Spirithorses schreef op woensdag, 17 november 2004, 12:11:
> Nu klinkt het wel net alsof alle hengsten aso's zijn die er
> alleen maar op uit zijn om je te pakken....... Dat vind ik ook
> weer niet juist. Je kunt niet generaliseren, de ene hengst is de
> andere niet. Alles valt of staat met temperament, hormonen,
> opvoeding, sociaal gedrag en de mogelijkheden die je een hengst
> kunt bieden zodat ie hengst mag zijn....
>
> Die eenzame opsluiting, dat onbegrip, dat doet in mijn ogen nog
> het meest kwaad. Bij elk paard, maar bij een hengst in het
> bijzonder....
>
> Kijk naar Khani van Ilona en Frans, of Draupnir van Egon.....
Khani was zo niet hoor! Ook hij heeft direct uitgeprobeerd wat hij kon doen. Naar onze mening zijn de kaken van een hengst het gevaarlijkste (wat ook nu weer wordt bevestigd als je voorgaande berichten leest) en bij een goede opvoeding hoort gewoon dat hij
nooit ongevraagd met zijn mond bij of aan ons mag zitten.
En laten ze dat nou net het leukste vinden! Khani zat voortdurend aan ons te friemelen met zijn lippen, een aftasten wat er mogelijk is, en een hele kleine stap is dan om eens "voorzichtig" te bijten. Wat helaas voor een paard voorzichtig is kan bij een mens een slagaderlijke bloeding betekenen.
Aan ons prutsen mocht dus niet, werd steevast beantwoord met een uitschietende elleboog, knie, etc. Zonder agressie, maar meer met een houding van "ik ben nou eenmaal spastisch, hou rekening met ledematen die plotseling vrij wild bewegen, je kan beter op een veilige afstand blijven". Daarna werd het een leuk spel om ongemerkt te naderen, vooral van achteren. Ineens een "vriendelijk" knabbeltje in je nek of schouder. We hebben dit opgelost door met zijn tweeen samen te werken, waarbij een van ons lijdend voorwerp was en de ander op een afstand kon aangeven "hij komt er aan, een, twee, drie, NU!!!" waarop het lijdende voorwerp ineens een gil gaf en naar achteren sloeg. Khani is er nu van overtuigd dat wij ogen rondom hebben.
De ommekeer in houding was dramatisch. We zijn nu ineens geen mikpunt meer van dominantiespelletjes en hij is nu een "gewoon paard". Natuurlijk komt er weer een keer een moment waarop hij wat zal gaan proberen, maar dat moment bereiden we zo goed mogelijk voor.
Een belangrijke regel is dat Khani
nooit met zijn mond zomaar bij ons mag komen. Als het nodig is komen
wij bij zijn mond, maar het initiatief gaat van ons uit. Als hij straks weer wat gaat proberen dan is de eerste stap om uit te proberen hoe we reageren als hij ineens met zijn kaken naar ons toe komt. Zouden we nu al toestaan dat hij aan ons knabbelt, dan is de eerste stap... inderdaad: "voorzichting" bijten. En dat willen we dus niet.
Dit is tevens ook de reden dat we - vooral - bij Khani niet aan voerbelonen doen. Een hengst is geen knuffeldier en de psychische afstand tussen zijn mond en ons willen we liefst zo groot mogelijk houden. Ik ben ook heel benieuwd wie er ervaring heeft met voerbelonen in combinatie met een hengst...
Stel je voor dat we dat knabbelen en zo "lief" vonden... Dan is het toch logisch dat de eerste stap tijdens een dominantieconflict bijten wordt? En zo komen al die rampverhalen in omloop. Het ligt niet aan de hengsten, het ligt aan de mensen die er niet verstandig mee omgaan. Voor een groot deel de frustratie zoals anderen al hebben gezegd maar voor een deel ook over weinig begrijpen hoe een hengst hogerop wil komen.
Groeten,
Frans
Warboel
