verasita schreef op donderdag 4 juni 2009, 21:47:


Er is geen beter antwoord. Allereerst verdoven en hopen dat het wel gaat als ze van roze olifantjes staat te dromen en anders plat spuiten en in alle rust de voeten doen.
Een paar weken geleden heb ik het zo nog moeten doen met Allegra
en achteraf is dat een goede beslissing geweest. Ik had ruim de tijd om de voeten te bekappen. Dan koop je tijd en kun je aan een oplossing werken.
Afhankelijk van hoe groot het trauma van het voeten geven is , kun je dat alleen met gericht en consequent positief trainen.
Maar het hoe is eigenlijk moeilijk zo even uit te leggen en de mensen zullen er, als ze het durven, flink mee aan het werk moeten.
Ook de angst voor die bepaalde plek is te overwinnen. Ik wil de mensen best adviseren.
Hoever is het bij Koewacht (bij Hulst) vandaan, een pesteind zeker?

Met de examens voor de deur in combinatie met het goede weer, kan je me veel op de wei vinden met m'n neus tussen de boeken. Lekker rustig, leuk gezelschap en altijd wel iets plezant om te doen tijdens de pauzes. Ideaal dus.
Tuurlijk hou je dan de paarden in de gaten terwijl je je lesjes zit op te rammelen en opeens kreeg ik het ijskoud. Nobody stond in de verte en zijn witte staart zag vuurrood van het bloed. Zijn gezwel bloedt wel meer maar dit ging erover. Het waren geen druppeltjes meer maar een straal die eruit liep. Domme toch! Hij was wel relaxt aan het grazen, da was ook al iets. Maar na een tijdje begon hij met zijn achterbenen te stampen en kwam hij naar voor om onder het afdak te staan. Een hoopje ellende was hij, door het warme weer werd zijn gezwel, buik, benen, alles wat vol hing met bloed, niet gerust gelaten door de vliegen. Heel zijn houding zei me dat hij zich flink miserabel voelde. Ondertussen lagen er al flink wat plassen bloed, ging hij regelmatig liggen (kunnen de vliegen er ni aan?) en begon hij zelfs te bijten richting zijn spel (het gezwel is trouwens blijven groeien en sinds kort kan hij dat gezwel ni meer volledig in zijn koker krijgen).
Hij was wel alert, wou wel spelen, hinnikte als ik kwam, ... maar was hij gelukkig? Kon ik hem dit blijven aandoen? Het weer zou er ni beter op worden. Het gaat gewoon niet om dat 'ding' proper en vliegvrij te houden. Zijn zielig hoofdje zei me genoeg, ik belde de DA. Ze vroeg me of ik hem wou laten inslapen. Tja, zei ik, hoewel hij nog zo goed is en vol levensvreugde zit, wil ik hem niet laten lijden. Das het rotte, het is enkel dat stom, vies gezwel dat de last is. Ze zou 's avonds komen.
's Avonds ging het beter met Nobody, de vliegen waren verminderd hè. De DA belde of het dringend was want dat er nog een aantal dringende gevallen waren binnengekomen. Nee, ik kon wel wachten want hij was weer op en top Nobody, we maakten een afspraak voor vandaag, ze zou een half uur op voorhand bellen.
Ik had een dubieus gevoel, was dit wel de juiste keuze? 't Is verdorie ne kwieke bompa zenne! Zou er nu echt niets anders aan te doen zijn buiten die risicovolle operatie? Veel geslapen heb ik ni.
Vandaag was het ni al te warm en er waren een pak minder vliegen, Nobody had geen last. Dat maakte het allemaal nog moeilijker, dit beest is ni ziek, waarom zou ik zijn leven afpakken? Dan dacht ik wat er zou gebeuren op warme dagen, hij zou afzien, puur uit ellende. Nu was hij nog in volle glorie, 't is mss wel beter op deze manier dan hem eerst te laten wegkwijnen.
Ik had tijd genoeg om afscheid te nemen, de tijd ging trouwens ni vooruit, goh dat wachten op het onvermijdelijke is ondraagbaar. Plots om 16u04 ging mijn telefoon, de DA kon er binnen een half uur zijn. Ik voelde me letterlijk misselijk worden, al mijn peptalk smolt als sneeuw voor de zon. Ik heb Nobody dan maar apart gezet en ipv zielig te doen, kon ik beter zijn laatste minuten leuk maken. Ik heb met hem gespeeld en geravot, al hinnikend liep hij achter mij, het amuseerde zich.
Toen was de DA er, ze vond het zelf ook verschrikkelijk omdat hij nog zo goed is. Is er mss toch nog iets dat ik kan doen? Rekening houdend met zijn leeftijd, complicaties, e.d.? Ik kon mss toch eens naar de kliniek rijden om daar eens te horen, ook al kunnen ze hem ni helpen, dan heb ik het toch geprobeerd. En dan liet meneer zijn 'meneerke' helemaal zakken, de DA heeft het nog eens grondig bekeken en zei al iets enthousiaster dat er nog hoop is want zijn top is nog helemaal intact. Mss dat ze hem wel verder kunnen helpen in de kliniek onder plaatselijke verdoving! Een sprankeltje hoop maar er is hoop! Na mijn examens gaan we erheen, ondertussen krijgt hij ontstekingsremmers.
Het was een verschrikkelijke dag om te doorstaan maar eind goed, al goed, voorlopig toch... We zullen zien... En nu hopen dat er geen hittegolf aankomt voor de 16de.

Arabesk schreef op donderdag 4 juni 2009, 22:50:


Wat heeft dit met de vraag van de TS te maken?
Men is vrij te kiezen voor een avatar en sommigen maken een proces door en doen kennis op door hier op het forum te posten of mee te lezen, leren en veranderen kost tijd, moet dat binnen een jaar?

groet Karen

marianne laenen schreef op donderdag 28 mei 2009, 12:48:

bedankt voor de tip, Marianne

Britt Claeys schreef op donderdag 4 juni 2009, 23:20:


Wat een ellende... maar wat goed dat die veearts niet meteen kwam. Misschien kun je toch verder. Waar hoop is, is leven....