> Het is midden in de nacht. De mensen liggen vast te slapen. Een
> enkele auto rijdt over de snelweg, die afgescheiden door een
> sloot en een geluidscherm achter de bak loopt. Willem en

> samen gaan ze het land op. Willem en Boully hebben hun buik
> allang weer vol en vinden het niet erg dat ze uit hun luilekkerland gehaald worden. Alleen weten de mensen nu wel dat de sjorband stuk is. Ze maken de poort dicht met een nieuwe sjorband. Willem zucht diep, dat is nou toch jammer. Boully schudt zijn oude wijze hoofd. “Wacht maar jongen, ik weet nu hoe het moet. Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden. Vannacht….”
> De avond valt. Het duurt lang voor de mensen gaan slapen. Ze geven hun paarden het voer voor de nacht. Maar die hebben nog steeds niet zo veel trek in hooi. Rustig wacht Boully tot alles stil wordt. De lichten gaan uit. Willem is toch maar aan het hooi begonnen, maar het smaakt hem niet. Hij weet wel dat dat malse gras niet zo goed voor hem is, maar die smaak en dat sap, het water loopt hem ervan in de mond. Boully loopt rusteloos langs het draad. Hier staat stroom op, daar kunnen ze niet langs. Maar dan heeft hij het stuk zonder stroom gevonden. Hij gaat er overhangen zover als hij kan en het draad glijdt zonder problemen uit de paaltjes vandaan. Nu kan hij weer bij het gras. Willem ziet hem gaan en hinnikt blij. Yes, Boully, dat heb je goed gedaan!
> En zo zien ze de zon opkomen. Met een heerlijk ontbijt, zonder door de mensen op rantsoen gehouden te worden. Het belooft een mooie dag te worden. De mensen zijn meestal niet zo vroeg op zondag, dus de fjorden hebben alle tijd van de wereld om hun buiken vol te eten. Maar de vrouw is wat vroeger op dan anders om het toilet te bezoeken. “Shit!”, zegt ze hardgrondig als ze boven uit het raam kijkt. De man wordt daar meteen wakker van. “Lopen ze er nu weer?” En dus staan ze maar wat eerder op. De paarden worden met hun slobber in de stal opgesloten. De mensen gaan aan de slag. Alles wordt nu afgezet met draad waar wél stroom op staat. Het is even werk, maar je moet toch wat met die eigenwijze paarden. Als de paarden hun stallen uitkomen, heeft Boully het meteen door. Hij voelt aan zijn water dat de ontsnappingsroutes nu allemaal geblokkeerd zijn en loopt de bak in om een tukje te gaan doen in de zon. Willem is niet zo slim. Hij heeft niet in de gaten wat de mensen gedaan hebben en ondanks de waarschuwingen van zijn maatje loopt hij met zijn voorpluk tegen het schrikdraad op. Tsjak, ai, dat doet zeer. Snel deinst hij naar achter, waarbij hij bijna op zijn dikke achterste gaat zitten. Boos rent hij naar Boully, die in de bak naar hem staat te kijken. Die gaat er meteen vandoor. “Hé, joh, dat is mijn schuld niet, ik probeerde het je nog te zeggen!” Willem schudt zijn geschokte hoofd. “Ja, maar nou kunnen we niet meer…” Boully grijnst: “Ach jongen, laat me even denken. Ik verzin wel weer wat, misschien, heel misschien, vannacht….”

> Volkomen eens met Pien, Monique bv, binnekort heeft Eddy er
> weer een probleemloos paard bij. Ze loopt als 't ware over je
> heen Michiel, als ze een keer "geen zin" heeft om over te
> steken en blijft halverwege de straat staan, en oeps, komt er
> toch een heuse, echte, grote vrachtwagen aan........hoe ver
> reikt jouw geduld dan? En wat gebeurt er als je dan opeens wél
> "druk" gebruikt? Ik zie het voor me en het is géén mooi plaatje.