Ook van hieruit heel veel sterkte toegewenst.
Je eerste paardje, je maatje, moeten afgeven doet veel pijn. Die krop in je maag en die gevoelloosheid zijn normaal denk ik, je leeft op automatische piloot en daarbij komt nog bij dat jij je helemaal niet hebt kunnen voorbereiden. Voor hem wel een voordeel, pijn zal hij niet gehad hebben en dat is een groot geschenk.
Na verloop van tijd zal je het wel kunnen plaatsen en met een glimlach zonder tranen aan hem kunnen denken.
Het is nu nog een magere troost dat hij een fijn leven bij je gehad heeft maar hij is je er ongetwijfeld dankbaar voor en welke troost is er beter dan dat?
Nogmaals sterkte.

Herman schreef op donderdag 2 juli 2009, 13:30:


Ja seg, met dat lang haar van u op die foto's zijde gij maar angstaanjagend zenne, ni moeilijk dak gas gaf
Terraske komt er nog wel van, geen probleem, zalig die vakantie hè

Piet schreef op donderdag 2 juli 2009, 13:53:


Tuurlijk da, ligt al klaar.

Julia el Mecky schreef op donderdag 2 juli 2009, 1:19:


Het halve NHforum heeft ervaring met haar (w.o. ik). En alleen maar goede!
Doe haar de groetjes.

Trea

amar schreef op donderdag 2 juli 2009, 21:07:


Zo mooi Nathalie!
Heerlijk om naar te kijken.

Gr Esther

marianne laenen schreef op donderdag 2 juli 2009, 21:02:


Ja , dat is niet leuk.
Een paard waar je gek op bent , waarbij je dingen moet doen die ze niet leuk vind.
Maar het is wel voor het goede doel!
Ik hoop dat Mel snel weer opknapt , en het een en ander maar gewoon laat gebeuren.
Ik denk dat het dan ook wat makkelijker voor jou is.
Sterkte Marianne!

Gr Esther

Jacqueline v d Berg schreef op donderdag 2 juli 2009, 15:53:


Leuke foto's!
En gefeliciteerd met je nieuwe paardje!
Eindelijk alles in eigen handen , dat moet een goed gevoel geven.

Gr Esther

van lennep schreef op vrijdag 3 juli 2009, 0:14:


Kan dit niet meer dan onderschrijven en nog opmerken dat er meerdere manieren van belonen zijn en één dingetje over straf:
Zolang er geen geluid van de markering is, is er geen beloning.
Dus kan er nooit sprake zijn van straf, omdat je samen afgesproken hebt dat er pas een klik of een mondelinge markering volgt als het paard iets doet wat jij wilt zien. Zolang het niet goed is, geen markering, geen beloning. Paard gaat zich dus afvragen:"wat deed ik de laatste keer toen ik die klik hoorde" en leert zo zichzelf.
Ik weet niet waar je woont in Belgie,maar je zou contact opkunnen nemen met Inge Teblick (even op de naam googlen)

van lennep schreef op vrijdag 3 juli 2009, 0:14:


Het principe van beloning is een hele leuke uitvalsbasis. Ik geef hem zijn beloning door een flink zo of streel op zijn neus. Ik heb reeds geprobeerd om met voerbeloning te werken, maar euh de eerste keer gaat dat prima. De tweede keer heb ik een paard dat enkel nog maar denkt aan het snoepje dat ik bij me heb en dan eigenlijk opdringerig gaat worden wat ook eigenlijk niet de bedoeling is. De concentratie voor de oefeningen is dan ook totaal verloren, precies of er dan alleen snoepjes door zijn hoofd dansen.

Het is momenteel echt niet eenvoudig om mijn paard op een heel andere manier te leren kennen maar wel ontzettend mooi. De klik is gisteren gekomen door gewoon met hem in de piste te rijden die hij volledig kent en waar hij alle geluiden gewoon is. Door de explosie eerder in de week liet hij me nu echt merken van dit is me allemaal teveel. Hij had angst voor de geluiden, mensen die voorbij kwamen, kortom voor alle dingen die hij kent.

De bedoeling is natuurlijk om hem terug vertrouwen te geven maar dit is niet iets dat je van de ene dag op de andere kan realiseren. Hier is tijd voor nodig en geduld, wat ik zeker en vast heb. Maar hoe ga ik er op het moment zelf mee om. Ik wist gisteren echt niet van hoe zeg ik nu tegen hem het is Ok jongen, ik begrijp je.

Wat ik op dat moment heb gedaan is : ik ben met alles gestopt heb hem vrijheid in de piste gegeven zonder halster of iets en ben hem dan gewoon de hele tijd heel zacht gaan aanraken waar hij blijkbaar behoefte aan had want zo kwam hij dan tot ontspanning.

Bestaat er een korte manier om duidelijk te maken van Ok ik weet dat je angstig bent, je mag angst hebben maar weet dat je op mij kan tellen. Hoe maken jullie dit duidelijk aan je paard?

tinalina schreef op donderdag 2 juli 2009, 19:00:


en jij zelf? Ik kan hier niet tot bij de paarden komen of heb zelf minstens 4 beten.
Paarden zijn net terug uit de weide gekomen en zijn de schuilstal ingekropen. Vanaf nu doe ik s'nachts de weide open, overdag heeft geen enkele zin. Maar ik wil echt van die dazen vanaf. Heb alweer een week niet gereden omdat ik dat de paarden gewoon niet aan wil doen.

marianne laenen schreef op donderdag 2 juli 2009, 21:02:



probeer eens de O-remmer in wat appelmoes of confituur. Of in apotheek een 60ml syringe met catheter tip vragen. Daarin kan je wat frisdrank zonder gas indoen samen met O-remmer. Dan is de smaak zoeter en niet zo bitter.

Lettfeti schreef :


Door gewoon te zijn. Hier ben ik, ik ben veilig, jij mag schrikken en dan kom je maar bij mij. Als je dat uitstraalt heb je al de halve wereld gewonnen

Groet, Pien

Lettfeti schreef op vrijdag 3 juli 2009, 8:24:


Verander je eigen houding en instelling, je paard wordt onzeker wanneer jouw reactie voortborduurt op zijn angst. Jij moet initiëren zodra hij bang wordt. Speel de kordate verpleegster, hou hem bezig, laat hem wat doen.
Ga je mee in zijn angst dan legitimeer je deze en boer je uiteindelijk alleen maar achteruit.

Spirithorses schreef op vrijdag 3 juli 2009, 8:31:


Dank je Pien
Wij gaan samen ( ik en mijn paardje) de halve wereld winnen. Nog even laten weten :ik heb de cursus natuurlijk bekappen bij jullie gevolgt en het gaat echt super!