Wil schreef op donderdag 8 oktober 2009, 16:18:


Ik heb geen idee waarom hij aan de kletter gaat. Hij schrikt in ieder geval niet. Hij doet het als ik met hem alleen in het bos rijdt (handgalopje en het zonnetje breekt door), maar ook als er 2 of 4 of 6 andere paarden bij zijn. Hij doet dit meestal als hij mag gaan aandraven of galoppere n. Hij hoeft maar een cm ruimte te hebben en hij schiet ertussenuit (laat gewoon de andere paarden achter), het lijkt erop dat hij dan weer schrikt van zijn eigen reactie en gaat echt finaal op "zwart". Daarmee brengt hij niet alleen mij in gevaar, maar loopt daarmee zelf ook steeds verwondingen op doordat hij echt niet meer kijkt waar hij is. Zo gaat hij in het bos van het pad af, en dwars door het dichtbegroeide bos. Hij is ook al eens onderuit geschoven doordat hij een bocht niet kon halen in zijn snelheid. Ik ben er van al die keren nog maar 1x vanaf gevallen, en kan aardig wat uitzitten/plat liggen. Ben verder een hele relaxte ruiter met 22 jaar ervaring. Hij is 19 jaar (engels volbloed), totaal niet bang aangelegd. En ik krijg hem overal doorheen of langsaf (zelfs langs een berm die ineens in de fik vloog). Wat dat betreft heeft hij zeker wel vertrouwen in mij. Ik kan hem ook moeiteloos alleen meenemen, allemaal geen punt. Lekker uitrennen kan hij ook in de wei met zijn maatjes dus dat kan ik niet plaatsen. Een instructrice van natural horsemanship zei dat ze nog nooit een paard gezien had met zo'n grote truukendoos als de mijne. Misschien dat hierin ook wel het probleem ligt.

Hartstikke fijn die tips, maar voor mij is dat in de praktijk echt niet haalbaar. Ik zou echt nooit meer willen meemaken dat hij weer aan de kletter gaat, dat is zo gruwelijk eng. Gelukkig is dat nooit meer gebeurd sinds ik hem met stang in het bos rijdt, ondanks de pogingen die hij wel blijft doen. Voorheen reed ik hem met bit, zelfs tieleman en slofteugels geprobeerd uit pure wanhoop, maar met alles ging hij echt snoeihard aan de kletter.

Als ik er het geld voor had, en de mogelijkheid dan zou ik graag iemand inschakelen die met hem aan de slag kan gaan. Die hem goed wil leren kennen, die ermee ritjes maakt in het bos zonder bit. Iemand die in staat is om hem beter te annalyseren dan dat ik na 7 jaar heb gedaan, die erop kan blijven zitten als hij gaat, en die hem dan ook veilig thuis kan brengen. Iemand die mij zelf met hem aan de slag ziet, en mij kan vertellen wat ik niet goed doe. Zo vanuit internet zijn tips erg fijn, maar ga ik toch nog niet met een veilig gevoel bitloos met hem het bos in. Wat ik trouwens wel moeiteloos doe met mijn andere pony. Wie weet lost het zich nog eens op, maar uiteraard niet vanzelf.

Groetjes Jolanda

Britt Claeys schreef op vrijdag 9 oktober 2009, 10:54:


Je hebt gelijk.
Maar ik bedoelde dat ik van bitloos afgestapt was , omdat....
Ik begon Maike met steeds meer pijnprikkels te rijden.
Nu snap ik mezelf niet meer

Gr Esther

Arabesk schreef op donderdag 8 oktober 2009, 13:59:


Ongeveer 6 jaar geleden kocht ik mijn eerste paard en stalde het bij een kleine pensionstal in de buurt. ongeveer een 10 maanden later kreeg ik er als verassing een veulen bij, maar dat terzijde.
Ik had geen problemen, althans dat dacht ik, voor het veulen had mijn paard voor ijzers, zo kocht ik haar. Toen ik in de gaten kreeg dat er een veulen aan zat te komen heb ik ze er af laten halen en omdat mijn hoefsmith en ik er de zin niet van inzagen zijn ze de ijzers er vervolgens nooit meer terug opgegaan.
Net als elke fatsoenlijke Penny kocht ik graag spulletjes voor mijn liefste bezit en zo kwam ik op de site voor boomloze zadels terecht. Op deze site was een verwijzing naar PN en in eerste instantie intrigeerde het bitloze me vooral omdat het me wel stoer leek.
Ik ben gaan lezen en gaan nadenken en toen begon ik pas de problemen van mijn paarden te zien en te herkennen. Beide te dun, ze kwamen geen gram aan ondanks de hoge hoeveelheden krachtvoer. Chagerijnig op stal en de oudste, waarmee ik voornamelijk buitenritten mee maakte, was niet te houden, zelfs niet met martingaal.
Kort om, het boomloze zadel is nooit gekomen maar PN is gebleven. Ik lees alles mee hier en nu, ongeveer 4 jaar na mijn eerste kennismaking met PN, staan mijn paarden in een redelijk ruim natuurgebied, rij ik bitloos en bekap ik zelf.
Ik heb nooit in de gaten gehad dat de manier waarop ik met mijn paarden omging niet aansloot met hun natuurlijke behoeftes. Deze site heeft echt mijn ogen geopend.
Hoewel er een kern van waarheid schuilt in de 2e opmerking van Realist beantwoord het de vraag van Arabesk niet en lijkt het meer op stemmingmakerij dan het oprecht ter discussie willen stellen van een bepaald standpunt.

Groetjes Deborah <><

Debbie schreef op vrijdag 9 oktober 2009, 15:29:


het is in ieder geval hoefsmid en zo zullen er wel meer schrijffouten in mijn stukje staan. mijn excusses daarvoor.

Unartica schreef op vrijdag 9 oktober 2009, 11:58:


nou Jolanda dan kunnen we elkaar een handje geven....
Ook die van mij zijn echt niet van de bange, lopen graag voorop , ze kennen alle knopjes en weten hoe het hoort .
De jongste (13) helemaal , die is vooral door mij gereden , met lange teugels en sturen met mijn gewicht , ze is zo superslim....
Altijd met een simpel gebroken trensje gereden , welke ik dus alleen voorzichtig aannam als ze te kennen gaf ervandoor te willen gaan en zodra ze haar hoofd weer liet zakken , druk eraf....
Dat ze er nu bitloos , na 5 ritten dus, vandoor ging, wijt ik echt aan het feit dat ze gewoon testte of ze hier wél tussenuit kon schieten, en t is dr gelukt dus...
De oudste (19) werdt door de vorige eigenaar met stang gereden , anders was er geen houden aan....Heb ik wel van t begin met trens gereden omdat ik ook vond dat ik dat anders moest oplossen.
Ook zij geeft geregeld te kennen dat ze er vandoor wil , gewoon omdat ze hard wil...zo hard mogelijk en dan idd. zonder op te letten waar ze loopt....gaaaaan... Ze zou zichzelf met mij erbij gewoon te pletter lopen....
Het is wel gelukt om dr nu in stap en rustige draf met losse teugel te rijden maar zodra we even doordraven of een galopje willen wordt ze heet...
't lukt wel om dr dan weer in stap te krijgen maar dan gaat ze wel lopen drammen tot we weer thuis zijn....
Ben allang blij dat ze eigenlijk erg weinig moeite doen om mij eraf te krijgen , maar "alleen" maar proberen om hun zin te krijgen.
Ook ik heb van alles geprobeerd , maar wel gemerkt hoe meer ik "eraan hing" hoe meer stres er kwam , dus uiteindelijk steeds weer terug naar dat trensje...Maar om dat nu ook weg te laten?
Toch zou ik het zo graag willen , he , ook lekker relaxt , zonder bit op een touwhalsertje kunnen rijden , daar wil ik toch aan werken....
Ik hoor ook zo vaak dat t ras Haflinger twee soorten karakters heeft , de ene haflinger is altijd braaf en de andere heeft een kop met een grote plaat ervoor die doet gewoon wat die wil...
Groet Marlies

van lennep schreef op vrijdag 9 oktober 2009, 10:40:


Jij bent gewoon iemand die een grote ommezwaai hebt moeten maken ... dom zijn diegenen die dat zelf niet inzien en op die oude manier bezig blijven, toch?

Cindy Helms schreef op vrijdag 9 oktober 2009, 15:49: