Judith A schreef :


Jij hoeft geen bewijzen op een papiertje of fotootje aan te dragen om mensen te overtuigen.
Blije, gelukkige, levendige paarden die goed in hun vel zitten vertellen veel meer
Ga niet op de bekeertoer want dat leidt tot niks en wekt irritatie. Gewoon jezelf, zijn en in de praktijk laten ervaren is de allerbeste overtuiging. Dan is bitloos rijden de allernormaalste zaak van de wereld!

Groetjes, Pien

clarissa ruijgrok schreef op dinsdag 9 februari 2010, 20:33:


Ik ben het helemaal met je eens hoor.
Kijk ook naar Pete Ramey die echt heel voorzichtig is met zijn op- em aanmerkingen. (En toch is er stront gekomen, never mind.)
Ik denk echter wel, dat ik mijn vraagtekens heb bij mijn eigen gedrag, omdat mijn dochter dus helemaal niet meer wil rijden. Of dat nou is, omdat ze zich niet veilig voelt zonder bit, of omdat ik te hard heb geduwd dat paardrijden eigenlijk een onnatuurlijke bezigheid is... Dat weet ik niet, maar ik denk wel dat ik iets fout heb gedaan.
Zeker omdat ook veel andere kinderen niet meer wilden komen. Ik zet wslk de ponnie teveel op de voorgrond. Het kind komt op de tweede plaats.
Geen doodzonde. Maar ik betreur soms wel dat mijn dochter niet de euforie heeft om gek te doen met je paard. Iets was ik nu zo mis, ik ben oud en voorzichtig, en doe geen belachelijke dingen meer. Uit je bol gaan met je paard is iets wat ik associeer met mijn jonge jaren. En ben dus bang dat ik dat mijn dochter die lol heb afgenomen door te politiek correct te zijn, als je begrijpt wat ik bedoel.

Isabel van der Made schreef op dinsdag 9 februari 2010, 22:45:


nou joh, je bent ook maar een mens Wel een mooie reflectie, misschien de moeite waard om met haar te delen?

Ja, dat zal ik doen!

Ik ben het meeste van de mensen hierboven eens dat het laten zien van beelden hoe het niet moet het minste effect heeft.

Jonge meisjes (althans ik toen ik tussen de 8 en 14 (32) jaar oud was) leven in een wereld van fantasie. Zodra de omgeving niets boeiend meer te melden heeft (op school of 's avonds in bed) gaan de gedachten naar een wereld waar in dromen uit komen.

Waarom geven we geen vorm aan deze dromen door mooie foto's en filmpjes van hoe het ook kan. Ik moet hierbij denken aan dat filmpje van dat meisje dat optomingloos door de heuvels gallopeerd, dat een tijdje terug hier op het forum ter spraken kwam.
Tijdens een ponykamp kan je leren samen te werken met je paard in plaats van het te overmeesteren. Laat ze zelf in hun eigen tempo de conclussie trekken, dat blijft vaak langer hangen.
Een dergelijke positieve ervaring zullen ze nooit vergeten...

Er is een levensgroot verschil tussen je eigen kinderen en andere kinderen.
Met je eigen kinderen kun je veel meer en veel directer zijn, je kunt voorwaarden stellen: zonder bit of anders niet.
Met andere kinderen ligt dat helemaal anders.
Je mening opdringen werkt gewoon niet.

ik vind het ook moeilijk hoor, wat wel en niet te zeggen... ik merk dat er plots veel minder interesse was toen ik enkel nog privébegleiding wilde geven en bitloos ging werken. Terwijl ik uiteindelijk geen stukken van mensen vraag voor een lesje (naar het schijnt kost een groepsles op een manège hier in de buurt maar 3 euro minder dan een uur privéles bij mij tegenwoordig en bij mij is het samen verzorgen en zadelen, dan een uur rijden en dan nazorg doen).
omgekeerd heb ik wel een paar keer uitdrukkelijk de vraag gekregen om iemand op weg te helpen met een bitloos hoofdstel of een 'grondwerkprobleem'.

mijn houding is tegenwoordig nogal neutraal. Ik scheeuw geen moord en brand als iemand met bit rijdt, maar vermeld wel altijd vriendelijk dat mijn paard een bitloze optoming krijgt tijdens de les. of ik zeg gewoon niets en als ze het niet kennen, dan valt het zelfs niemand op dat er iets 'mist' aan het hoofdstel.

ik probeer nu vanalles te doen en te bereiken met mijn paarden dat anderen hier in de buurt niet doen en probeer de leskinderen dingen te laten doen die je in de manège niet mag. zo gaan we in de zomer zonder zadel zwemmen in het blosodomein met de paarden, doen ze grondwerk, mogen ze met neckrope rijden, enz enz. ook probeer ik hun oefeningen te laten doen die je niet met dwang kunt bereiken bv. (jij moet in je cirkel blijven en het paard moet dit of dat doen)
ik hoop hen op die manier toch iets mee te geven dat gaat blijven hangen; ookal nemen ze later geen les meer bij me. ik zou het al geweldig vinden als ze zich nog herinneren dat ze met Darwin konden galoperen zonder een hoofdstel en dat hij helemaal niet op hol sloeg ofzo. hopelijk willen ze dat dan ook weer kunnen met een eigen paard of voelen ze op zn minst het verschil tussen dat en een manègeles op een 'rotknol'