Moniek schreef op maandag 20 april 2009, 21:26:


O ja, ik heb o.a. ook klickertraining met hem gedaan.

Esther schreef op maandag 20 april 2009, 20:48:


Ik kan het volgen en begrijp het ook. Alles wat jullie schrijven over soortgelijke problemen nu werd eergisteren al duidelijk toen ik daarbij was.
Het bevestigt alleen maar nóg meer dat, wat ik al vreesde...
Niet voor mezelf, per slot is het niet mijn paardje. Wel voor de mensen die vanmorgen in tranen weer aan de foon hingen, omdat ze niet eens haar paddock uit te krijgen was.
Als ze nou onmensen waren, haar niet goed verzorgden of mishandelden... kon ik me er nog iets bij voorstellen.
Maar dit is dus een aangeboren gedrag en hun kunnen daar niet mee omgaan.
Ik probeer ze hulp te bieden door veel van jullie teksten door te geven hoor... zodat hun relatie ietwat gemakkelijker verloopt.

Ik vraag me af hoe het paardje zelf dit alles ondergaat.... zou het haar niet kunnen schelen? Niet interesseren dat de mensen verdriet hebben om haar?
Dit moet ze toch aanvoelen?
Of is dit nu weer teveel antromorfdinges....

KNIP

Sieta, bedankt voor je uitgebreide reactie! Wat het meppen betreft: ze zijn er allang achter dat dit geen enkele zin heeft. Nu, het lijkt me dat er maar 1 manier is om daarachter te komen he?? Dus dat stadium hebben we al gehad.
De eigenaar daarvoor schreeuwde keihard dat ze moest lopen.... en dan ging ze.
Ze zal wel een hekel aan schreeuwen hebben.
Ook geen manier van doen!
Druk op het halster? Klopt! Het hele lijf gaat in de verzethouding! Nauwelijks merkbaar, maar je trekt gemakkelijker een ton staal voorwaarts! Druk zal zeker weten niet werken. Oh, deze kun je ook meppen hoor... ze doet hooguit haar ogen dicht maar verzet geen voet. Althans: dat zeggen de eigenaren.
Druk + wachten: nee, ze gaat écht staan te slapen! Hun zeggen: dat kan de hele dag duren... Ja zeg.... dat leidt tot helemaal niets dus.

Wat je schrijft over dat linksom, rechtsom of achteruit heb ik dus precies gedaan.
Bij 1 pas voorwaarts belonen. En ook niet aankijken! Nonchalant naar voren kijken ben ik gaan lopen, toen liep ze wél mee.
Ineens schijnt het besluit gevallen te zijn dat ze wel mee wil lopen.... en dan doet ze het dus wel...

Ohoh.... die krijgen nog heel wat te stellen...
Nee, ze heeft geen angst om alleen weg te gaan. Het maakt volgens hun helemaal geen verschil. Ze heeft zelfs gestaakt 1 x op de terugweg, terwijl haar vriendje druk bezig was met naar huis banjeren... Zij gaat stilstaan, en vriendje, ook een IJslander, loopt dus gewoon door.
Ik denk dat ze daar ook gewoon uren kan gaan staan te tukken.
Eergisteren heb ik serieus gedacht of ze misschien narcolepsie had hoor!
Vond het niet normaal dat ze gewoon haar luikjes sloot en net deed alsof ik er helemaal niet was....
Heel apart!!

En verder zo'n lief dier..... ontzettend braaf en gemakkelijk.

Pfffff.....

Moniek schreef op maandag 20 april 2009, 21:26:


In de eerste paar minuten zou ik gezegd hebben: dit dier is stikongelukkig en hier echt niet op haar plaats. Ik heb ze echter ook een paar uur later nog meegemaakt... lekker galopperend met haar vriendjes over ruim 3 hectare ruige wildernis..... een totaal ander dier!
Maar wat jij hier geschreven hebt zal ik ook zeker onthouden...

Wil.

Wil schreef op maandag 20 april 2009, 21:43:


Tja, heel herkenbaar gewoon. Dan weliswaar met andere redenen en kleine verschillen.

Ik denk dat de eigenaren idd héél duidelijk moeten beslissen of ze ervoor willen gaan of niet. Het zal niet makkelijk zijn, maar iets zegt me dat als je deze eenmaal bij je hebt, je er echt een geweldig paard aan hebt.
Ik geloof er echt wel in dat een dier voelt of ie gewenst is of niet, en natuurlijk frustratie of boosheid. Ze moet iemand hebben die echt gek op haar is en dat moet ze voelen.

Wat die man zegt, over dat ze na een paar dagen stilstaan of er niet uit komen, weer opnieuw gaat staken, dat is gewoon testen volgens mij. 'Ja, laatst was je wel zo rustig en stabiel, maar vandaag dan?' En die vraag gaat echt nog héél vaak gesteld worden. Ze is het écht niet vergeten en ze is ook écht niet dom. Ze eist behoorlijk wat van haar mens en leiderschap moet er dan gewoon áltijd zijn. Zijn ze in het begin een keer ziek of verdrietig of depressief of noem maar wat, dan kunnen ze maar beter niet met haar op stap gaan, dan wordt het weer bevestigd. Ook tijdsdruk, dingen 'even snel' willen, kunnen ze maar beter vergeten denk ik.
Pas als je het verdient hebt en een band hebt kun je wel eens een steekje laten vallen, maar niet in het begin...