Danielle Zontrop schreef op maandag 12 oktober 2009, 19:02:


Ik zit de laatste tijd hier een beetje met een 'omgekeerde situatie'. M'n paarden zijn kalm maar ik niet (heb een hoop stress vanwege belachelijke dingen die op m'n werk gebeuren). De laatste keer dat ik met m'n ervarener menpaard ging rijden (ik dacht ff het rustige rondje te doen) zaten we op een smal bospad met achter me opeens 2 mega landbouwmachines. Op een gegeven moment blokkeerde een 3e de weg voor me, geen afslagen. Je kon er als mens alleen al niet langs, laat staan met een koets. De hele colonne moest zo met me mee rijden zodat we weer naar een afslag konden. Dit paard houdt niet zo van groot verkeer dus toen ik al die dingen zag stond het zweet me in de handen en klopte het hart me in de keel... Alleen Jack, het paard dus, bleef doodkalm en zag nergens een probleem. Die keek vrolijk als altijd om zich heen hahaha.
Een week later ga ik met m'n 2e paard mennen, het was z'n 2e echte ritje voor de koets (weer dat zelfde 'rustige' rondje... hij is vers beleerd); kom ik opeens midden in een old-timer autorally (3 auto's moesten nog een heel eind achteruit omdat ik met de koets hun route blokkeerde. Fijn dat ze je even vertellen dat je langs het parcours woont... not). Ik schiet in de stress, hoewel ik weet dat dit paard zich geen drol aantrekt van verkeer (zou ik niet half overspannen zijn zou ik ook kalm zijn gebleven...). Ik roep nog tegen m'n vriend 'ik wil uitspannen en naar huis lopen'... Het paard bleef volledig kalm, hij draaide nog geen oortje om voor die 50 auto's die achter ons met vol gas weer optrokken... Die ene koe die een stukje later in de wei lag te slapen was overigens wel erg eng en moest er ff wat sneller gestapt worden (iedereen heeft zo zijn 'Angstgegner' ).
Deze reactie van mijzelf is absoluut niet normaal. Ik denk dat ik voorlopig even niets ga doen... gestresst met je paarden werken is niet goed. Dan doe je domme dingen en gaan er dingen mis. Eerst zorgen dat het bij je zelf goed zit...

Sandra van Bommel schreef op maandag 12 oktober 2009, 14:57:


Soraya had een rugprobleem (blokkage), ze ging ni echt op de kletter maar voor de rest deed ze zowat alles wat ik ni zo plezant vond
Na de eerste behandeling van de osteopaat is Eddy gekomen. Zijn eerste toertjes op Soraya (na de bokpartij hoewel ik zei dat het lang geleden was dat ze gebokt had, verassing waren rampzalig. Ni langs zijne kant maar Soraya liep slecht: kleine onregelmatige huppelpasjes, hoofd in de lucht en weggedrukte rug. Dit ging over na eventjes en dan liep ze een pak beter, er was dus nog hoop
Na een tweede behandeling van de osteo, ben ik op training gegaan bij Eddy. Haar rug was heel goed verbeterd, door dressuuroefeningen werd het nog beter. Tussendoor gaf Eddy opmerkingen waarom haar rug beter was en hoe hij dat zag. Dus ja, hij herkent het

Martina schreef op dinsdag 13 oktober 2009, 9:11:


Ongevraagd advies mag op een forum hé, het is niet persoonlijk, het geld voor eenieder: Zolang je geloofd dat er belachelijke dingen gebeuren om je heen, zolang zul je stress hebben. En dat is goed nieuws, zelf anders gaan denken is een stuk eenvoudiger dan wachten op je omgeving.

Maar die dingen zijn écht belachelijk ....
Kun je absoluut zeker weten of dat waar is?
En hoe voelt dat als je dit geloofd?
Hoe zou je zijn als je dit niet kon denken?

Groet, Michiel
www.thework.org

Michiel schreef op dinsdag 13 oktober 2009, 13:30:

Jep, ik weet zeker dat me het ontslag aangezegd is... heb het zwart op wit, ook andere beschuldigingen heb ik zwart op wit... geen kwestie van geloof maar een hoop juridische touwtrekkerij. Het gaat economisch slecht... dat haalt in sommige mensen niet het beste naar boven.
Valt niet veel te geloven, is de dagelijkse realiteit.
Behoorlijk dom bezig. Sommige dingen krijg je niet weg door je kop in de wolken te steken.