eddy DRUPPEL schreef op zaterdag 16 januari 2010, 0:46:


En da ge bedankt zijt da witte. Ik heb helemaal niks met slangen.
Ik zou beginnen aan de muis zijn basis. Samen met mij keihard leren weglopen.

Cindy Helms schreef op zaterdag 16 januari 2010, 8:15:


spijtig dierenarts ze dierenarts dan eigenlijk zelf niet zien

Koen Theys schreef op vrijdag 15 januari 2010, 21:00:


Paarden fascineren mij als sinds ik kind was.
De rust die sommige uitstralen en overbrengen op de mens,
De angst en pijn die in andere hun ogen verschijnt,
Hun lichaamsstaal onderling en tov ons,
De ijzeren wil en het dappere van een aantal onder hen,
Het gracieuze voorkomen van bepaalde rassen,
Hun nieuwschierigheid naar het onbekende,
Het speelse van een klein kind,
Het dartele en de onhandigheid van een pasgeboren veulen,
En een onschuldige blik,
Het eindeloze vertrouwen in de mens van telkens weer opnieuw verraden dieren,
Het zich afsluiten voor alles en iedereen of het wild om zich heen slaan om zich te kunnen uiten,
het geven van hun leven in de handen van niets zo onbetrouwbaar als de mens.

Cindy Helms schreef op zaterdag 16 januari 2010, 8:26:


Zo ook met getalenteerde springers, want als je kùnt springen dan zàl je ook springen..... Eerder, hoger en vaker. Zelfde in de westernwereld, met slidingstop en spins. Je zal toch de pech hebben als paard om veel talent te hebben ...

Koen Theys schreef op vrijdag 15 januari 2010, 21:00:


Door te verhuizen... naar de Brechtse Heide. Bleken we op 50 m van een ruiterpad te wonen, overal paardjes op de wei, veel ruiters...
Toen begon het terug te kriebelen, ik had als kind ook al gereden.
Ik ben dan eerst met mijn dochter buitenritten gaan maken in groep. Aanvankelijk één keer in de week, dan twee keer...
Tja en dan werd dat erger en erger hé
Dan zijn we ervoor gegaan en hebben zelf twee pinto's gekocht. De manège manier of de traditionele manier is nooit iets voor ons geweest. Onze paarden hebben nooit in een stal gestaan en na een maand reden we al bitloos en zonder ijzers.

En da kwam er een jaarling bij, een quarter, en toen nog een arabier. Twee jaar terug zijn we een paard verloren en hebben we er terug een vierde bijgekocht, een mangalarga.

En inderdaad, je hele leven verandert. Op vakantie gaan wordt moeilijker, véééél werk maar héééél plezant!

Wij hebben geluk dat we zo mooi wonen, wij zijn "met ons gat in de boter gevallen"
Je kan hier gemakkelijk 2 uur rondrijden zonder asfalt te zien.

Marianne

Coulash schreef op vrijdag 15 januari 2010, 21:18:


Ik rijd ook met losse teugels, geen leren, maar in touw.
Handig is dat je je paard dan altijd en overal ergens kunt vastzetten. En inderdaad, je kan ermee zwiepen . Daarom moet je niet op je paard zwiepen natuurlijk. Je kunt op je laars kletsen, op je chaps of op je eigen rug (als je een jas aanhebt). Dat "geluidje" helpt gewoonlijk wel.

Marianne

Koen Theys schreef op vrijdag 15 januari 2010, 21:00:


Als je als kind tijdens elke wandeling met je ouders bij elk paard dat je in de wei ziet staan minstens 10 minuten moét blijven staan of t kot is te klein dan ga je paardrijden in een manege eens je geen toestemming daarvoor meer nodig hebt van mama en papa. en als je dan beseft na enkele lessen dat een manege niet is wat een paard nodig heeft, maar alleen de mens het makkelijk maakt, dan ga je niet meer rijden. Tot in de laatste les ik op een paard reed en ik moest met de zweep rijden, zonder te gebruiken en dat wilde ik niet en ik stapte af. Iemand langs de kant stapte naar mij en vond het verbazend dat ik mij als jong volwassene, puber eigenlijk, mij niet liet doen en het respect voor het paard behield. Hij nodigde mij uit om met zijn paard af en toe te komen rijden en toen er een jaar later een plaatsje voor een paard bijkwam op zijn weide was de keuze voor een eigen paard snel gemaakt. Ik kon amper rijden dus heb zelf wat gesukkeld in de wei. En toen Queenie een hoefzweer kreeg heb ik alles overboord gegooid: de ijzers, het bit, en ben ik gestart met parelli want rijden kon toch niet, en iets later beseft dat dit ook niet de manier was om met mijn paard om te gaan en iets later leerde ik Inge Teblick kennen op een van haar cursussen en was de start van clickertraining geboren.

Hoe t soms allemaal kan lopen he

Christel Provaas schreef op vrijdag 15 januari 2010, 15:58:


Ja , dat had ik ook kunnen doen... , heb ik gewoon helemaal niet aan gedacht !
Maar het verband was net voordat ik naar mijn werk ging ... Dus gisteren heeft hij het met de biotex moeten doen.
Als het niet verbeterd dit weekend , dan laat ik maandag de dierenarts eens kijken.

Gr Esther