Gisteravond stond ik naar Lily en Kim te kijken. Ze waren in eerste instantie naast elkaar aan het grazen. Kim draaide zich op een gegeven moment naar Lily toe en begon haar been te beknabbelen, Lily knabbelde terug, een aantal etages hoger. Lily zag ineens dat ik stond te kijken, hinnikt schel en zet het op een lopen richting hek. Vliegende manen en staart, machtige gallopsprongen op het smalle paadje van weiland naar stal, Kim met gespitste oren in draf achter haar aantrippelend: wacht op mij!

Ik stond vol verbazing te kijken naar de kracht van de bewegingen, zelfs Kim met haar korte beentjes. Na 12 jaar een paard te hebben gehad wat in feite moeite met elke beweging had en waarbij elke dag weer een verrassing was wat ze nu weer zou hebben, is dit gewoon onwerkelijk.

Ik ben er nog steeds niet aan gewend dat Lily overal overheen loopt. Ik wil a.s. zondag een klein buitenritje met haar maken, maar op de een of andere manier ben ik doodsbang. Dat ze in een gat stapt of die situatie met Indy dat ik op het industrieterrein stond met een paard wat de hele boel op slot had en nauwelijks naar huis kon lopen. Ik weet dat Lily kerngezond is en overal overheen denderd, maar toch.

Is dat niet stom?

Monique