marianne laenen schreef op maandag 14 december 2009, 16:27:
> Toch is het héél belangrijk om dit te vertellen. Vaak wordt er
> veel te impulsief een paard gekocht wat dan nadien niet het
> paard van je dromen blijkt te zijn... Wat een ellende
> achteraf...
Te impulsief - dat dachten een aantal kennissen ook toen ik stralend vertelde dat ik zo snel al weer een ander paard gekocht had. Mijn buurvrouw was ontzet. Ze had ook op die site gekeken en mij steeds weer attent gemaakt op een paard wat zij zo mooi vond. Ze was ontzet toen ik een foto liet zien: Wat...... NIET die zwarte met die witte bles en die witte voet, die ik zo mooi vind?!
Nee, ik was bij mijn derde keus blijven steken. Zij was derde keus omdat ik graag een ouder paard wilde hebben - om zo weg te kunnen rijden. Het bleek dat het gewoon klikte met mijn derde keus: een zwart wit exemplaar, met witte manen en staart, 4 jaar oud, waarschijnlijk tijdens een rodeo ingereden, een machine waar eerst helemaal niets vanuit ging, doodsbenauwd voor alles wat een mens in handen kan houden. Bijna niet aan te raken, geen voetjes kunnen geven. Rijden daarentegen ging aardig, ze deed goed haar best ondanks het feit dat ze praktisch niets kon, sturen was een ramp. De buurvrouw verklaarde me voor gek, wat een karrepaard, hoe kon ik.
Het gaat er niet om of een paard mooi is, er moet een klik zijn. Ik ben naar die kindermanege gegaan met een houding van: Wie mij aardig vindt en het ziet zitten om met mij mee te gaan, die meldt zich maar. Lily gaf daar gehoor aan, mijn tweede keus wilde niets van mij weten. Ik heb Lily niet gekocht omdat ik haar mooi vond, er was op de een of andere manier iets tussen ons, ik had een heel sterk gevoel dat de rest dan wel goed zou komen. Het zou tijd kosten, maar het zou goed komen. En dat is ook gebeurt. Ik zou Lily voor geen goud meer willen missen.
Monique