Ik geloof dat het in Shy Boy van Monty Roberts was dat ik iets had gelezen over een soortgelijk "probleempaard"...

Toen had hij op een of andere manier (aan het zadel? aan een longeersingel?) slierten vastgemaakt die langs het paard zijn achterhand streken..
Het paard naar hartelust trappen en doen zonder dat iemand het risico liep gewond te raken..
Uiteindelijk realiseerde het dier zich dat er niets eng was en dat er ook niets gebeurde als hij aangeraakt werd..
Misschien dat zoiets kan helpen? (en hoop dat je je iets kan voorstellen bij het idee

Ik ben heel benieuwd naar dat artikel, ga het vandaag eens lezen. Wel goed dat deze discussie hier staat, ik wist namelijk ook niet dat het met moxi zo nauw kwam. Ik weet echt niet hoeveel mijn paard precies weegt.
Ik ga deze week al verhuizen, omdat de situatie vrij vervelend is geworden voor mijn paard: hij staat nu helemaal alleen in de wei en dat wil ik hem niet een maand lang aandoen. Ik heb nu 2 keuzes en ben benieuwd wat jullie zouden kiezen:

1. Van Vulpen in Hollandsche Rading
- 24/7 buiten
- onbeperkt ruwvoer in de winter, genoeg gras in de zomer
- geen schuilmogelijkheid (ook geen bomen)
- leuk dat ze in zo'n grote kudde lopen; veel verschillende leeftijden, ook veel jonge paarden
- mogelijkheid dat er door iemand van daar elke dag het artrose-supplement wordt gegeven wat mijn paard krijgt
- 's zomers om de 2 en 's winters om de 3 maanden ontwormen
- moet weg en spoor over om in het bos te komen, maar is niet zo heel druk.
- hele fijne, behulpzame en klantgerichte staleigenaar.
- mag er niet op zondag komen, wel een groot nadeel, want ik kan eigenlijk meestal alleen maar op vrijdag, zaterdag en zondag komen.

2. Natuurgebied in De Bilt
- 24/7 buiten
- In de winter 2x per dag ruwvoer, grote baal. Meisje dat ik heb gesproken denkt dat ze daar per keer 2-3 uur over doen. Paarden zijn eigenlijk continue te dik en er is eigenlijk altijd gras (behalve natuurlijk als er veel sneeuw op ligt). Ik kom maar niet te weten hoeveel hooi er precies in kilo's wordt gevoerd, maar ga vanavond even kijken naar hoeveel er ligt. Maar goed, als alle paarden daar eigenlijk te dik zijn, lijkt het me alsof er genoeg wordt gevoerd. Maar ik weet dus niet EXACT hoeveel... wel vervelend.
- heeel gaaf terrein: natuurgebied met bomen, heel veel wei, 13 koeien, 3 andere paarden, wandelaars met honden. Dus heel veel indrukken dat is echt het grote voordeel hiervan: niet de hele dag op een vierkant plat stukje gras staan en alleen maar eten.
- geen schuilstal, maar dus wel bomen.
- ik mag aan de hand van mestonderzoek ontwormen.
- midden in het bos, dus we hoeven niet de weg over.
- GEEN mogelijkheid dat mijn paard elke dag zijn artrose-supplement krijgt, dus zullen we het zelf moeten doen. Mijn vader en ik zijn heel druk, dus we komen meestal: minstens 3, maximaal 5 keer in de week. Nu zegt de dierenarts dat dit supplement niet heel veel bijdraagt (meer ter ondersteuning) en dat het nou ook weer niet elke dag hoeft. Eerlijk gezegd merk ik ook niet echt verschil met zijn artrose sinds hij het krijgt. Maar... wat als we op vakantie zijn of als ik en mijn vader een hele drukke week hebben. Eventueel is er dan misschien wel iets te regelen met de andere paardeneigenaren daar, maar dat is wel allemaal onzeker...
Aan de andere kant: ik denk dat mijn paard hier wel een stuk meer zal bewegen: zeker in de winter. Bij het eerste adres zal hij waarschijnlijk min of meer de hele dag bij het ruwvoer staan. Dit is ook van belang voor de artrose lijkt mij.
- Ook hele aardige weibeheerder, maar minder klantgericht. Er mogen namelijk max. 4 paarden staan en het is een beetje zo van: voor mij 10 anderen. Dus ik heb niet de mogelijkheid om veeleisend te zijn zeg maar :)

Wat zouden jullie doen?? Ik twijfel zo erg!!

Spirithorses schreef op zondag 1 november 2009, 23:22:


Kiyasa is ook altijd verwend geweest en hoefde ook alleen maar te eten en verder niks. Zodra er wat met haar gedaan werd werd ze boos.
Gelukkig is het verwende gedrag al minder maar Kiyasa vind dat ze de ene dag wel opgezadelt wil worden en de andere dag niet. Dat als je aan het rijden bent ze ineens vind dat het klaar is en dan stopt. Zodra je je been aanlegd om verder te gaan of te gaan draven stopt ze en gaat naar je been trappen. Wat ik met haar doe is haar steeds bezig houden en proberen voor te blijven. Dus steeds van hand veranderen een volte en als ze niet meer oplet of zelf een kant op wil de andere kant opsturen. na een tijdje gaat ze dan likken en kauwen en kun je weer verder.
Ze is ook nagekeken door een osteopaat en haar zadel in nagekeken en aangepast enz enz. Tijdens de behandeling van de osteopaat was ze ook geen makkelijke maar ze had geen lichamelijk gebrek of iets ze wilde aleen niet door een vreemde aangeraakt worden.
Dus puur een karakter kwestie.
Ik denk dat het belangrijk is om duidelijk te zijn wat wel en niet mag en zo subtiel mogelijk te werken omdat druk vaak verkeerd werkt. Bij kiyasa helpt het vaak ook om haar uitgebreid te prijzen als ze weer meewerkt.
Je leert wel heel veel van dit soort paarden.