eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 15 januari 2010, 21:29:


Dieren,ok maar waarom precies 'paarden'?
Waarom lieten ze zich zo domesticeren?
Wat maakt dat net 'zij' mee de geschiedenis van de mensheid hebben neergeschreven?

Koen

Koen Theys schreef op vrijdag 15 januari 2010, 22:32:


Niks ! ze dogen ons !

Koen Theys schreef op vrijdag 15 januari 2010, 23:08:


Paarden ,honden , vossen, kippen ,marters,uilen ,buizerds,muizen !!speelt voor mij geen rol !! Kan wel OP een paard gaan zitten !!OP een muis zou ik niet zo muisvriendelijk vinden
De geschiedenis van de mensheid ? Omdat ze inzetbaar en bruikbaar zijn als lastdier en wapen ! Geef er aub geen emotionele menselijke waarde aan .Honden zijn al duizenden jaren het werkbeest van politie en allerlei institutionele machten !!MAAR omdat een hond kwispelt als baasje aankomt,huilt als je hem slaat, kermt als je hem aait !! Daalt hij wel onmiddelijk in de emotionele/zogenaamd spirituele achting .Een paard is stoicijns, voor de niet kenner ! das verdacht / vol van geheimen /De moeite om het onderzoeken / ZOOOOO sterk enzo enzo enzo enzo..............................................maw een/het paard heeft geen geschiedenis geschreven !!De mens heeft die geschiedenis geschreven VOOR het paard omdat hij verdorie niet wist welk andere verklaring er aan te geven
Waarom laat een paard zich domesticeren ? Das simpel : omdat het gevangen werd en gedwongen werd om zich over te geven aan een ander zoogdier !! Is eigenlijk redelijk simpel. Als het met tijgers en leeuwen OOK lukt, waarom dan in godsnaam niet met een vreedzame grazer ?? Laat het me morgen is zien met reptielen ??? Eventueel met Piet als clickertherapeut .Een ratelslang de krant uit de postbus laten halen en een muis als beloning krijgen that would be the day

Britt Claeys schreef op vrijdag 15 januari 2010, 22:51:


even verduidelijken :
de plein(e) keren = het erf vegen

Koen Theys schreef op vrijdag 15 januari 2010, 23:08:


doesticatie is waarschijnlijk begonnen als levend-vleesstockage
als weer eens een partijtje over de klif werd gejaagd en daar een levend jong dier bij overleefde was het makkelijk om aan een touwtje nog wat bij te houden om later te konsumeren. Liefst ongedeerd want gebroken ledematen leiden alleen maar tot koorts, infekties en slecht vlees....


door hun bruikbaarheid : ze zijn aan een touw bij je te houden,
ze zijn niet zo traag dat ze je ophouden,
ze zijn minder riskant omdat ze géén hoorns hebben,
ze zijn makkelijk in leven te houden, ze vinden altijd wel wat,
ze zijn groot genoeg dat ze wat gewicht kunnen dragen,
zodat je dat zelf niet hoeft te doen
en eenmaal aan wat last gewend kan je er net zo goed zelf op gaan zitten
zodat je niet meer zelf hoeft te lopen
eenmaal je erop zit zijn ze nog mobiel en energiek genoeg en bovendien bestuurbaar
zodat je sneller kan zijn dan je vijand en je hebt een overwicht door je hoogtepunt....

eddy DRUPPEL schreef op zaterdag 16 januari 2010, 0:46:


En da ge bedankt zijt da witte. Ik heb helemaal niks met slangen.
Ik zou beginnen aan de muis zijn basis. Samen met mij keihard leren weglopen.

Koen Theys schreef op vrijdag 15 januari 2010, 21:00:


Paarden fascineren mij als sinds ik kind was.
De rust die sommige uitstralen en overbrengen op de mens,
De angst en pijn die in andere hun ogen verschijnt,
Hun lichaamsstaal onderling en tov ons,
De ijzeren wil en het dappere van een aantal onder hen,
Het gracieuze voorkomen van bepaalde rassen,
Hun nieuwschierigheid naar het onbekende,
Het speelse van een klein kind,
Het dartele en de onhandigheid van een pasgeboren veulen,
En een onschuldige blik,
Het eindeloze vertrouwen in de mens van telkens weer opnieuw verraden dieren,
Het zich afsluiten voor alles en iedereen of het wild om zich heen slaan om zich te kunnen uiten,
het geven van hun leven in de handen van niets zo onbetrouwbaar als de mens.

Koen Theys schreef op vrijdag 15 januari 2010, 21:00:


Door te verhuizen... naar de Brechtse Heide. Bleken we op 50 m van een ruiterpad te wonen, overal paardjes op de wei, veel ruiters...
Toen begon het terug te kriebelen, ik had als kind ook al gereden.
Ik ben dan eerst met mijn dochter buitenritten gaan maken in groep. Aanvankelijk één keer in de week, dan twee keer...
Tja en dan werd dat erger en erger hé
Dan zijn we ervoor gegaan en hebben zelf twee pinto's gekocht. De manège manier of de traditionele manier is nooit iets voor ons geweest. Onze paarden hebben nooit in een stal gestaan en na een maand reden we al bitloos en zonder ijzers.

En da kwam er een jaarling bij, een quarter, en toen nog een arabier. Twee jaar terug zijn we een paard verloren en hebben we er terug een vierde bijgekocht, een mangalarga.

En inderdaad, je hele leven verandert. Op vakantie gaan wordt moeilijker, véééél werk maar héééél plezant!

Wij hebben geluk dat we zo mooi wonen, wij zijn "met ons gat in de boter gevallen"
Je kan hier gemakkelijk 2 uur rondrijden zonder asfalt te zien.

Marianne

Koen Theys schreef op vrijdag 15 januari 2010, 21:00:


Als je als kind tijdens elke wandeling met je ouders bij elk paard dat je in de wei ziet staan minstens 10 minuten moét blijven staan of t kot is te klein dan ga je paardrijden in een manege eens je geen toestemming daarvoor meer nodig hebt van mama en papa. en als je dan beseft na enkele lessen dat een manege niet is wat een paard nodig heeft, maar alleen de mens het makkelijk maakt, dan ga je niet meer rijden. Tot in de laatste les ik op een paard reed en ik moest met de zweep rijden, zonder te gebruiken en dat wilde ik niet en ik stapte af. Iemand langs de kant stapte naar mij en vond het verbazend dat ik mij als jong volwassene, puber eigenlijk, mij niet liet doen en het respect voor het paard behield. Hij nodigde mij uit om met zijn paard af en toe te komen rijden en toen er een jaar later een plaatsje voor een paard bijkwam op zijn weide was de keuze voor een eigen paard snel gemaakt. Ik kon amper rijden dus heb zelf wat gesukkeld in de wei. En toen Queenie een hoefzweer kreeg heb ik alles overboord gegooid: de ijzers, het bit, en ben ik gestart met parelli want rijden kon toch niet, en iets later beseft dat dit ook niet de manier was om met mijn paard om te gaan en iets later leerde ik Inge Teblick kennen op een van haar cursussen en was de start van clickertraining geboren.

Hoe t soms allemaal kan lopen he

Koen Theys schreef op vrijdag 15 januari 2010, 22:32:

Nou,ik heb ook jaren muizen gehad
Maar de combi met een fox-terrier bleef lastig....

Koen Theys schreef op vrijdag 15 januari 2010, 22:33:



Ik had jarenlang bij deze man paarden verzorgd en gereden. Hij voerde toen (20 jr geleden) al geen biks en dekens vond hij ook maar onzin.

Eerst heb ik één paard van hem overgenomen toen hij ziek raakte en er niet meer voor kon zorgen. Vlak voor hij stierf heb ik zijn laatste paard overgenomen.

Koen Theys schreef op vrijdag 15 januari 2010, 21:30:


Paarden hebben, voor mij, iets magisch, iets nauwelijks tastbaars. Op het moment dat ik de wei in stap, valt de hele wereld van je af en staat de tijd stil. Geen zorgen, geen stress, geen andere gedachten. Paarden brengen je dicht bij jezelf door te zijn wie ze zijn, door te doen wat ze doen.
Ik kan genieten van de geur van een paard (geen enkel ander dier ruikt zo prettig). Ik kan genieten van die prachtig gevormde neus, die zachte ogen die je tot in je ziel kunnen aankijken. De bewegingen van een paard tonen kracht én gratie. De taal die het paard spreekt maakt je woordeloos en klein. Wij hebben meerdere dieren, katten en honden. Maar paarden .... paarden kruipen onder je huid, gaan in je "systeem" zitten, betoveren je, pakken je en laten je niet meer los. Je hele belevingswereld en denkwereld verandert als je ooit het voorrecht hebt gehad om een paard echt te ontmoeten. Ik voel me een bevoorrecht mens!

Vanaf dat ik kon praten veerde ik bij elk paard dat ik in de wei zag staan op en riep

PAJ PAJ PAJ PAJ PAJ!!

Ik had ook mijn eigen 'paj', zo'n plastic hobbelpaard op wielen.