoptie van paarden en DAT omdat ik een paar keer serieus met mijn neus op de feiten werd gedrukt .Mijn BWP'er staat hier nu ruim 3j en nog altijd staat hij niet op mijn naam en zie ik de vorige eigenaresse niet meer !Alle kosten (is een koliekerig type) zijn voor mijn rekening maar ze weigert hem op onze naam te laten zetten ! Als ik alle kosten inbreng is dit paard al vijf maal van mij maar tja het staat niet OP papier .Dus als ik nog een hengst erbij neem zal hij van mij worden, ook officieel wel met de belofte hem niet te verkopen maar op te leiden als rijpaard . De blinde vader zou ik laten castreren als ik jou was en proberen in een groep te integreren een kleine vier tot vijf maand na de castratie . De zoon zou ik in een hengstegroep integreren en laten uitgroeien tot een goed rijpaard .Nu ,de reden waarom ik de blinde vader zou laten castreren is simpel !Het zou voor hem de enige weg zijn om enigzins een kuddebestaan te leiden in alle rust !Tussen mijn mannen kan ik hem "zo" niet tussen zetten want ze maken er kipkap van , de driejarige zou wel enkele tikken krijgen,onderaan de ladder belanden en zo zijn sociaal leven kunnen opnemen en proberen "na enkele jaren " een plaatsje hoger te raken .

Ze hun ganse leven samen laten staan zou voor de kleine niet zo'n goed idee zijn aangezien hij de non sociale capaciteiten van zijn vader gaat copieren en je zo dus probleemhengst nr 2 creeert :)* .

Verder denk ik dat je ze apart beter zal kunnen plaatsen dan samen en ze eigenlijk betere kansen gunt !
De houten omheining oplossing werkt maar zover als dat de opvang grond genoeg heeft om dit te kunnen realiseren !Eén weitje afspannen gaat het niet halen want je kan hem er niet jaar in ,jaar uitlaten opstaan,zeker niet als je hem in een groep kan integreren (krijg je modderpoel/zandvlakte zonder gras ) dus je spreekt al over één hectare in stukken verdelen en DAT is een serieuze kost aan hout (maar daar heb je een oplossing voor gevonden blijkbaar
Ik kan je verzekeren dat het geen makkelijk opgave zal zijn om deze twee heren te plaatsen maar wil je al wel deze "halve" oplossing aanreiken .
Als afsluiter wil ik me achter de mening van Piet/Joop plaatsen ! Mensen die zich openstellen als opvanger van paarden (dieren in het algemeen) kunnen zelf serieus in de problemen komen als ze ALTIJD hun hart laten spreken .Wij moeten soms tegen onszelf beschermd worden op dit vlak !Gelukkig is de dikwijls een nuchtere partner of vriend die ons is met de neus op de feiten drukt Je wil echt niet weten welke opvang van paarden ik al heb gezien waar de uitbaters elke maand moeten gaan bedelen voor hooi bij leveranciers waar ze duizenden euro's schuld hebben !! En zo kan een weldoener van vandaag een verwaarlozer van morgen worden , en in die val zijn der al véél getrapt hoor !

joop schreef op maandag 20 april 2009, 11:28:


Hoop ik ook. Ik weet wel dat het kan. Onze VZW-merrie Topaze is ook blind en is samen met haar maatje geplaatst bij een gezin. Voordeel is wel dat het merrie's zijn. Ze galoppeert, crosst, doet onnozel en lijkt geen problemen te hebben met haar handicap. Zij is wel geleidelijk aan blind geworden door maanblindheid.
Het is gewoon de combinatie van trauma's, hengst en blind dat het zo moeilijk maakt, denk ik

Wil schreef op maandag 20 april 2009, 11:41:


Ja, ik ken het gevoel, je doet zo je best, en paard blijft nee zeggen, heel erg moeilijk. Er waren erg veel mensen die niet snapte dat ik haar geen 'lesje' leerde...


Dan is er in ieder geval een goede basis, hmm, té ontspannen, hier ook bekend, een soort van oostindisch doof?

Ik ben uiteindelijk bij iemand terecht gekomen die natuuropstelling voor dieren doet, en toen kwam het hele veulenverdriet eruit. Daardoor kon ik meer begrip opbrengen en had ik het geduld om door die héle zure appel heen te werken.