Moniek schreef op zaterdag, 27 november 2004, 23:00:

Daar is google handig voor
Behaviourisme, Skinner

Groeten, Egon

e m kraak schreef op zaterdag, 27 november 2004, 23:18:


Behaviourisme is me bekend, maar behavioralistisch vond ik wat vreemd klinken. Nou ja...ook niet erg...Thanks

Moniek

anja schreef op zaterdag, 27 november 2004, 22:54:


Ik zou dat bitje maar even laten rusten.
Ga eerst eens aan de slag met een halstertje en los.
Probeer eerst het vertrouwen helemaal te winnen voor je er weer op stapt. En controleer de rug van het paard grondig. Het feit dat hij geen deken en zadel op wil zou kunnen duiden op problemen in de rug. Maar ook op wat ik eerder vertelde: op tegenzin voor het werken omdat dit niet leuk is voor het paard of niet leuk is geweest.

Probeer dat enthousiasme weer terug te krijgen door dingen te doen die hij wel leuk vind. Beloon hem dus met wat hij leuk vind.
b.v : hij houd van lekker hard rennen:
als je heel beheerst een oefening hebt uitgevoerd mag hij even flink hard gaan! Zeker weten dat hij dat binnen de kortste keren door heeft. Die link maakt hij wel hoor. Op een gegeven moment zal hij het ook leuk gaan vinden om dingen te doen. Pas op dat moment kan je de beloning gaan los koppelen van wat je doet. Want het werk op zich geeft het paard al een goed gevoel.

Probeer het werk dus ook afwisselend te houden zodat het interresant blijft.

En pas als hij het weer leuk vind om bezig te gaan kun jij gaan rijden. Niet eerder! Hij vind het duidelijk niet leuk zoals het nu gaat.
En als troost voor jou: Ook op de grond kan je ene hoop leuke dingen doen! Ik ben er ook regelmatig nog mee bezig, vooral om het afwisselend te houden.

Veel succes!

e m kraak schreef op zaterdag, 27 november 2004, 14:13:


BLEH! Dat moest natuurlijk p+/r- zijn, waarbij r- het leermoment


Maarja, ook vergissen is me niet vreemd, groeten, Egon

Aangezien ik niet over bijzondere mysterieuze gaven beschik en dus niet mijn paard elke morgen hoor zeggen: "Goeiemorgen Piet, ik heb me best vermaakt vannacht, maar geef eens een dot hooi, want dat gras.....",
zal ik helaas op een andere manier met mijn paard moeten communiceren. Dit woord communiceren betekent heen en weer praten, m.a.w. Jij zegt iets en het paard zegt iets, ergens in het midden moet er dan een begrijpen zijn.
Maar het probleem is: we spreken niet dezelfde taal.
Ik weet wel, we hebben onze mond ervan vol dat we de "paardentaal" moeten leren, of we gebruiken het woord "lichaamstaal".
Is dat zo? Spreken wij die taal wel?
Of maken we gebruik van de aanleg van een paard om te imiteren en is het voor de rest een kwestie van druk geven op plaatsen die het paard (aangeleerd, of vanuit de omgang met andere paarden) kent?
Is ons communiceren inderdaad communiceren of is het niet meer dan het geven van orders op een voor een paard min of meer gemakkelijk te begrijpen manier?
Piet

Piet schreef op zondag, 28 november 2004, 8:03:


Wat van gebarentaal, morsen,mime,houding,waar je naar kijkt, hoe je kijkt, manier van bewegen, enz.
Als communiceren alleen maar heen en weer praten was, dan zouden de doven niet begrepen worden, konden schepen geen contact met elkaar hebben (vroeger), heeft een mime-speler geen verhaal te "vertellen", heeft hoe een ander zich gedraagd en voelt geen boodschap voor ons, weet een antilope niet aan de bewegingen van een leeuw te zien of hij zal gaan jagen......enz.
Allemaal vormen van communicatie......voor mij.


Sommigen wel, sommige niet, sommigen een beetje en sommigen intresseerd het niet en sommigen gaan een cursus doen om er in ieder geval een beetje achter te komen.
Ik kan de kursus aanbevelen.
Je wordt er altijd wel wat wijzer van.


De paarden zijn heel geduldig en doen hun best om uit te vinden wat we willen.
Maar doen wij ook ons best om uit te vinden, hoe we het ze zo makkelijk mogelijk kunnen duidelijk maken?


Dat is maar net hoe en waarom je een paard houdt.
En wat je er mee doet.


Joke.

Piet schreef op zondag, 28 november 2004, 8:03:


Ik denk dat we allemaal heel hard proberen 'paardentaal' te spreken, maar dat het altijd zal blijven hangen in heel erg hard proberen. Wat niet negatief is, we doen ons best . We zijn zo anders qua lichaamsbouw en door ons 'mens zijn' hebben we zoveel 'blokkades' dat het ons niet zo heel goed lukt. Toch weten we dingen over te brengen op onze paarden. Dit denk ik omdat paarden ook handig zijn geworden in mensentaal. Dus wij praten met een vreselijk accent, paard heeft dat accent min of meer eigen gemaakt maar begrijpt het stomme accent ook vaak niet. Anders zou dit forum niet hoeven te bestaan bv

Saskia

Ingrid den Ouden schreef op zaterdag, 27 november 2004, 17:49:


Dat denk ik ook.
Maar ik heb drie vrouwen tegenover mij, die niet elke dag met hem een aantal uren doorbrengen, hem niet naar buiten doen,en hem niet observeren.

Zij zeggen: hij loopt wel naar de hooibaal , als er geen auto meer staan en er geen kans meer as dat hij weer naar binnen kan.
Hij loopt wel normaal in de rijbak en wordt niet meer weggejaagd.
(Dat zouden ze dan zien als ze s'avonds de paarden binnen halen).

Van de week toen ik wat heetgebakerd hier was.
Stond hij ook buiten.
De grond is hard en overal diepe hoefafdrukking in sneeuw en ijs.....hobbelig voor hem dus.
En hij stond uren stil bij min 9 graden......en geen teddyberenpels.
Ik vond het zielieg.
Had mijn collega een melding(mobiel) gestuurd, dat ik wou dat zij het bekeek.
Ik kreeg geen antwoord.
Toen ik om acht uur s'avonds er ent zelf heen wou gaan, kreeg ik altijd.
Alles was goed, hij stond op de heuvel bij de anderen te eten, enz, enz.
En ik dacht: jaja, dat zeg je om mij gerust te stellen, maar ik geloof er geen barst van.

De volgende dag waren een paar paarden(hij stond er ook bij en het was op de plek waar hij uren heeft gestaan, en raad eens wat? Nu staat hij wel s'nachts binnen) uit gebroken en stonden in zachte sneeuw bij de stal.
Ik vond het een teken aan de wand.


Het is niet mijn paard.
Hij heeft een tijdje goed gelopen.
Toen de grond nog zacht was en in de losse sneeuw.
Maar nu de grond hard en ongelijk is....ijsklompen en zo, doet hij geen stap meer.


Joke.

freewheels schreef op zaterdag, 27 november 2004, 17:49:


Hoi Bianca.

Het is niet mijn paard.
Mijn collega heeft hem aangereikt gekregen: alsjeblief, jullie mogen hem hebben, ik ben hier niet goed genoeg voor, hij heeft hoef- en beenproblemen en ik heb geen kennis in huis.
Een redelijk duur paard.
Maar zij heeft geen tijd en zei: we moeten hem met z'n allen verzorgen.

Met z'n allen is vijf vrouwen.
Twee hebben geen kennis, zijn helemaal nieuw en groen met paarden.
Èèn heeft kennis, maar komt uit een nest van klassiek rijden en klassiek paardenhouden. (zij moet dan ook leren zich om te schakelen, zij zegt ook dat hij zich aanstelt).
Èèn is de officiële eigenaar van de stal, mijn collega die het altijd heel druk heeft, maar de uiteindelijke beslissingen neemt.
En ik zei de gek, ik die er elke dag rondloop ,een aantal uren.

Af en toe loopt hij iets makkelijker.
Als de grond zacht is.
Maar om nou te zeggen: ow, ow, hij is op de goeie weg, nee.
Hij zocht eerst altijd de zachtste weg, naar de bak, langs de weg.
Maar nu weigerd hij gewoon een poot te verzetten.

Een dierenarts is gillend duur, want ze moeten twee uur reizen om hier te komen, hebben eigenlijk nooit met paarden te maken en dan zal ik het in mijn eentje moeten betalen.
Dat gaat me net effe te ver voor een paard waarvan de anderen zeggen: daar ben jij niet verantwoording voor.

Maar ik stond er bij en ik keek er naar...............gaat me heel slecht af.
Dan wil ik in ieder geval WEL proberen wat IK kan.....met huis, tuin en keuken middelen....me and myself.

Marianne schreef op zaterdag, 27 november 2004, 21:04:

Hoi Marianne.

Je moet ook maar even de antwoorden aan Ingrid en Bianca lezen.
Dan krijg je een beter beeld van alles.


De buigproef?
Ik kan zijn benen oplichten....doet ie zelf ook.
Maar ik ga het van de week wat uitgebreider doen.
"Wilma, we gaan er tegen aan" (Oude reclame op de NL TV, posbus 54 ofzo).
Ik ga toch wat dingen wat mijn rol in de stallen betreft veranderen, en meer tijd aan Suppe (soep, echte naam is Supriem) geven is daar èèn van.
Ben ontevreden over de gang van zaken.


Er waren klachten.
Gewrichten zo groot als voetballen, zou door verkeerde hoefstand zijn gekomen en verkeerd beslaan.
Dat is nu allemaal weg.
En de ijzers zijn er onder uit.
Het ging een tijdje goed, maar de laatste twee weken......bergafwaarts.

Wat is er nu anders?
De grond is hard, koud(onder nul) en hobbelig/ongelijk door de paarden die de grond (was eerst prut) indrukken en hun sporen achter laten die dan zo opvriezen.


Kon ik er alleen over beslissen, had ik een geldboompje, had ik geen twee met meer kennis van paarden tegenover mij......zou ik het allang doen.
Maar me mening verkondigen/verdedigen in het noors en een blik terug van : jij bent te voorzichtig met paarden...een watje......sterkt me niet echt. :)


Joke.

Nou jo,het lijkt mij heel erg om zo lijdzaam,toe te moeten kijken......Aan je verhaal op te maken,is dit geen aanstelleritus,van het dier...Als hij wel iets beter loopt op zachte bodem,dan is er dus (volgens mij)echt wel iets goed fout.......Zelfs al zou ,het ""äanstellen""zijn,dan nog .....Dan zou hij psychisch zwaar in de knoei zitten,maar geloof ,in dit geval niet...Dit zit ,misschien wel veel dieper in het lichaam..Wou dat ik rijk was,dan zou ik een rontgenapperaat naar je toe sturen,met een DA eraangekoppelt...Sterkte.Trudy