Gisteravond was het zo lekker afgekoeld, ik dacht ik ga even een kort ritje maken. Lily liet zich duidelijke goed gehumeerd opzadelen, bleef staan zonder vastgebonden te zijn. Thuis opgestapt, bleef keurig staan, bleef van de planten bij de voordeur af, knieen niet in gevaar terwijl we onder de carport door gaan, oortjes naar voren. EN DAN BIJ HET EIND VAN DE OPRIT OP DE REM EN RECHTSAF GAAN TERWIJL IK NAAR LINKS WIL. EEN BROK BETON; NIET TE STUREN.

Mevrouw had in haar hoofd dat we ook naar het weiland zouden kunnen gaan. Lekker eten en niet te veel bewegen. Door haar steeds weer nadrukkelijk de goede kant op te zetten ging ze er tenslotte mee accoord naar links te gaan. Ze mocht van de kinderen die haar gereden hebben altijd haar gang gaan, geen wonder dat ze uittest hoever ze bij mij gaan kan.

Onderweg ging het heel goed, mevrouw schrok nergens van, liet zich verrassend goed sturen aan een losse teugel, draafde onmiddellijk met gespitste oortjes aan. Bij de brug aangekomen waar Indy een keer zo verschrikkelijk van een reiger geschrokken was, kwam ineens pal naast ons een mevrouw met een hark uit de coniferen storten. Ze hakte de hark met kracht in de hoger gelegen berm en trok zich omhoog. Ik schrok me werkelijk te pletter. Lily schrok ook, bleef met een vreemd geknor staan, bekeek het gevaar, besloot dat het heel eng was, draaide zich om en liep met ferme stap en schuddend hoofd richting huis, een onbestuurbaar brok beton, geen paniek, maar meer het type op hol geslagen stoomwals. Ik kon haar al gauw omdraaien, maar Lily was niet van plan langs de hark te gaan en bleef draaien.

De mevrouw bleef met open mond staan en merkte op "Hij wil niet he?" ondertussen lekker verder harken, steeds dichter bij ons komen, met de hark wijzen in de richting van Lily en haar woorden met harkgezwaai onderstrepen. Ik deed ondertussen verwoede pogingen mevrouw te overtuigen dat we toch echt langs dat gevaarlijke mens met die hark zouden gaan en verzocht de vrouw niet steeds met de hark te zwaaien. De vrouw bleef echter babbelen en maar zwaaien met de hark.

Lily dacht er niet aan daar langs te gaan en ging achteruit lopen richting sloot, om zo ver mogelijk bij die hark vandaan te komen. Even kon ik haar achteruit langs de vrouw met de hark sturen, toen draaide ze abrupt om en dreigde achteruit naast de brug de sloot in te glijden. De slootkant brokkelde al af, ze gleed al weg, toen heb ik maar een mep uitgedeeld met de leadrope, het begon nu gevaarlijk te worden. Lily stond met een grote sprong weer op de weg en stond toen gewoon stil, niet meer paniekerig te draaien. Gelukkig maar. De sloot is aardig breed en diep met een steile wal en er ligt allerlei troep in, daar wil ik liever niet in.

Ondertussen was de moeder van de vrouw ook opgedoken met een bezem waar ze mee zwaaide en ze praatte onophoudelijk op me in. "Wat doe je nou dan? Waarom wil die niet? Je ging toch net de andere kant op? Waarom sta je nu omgekeerd? Wat gemeen om haar te slaan, je kan toch ook de andere kant op!" En ondertussen maar met die bezem zwaaien en steeds dichterbij komen. Lily begon nu echt te paniekeren en wilde nog maar een ding: weg, desnoods weer achteruit de sloot in. Ik heb de vrouw verzocht op te houden en niet met die bezem in onze richting te zwaaien. Maar nee hoor, doorgaan..... Ik ben toen geweldig uit mijn slof geschoten: HOU AUB JE KLEP DICHT; VERDWIJN MET DIE BEZEM; ZE DENKT DAT JE HAAR GAAT SLAAN; JE DRIJFT HAAR ZO DE SLOOT IN EN IK WIL NIET OP MIJN RUG IN DE SLOOT TERECHT KOMEN.

De moeder verdween mokkend richting huis. Wat was ik een onvriendelijk persoon, met zulke lui wilde ze niets te maken hebben. Niet eens een praatje maken wilde ik..... Toen de vrouw uit het zicht verdwenen was, keerde de rust weer en durfde Lily wel weer verder, maar ze keek in elke oprit en was er niet echt gerust op.

Lily is ontzettend bang voor harken, bezems, alles wat op stokken lijkt. Ze draait dan onmiddellijk om en gaat weg. Het is dan niet zo dat ze op hol slaat, ze gaat gewoon rustig weg met platliggende oren en je doet er niets tegen. Probleem is dat ze altijd met onzettend veel druk benaderd en ingereden is, ze is waarschijnlijk ook vaak geslagen. Ik probeer zo weinig mogelijk druk te gebruiken. Ze is heel wat lichter geworden met sturen, dat pakt ze goed op, ze reageert heel goed op kleine beenhulpen. Wijken doet ze nu ook goed, een hand op de kont of tegen de buik is niet eng meer. Maar in zo'n situatie merk je gewoon hoe ze in het verleden behandeld is. Ze is pas zo kort bij ons, in die korte tijd is ze zo in haar voordeel veranderd, de stoomwals krijgen we er ook nog wel uit. Ik was in ieder geval al lang blij dat ze niet in een wilde gallop er vandoor ging. Wel interessant hoe verschillend Lily en Indy reageren op iets engs.

Op terug weg hebben we een stuk gedraafd aan een los teugeltje, mevrouw genoot zichtbaar, ze was weer gewoon Lily, goed gehumeurd, goed te sturen, samen op pad. Lily was nauwelijks bezweet, alleen wat onder het zadel. Thuis aangekomen drukte ze haar neus in mijn gezicht, de schat. Zij kan het ook niet helpen dat ze zo behandeld is. We komen er samen wel uit!

Tenminste breekt ze niet meer bijna mijn kaak als ze toenadering zoekt, maar drukt ze heel voorzichtig. Een olifant in een porcelein kast....

Groeten,
Monique

Vorig weekend nog eens naar het strand geweest, in de mist, en bij hoogtij, dus er viel niet veel te rijden. Maar in zee ging weer super, tot aan haar buik deze keer (was toch weer wat eng). En omdat het zo goed ging voelde ik mezelf ook wel klaar voor liberty...
Ondanks het diepe mulle zand wou Lolita best wat spelen! Zo'n brede smile had ik
Wie op de PT demo was herinnert zich misschien dat ik even iets zei over 'eens zien of er diep vanbinnen in deze 18 jarige merrie misschien geen 3 jarige hengst zou zitten...' Daar kwam toen niet veel van, maar nu dus wel!

http://www.youtube.com/watch?v=o478QVBhBPc

Peter Donck schreef op vrijdag 3 juli 2009, 8:48:


Maar de meesten houden niet van de smaak van een O-remmer. En volgens een aantal van mijn klanten hun smaakpapillen was dat bitter. Ikzelf nog niet geprobeerd :)

Marije Huijsmans schreef op vrijdag 3 juli 2009, 8:39:


Probeer het is zo te zien : Hij heeft een schitterend leven gehad , geen lijdensweg naar de dood en is tot gemiddelde leeftijd zéér gezond gebleven met veel wederzijds vertrouwen .Mocht ik een dood voor mezelf kunnen kiezen ,het zou toch zo eentje zijn hoor

Spirithorses schreef op vrijdag 3 juli 2009, 8:31:


Dit vind ik een goede, maar ook meteen een moeijlijke opgave in zichzelf: hoe bereijk je het dat je paard in nood bij jou wil zijn maar tegelijk jouw ruimte blijft respecteren? Ik merk het bij de jonge paarden dat als ze in de verte iets erg zien, naar me toe rennen en zo dichtbij willen zijn dat ze al op mijn plaats willen staan - mij omduwen dus. Wat doe je dan? Het steun zoekende paard uit jouw ruimte jagen of zelf weg stappen? Bij de eerste optie schaand je hun vertrouwen, maar weg stappen wanneer ze op jou afkomen lijkt me ook niet goed.

Nathalie Lagasse schreef op woensdag 1 juli 2009, 19:53:

Het was niet echt een zoektocht, het was een noodzaak, met eerder een happy new start
De kans is groot dat jij de mensen van 4Horses kent.
Zij kennen jou in elk geval wel. Het zijn ook Parellietjes (allé, de vrouw toch).

Merci voor het complimentje over Avanti.
_______
Herman
"Art in Nature - Nature is Art"

Böske schreef op vrijdag 3 juli 2009, 12:24:


Met die vraag zit ik ook een beetje ikzelf ga de verschillende mogelijkheden uitproberen en kijken welke reactie het beste overkomt bij mijn paardje. Vermoedelijk kan Pien ons hier een duidelijke reactie op geven

clarissa ruijgrok schreef op vrijdag 3 juli 2009, 11:32:


uit de witlofwortelwinkel natuurlijk !
nee, waar witlof wordt geteeld (op water of volle grond)
worden de penen op akkers geteeld om nadien, ontloofd en in het donker
nieuw 'witlof' te laten groeien dat dan geplukt wordt
in de eerste wortels zit teveel suiker (zoals in suikerbiet), voer ze niet
nà het witlofplukken kan je de afgewerkte wortels wel voeren
zonder overdrijven graag,
ze zijn oer-bitter, maar paarden knauwen ze van harte
proef ook eens van paardenbloemen, die zijn ook niet echt zoet te noemen
wèl bitter....

Nathalie Lagasse schreef op vrijdag 3 juli 2009, 11:52:


jaaa het hoeft niet altijd trampolinewippen-voor-funnychicks te zijn
zeestrandzandsteltlopen mag er ook best zijn
gelukkig van die mist dat we die mottige kustlijn niet in beeld hadden
al valt dat daar in de haan nu ook wel mee ..........

Helms Cindy schreef op vrijdag 3 juli 2009, 12:08:


er is natuurlijk meer dan bitter alleen,
wat ik maar wou zeggen, dat niet automatisch het toevoegen van zoet
het voor een paard aantrekkelijker te vreten maakt

Naar mijn mening is het het beste wat je kan hebben als je paard, als hij zich onveilig voelt, naar je toe komt rennen. Als hij echt heel erg in je ruimte komt en over je heen loopt kan je rustig suggereren dat hij een stapje achteruit moet doen, zonder hem zich slecht te laten voelen/voelen alsof hij iets fout heeft gedaan (maar goed, dat is natuurlijk altijd belangrijk). Als hij op een lichte vraag niet uit je ruimte gaat dan zou ik het harder vragen, je bent alsnog de leider en juist op een moment dat hij helemaal paniekerig is, kan je hem op zo'n moment focus geven (ga nu achteruit!) en denkt hij aan dat wat je hem vraagt, in plaats van aan dat wat hij eng vindt en wordt hij rustig.
Als mijn paard paniekerig is, ga ik me heel erg concentreren op dingen die ik hem vraag en geef ik hem een doel, daar wordt hij, als ik het goed doe tenminste, erg rustig van.

Peter Donck schreef op vrijdag 3 juli 2009, 13:33:


Heb het net bekeken, PRACHTIG hoor !
Gr. Ilse

Nathalie Lagasse schreef op vrijdag 3 juli 2009, 11:52:


mooi om te zien hoe lolita afhaakt als jullie t water ingaan en jij haar meteen weer laat inhaken op jou!
"jij hebt wel geluk hoor met zo een braaf paard, zou met die van mij nooit lukken" hahahahaha
jij hebt zoveel lef!

O ja, mocht je liberty&horse behavior kopen, dan kan je misschien even goed letten op de fragmenten met introverte/catatonische paarden. Kan goed zijn dat je daar jouw paard in herkent. Dit zijn nl. paarden die alles heel erg opkroppen en daarbij heel rustig lijken en dan opeens als het te veel wordt exploderen. Met catatonische paarden gaat het iets verder: dat ze zich zo slecht voelen in een situatie dat ze helemaal in zichzelf keren en zich totaal afsluiten van de enge situatie, ze staan dan vaak doodstil en ademen heel oppervlakkig en lijken gehypnotiseerd, soms komt daar dan een misplaatst gedrag bij zoals het bijten op de tong (of bijvoorbeeld mijn paard vroeger, ging achteruit lopen naar een voorwerp toe en daar dan met zijn achterbenen langsstrijken).
In ieder geval geven ze ook erg goede aanwijzingen hoe je daarmee om kunt gaan.