Karen Koomans schreef op zaterdag 20 maart 2010, 12:07:


Dan deugt de schrikdraadinstallatie niet. Simpel. Is hier al vaker aan de orde geweest.


Aan een hoger voltage heb je niets. Het voltage van een trui die knettert bij het uittrekken is vele malen hoger, maar minder voelbaar.

Voor de "schokbeleving" is vooral de tijdsduur (bepaald door het schokapparaat) en de stroomsterkte (ampere's) bepalend.
De stroomsterkte is afhankelijk van de weerstand van de totale keten. Via de draad naar het dier, via de hoeven naar de grond, via de grond terug naar de aardpen van het schrikapparaat.
Knelpunten in de installatie zijn meestal de weerstand van het draad (aan elkaar geknoopte eindjes, vooral als het "tikt" zijn er onacceptabele verliezen), en de weerstand van de aardpen. De aardpen is meestal verroest, niet goed aangesloten, niet lang genoeg, etc.
Verder zijn er vaak "lekken" naar aarde, via begroeiing tegen het schriklint, uiteinden die op de grond liggen, draden die ongeisoleerd tegen natte houten paaltjes aanlopen, etc.

Maak de installatie in orde, en ieder paard blijft achter de draad staan.
Als de installatie niet deugt, dan krijg je inderdaad de situatie dat de schok dermate gering is dat sommige dieren "het er voor over hebben" om er toch tussendoor te kruipen. Of je krijgt dat de schok sterker is op sommige plaatsen dan op andere plaatsen (wordt een soort gokkast) of alleen werkt bij bepaalde weertypes. Als de installatie in orde is, dan is de schok op elke plaats en bij elk weertype gelijk. Geen uitnodigend goksysteem meer, maar een stabiele onneembare hindernis.

Het lijkt me paardvriendelijker om de schrikdraadinstallatie op orde te hebben, zodat de omheining een net zo onneembare vesting wordt als de stalmuur, en dieren in volle berusting achter de draad blijven staan.
Om er achter te moeten staan en steeds weer te twijfelen "zal ik het er op wagen? de vorige keer viel de schok reuze mee" geeft onrust en spanningen.

Frans

Frans Veldman schreef op zaterdag 20 maart 2010, 13:35:

Ik kan hier eigenlijk niets aan toevoegen.
Toch heb ik een stier kalf gehad, die het er toch voor over had, die (echt ferme) tik op zijn kont te krijgen. Voor hem heb ik de frequentie moeten verhogen en in droge tijden en extra aard draad tussen de schrik draden moeten plaatsen.
Ook hebben mijn buren zo'n shetlander gehad, die alleen beruste met de verhoogde frequentie en extra aard draad.

Nils en Olly
A horse that gets enough to eat will not be injured
by the cold, nor suffer from it in any way.

Nils Vellinga schreef op zaterdag 20 maart 2010, 12:37:


Er lopen hier reeën rond, soms ook in en uit de wei. Plus: onze geiten en onze hond (en de hond van de buren die regelmatig bij ons is), die zijn bij het huidige voltage al langer dan één dag heel erg van slag als ze eens zo "stom" zijn om eens een keer een tik van het schriklint te krijgen.

De beide honden snappen (nog) niet waar die klap vandaan komt. De bedoeling is dat zij helemaal niet in de buurt komen van dat schriklint als er stroom op staat. Maar het gebeurt wel een heel enkele keer (door menselijke fouten, van ons of van de buren).
De geiten weten het verband wel denk ik (hoewel?), maar desondanks willen ze, vooral Jopper, circa 1 dag hun inloopstal niet meer uit nadat ze een keer per ongeluk het lint hebben aangeraakt. De dagen erna is die geit dan nog super schrikkerig buiten, langzaam ebt dat dan weer weg. Ja, een deel van mijn dieren zijn watjes... En/of niet "slim" genoeg om het verband tussen het lint en die tik te snappen (omdat ze er te weinig keren tegen aanlopen ).

Tja, "beslist niet" -- alles kán, natuurlijk. Dus dat was wat heel sterk uitgedrukt van mij, maar om bovengenoemde redenen wil ik dat niet.


Ja, hij test het misschien, maar vooral: hij verzamelt moed tot hij er dwars doorheen durft te gaan (met de stroom erop)! Ik heb het hem meermalen zien doen. Een fantastisch stevig metalen of houten hekwerk zou een perfecte oplossing zijn. Maar dat zit er financieel niet in, in elk geval niet voor het geheel van de weides en ook niet voor de hele winterwei. Misschien voor de paddock... Ik heb daar eventueel best wat geld voor over, maar ik heb ook nog een partner die af en toe een beetje moe wordt van hoe ver ik ga (in moeite en financieel) om m'n paardjes zo optimaal mogelijk van alles te bieden. En daar heb ik óók begrip voor. En ik ben niet overtuigd dat het voor Joris een vooruitgang is, in de paddock (in zijn eentje), in plaats van op stal.

Eigenlijk vind ik schriklint maar niks (de laatste jaren, vroeger had ik er geen probleem mee). Het is handig/goedkoop voor ons mensen, maar diervriendelijk is het niet.

.

Mag jij gerust zeggen Nils !


Mee eens, hij is 's nachts op stal rustig mede omdat hij zich erbij neerlegt dat er geen enkele kans is om uit die stal te ontsnappen. Dezelfde vraag, "heb ik dan een (optimaal) blije pony?" is een heel terechte vraag! Ik denk dat het antwoord is: "nee, want hij wil liefst samen met de andere paardjes op de graswei lopen."
Maar, gezien het feit dat raaigras slecht is voor zijn gezondheid, en het feit dat hij zich zo loopt op te fokken als ik hem in de paddock zet, en ik met de huidige paddock (schriklint) het risico loop dat hij 's nachts uitbreekt en hij als gevolg daarvan bevangen wordt, ...

Het enige wat de paddock extra biedt ten opzichte van de stal, is meer ruimte (de stal is 6 x 5,5 meter, de paddock is ongeveer 25 x 12 meter, als ik de winterwei erbij zou trekken zoals ik dat nu overdag doe, dan is dat totaal circa 110 x 50 meter (al onze weides/paddocks samen is 1,2 hectare).
En hij heeft vanuit de paddock en/of winterwei meer zicht op zijn maatjes, maar hij kan niet naar ze toe. Of dat hem blijer maakt dan z'n maatjes soms in 't zicht, vanuit de stal, dat betwijfel ik. In beide gevallen is hij buitengesloten (denk ik).

Voor zover ik nu kan bedenken heb ik deze keuzes;
* blijven doen wat ik nu doe
* kijken of ik geld/materiaal kan vrijmaken voor een andere omheining vd kleine paddock (nadeel: investering, en mogelijk maakt zicht op z'n maatjes hem juist níet blijer?)
* alle weides veranderen in paddocks (nadelen: investering, en ik ontneem de dieren die er qua gezondheid wél tegen kunnen op tijden dat het fructaangevaar niet hoog is, het plezier van het gras grazen. Hou ik een deel wel graasweide, dan is de situatie ongeveer zoals die nu al is.)
* hernieuwde poging doen om Joris te wennen aan een graasmasker?

Ik neig sterk naar optie 1 (blijven doen wat ik nu doe) - het lijkt me wel zo eerlijk om dat er bij te zetten. En ik overweeg een nieuwe poging met een graasmasker.
Maar ik sluit niet uit dat ik me bedenk, als iemand anders een idee heeft waarvan ik denk dat het voor mij praktisch en financieel haalbaar is, en voor Joris een verbetering en voor de andere dieren geen verslechtering.

Bedankt voor het (evt. ook verder) meedenken Nils, ik waardeer 't!
grt,
Karen

Frans Veldman schreef op zaterdag 20 maart 2010, 13:35:


In mijn beleving controleren we alles al vaak (plus maaien op tijd de onderbegroeiing weg), maar het kan natuurlijk nooit kwaad om daar nog een keer éxtra alert op te zijn!

grt,
Karen

En overdenk ook maar om er 1 of 2 extra draden bij te zetten, waarvan 1 een aarding word, dan kan Houdini zich zeker niet onttrekken aan de Tic
Het best een geallumininiseerde ijzerdraad, die op elke hoek van de wei (of 1 voor de paddock) geaard word. Aarden doe je best een gat boren in de grond, 1m diep, vul die met lanbouwzout en plaats er een aardingpen in.
PS,
dat zou je OOK voor het apperaat moeten doen, 3 stuks één meter uit elkaar en met elkaar verbonden, dan naar het apperaat toe.

Een houten omheining zonder schrikdraad wil je niet hebben met je geiten, die vreten het in een jaar op, als niet één van je paarden of ezels het doet

Over dat aanraken door de dieren, in een grijs verleden heb ik ook een hond gehad, die kon precies onder de onderste draad door lopen. altijd met haar staart omhoog. Is lang goed gegaan, tot ze de tic wel kreeg. Sinds dien was een garendraad voldoende om haar te begrenzen

Nils en Olly
A horse that gets enough to eat will not be injured
by the cold, nor suffer from it in any way.

houten omheining wil je ook niet bij paarden hebben zonder schrikdraad. Wij hebben tussen tuin en wei houten omheining, maar we hebben er schrikdraad bij gezet omdat zo'n omheining prima schuurmateriaal is en je kunt er heerlijk tegenaan hangen als het gras aan de andere kant groener is. En dat is het altijd.
En weinig houten omheining is bestand tegen 600 kilo lomp gewicht. Nog afgezien van het eraan vreten.

We hebben twee minies en eentje ervan heeft lange tijd als gewoonte gehad om snachts de hort op te gaan en een ronde door ons gehucht te doen, waarbij hij alle tuintjes ff aandeed.

We hebben een ander stroomapparaat gekocht, een sterk, wat ook werkt als er wat onkruid ed tegenaan staat. Drie draden en we controleren regelmatig (5 ha)'
Nu blijft alles prima binnen

En ja de honden zijn er ook wel ooit tegenaan gelopen. Vinden ze echt niet leuk. Maar ze overleven het wel. Uiteindelijk leren ze het toch wel.

Sandra van Bommel schreef op zondag 21 maart 2010, 11:49:


Túúrlijk overleven ze dat. Maar sommige honden - niet elke hond, plus het ligt er ook aan hóe hij/zij het schrikdraad raakt - zijn echt ernstig en/of langdurig van slag door zo'n incident.

Vooral als de hond zijwaarts langs een schriklint loopt, en hij zijn staart beweegt (al dan niet bewust), waarna zo'n schrikdraad-tik volgt. Of wanner de hond zich omdraait waarbij z'n staart of achterhand het schriklint raakt. In zulke situaties kan de hond echt niet begrijpen dat er verband is tussen het lint en die klap. In zijn beleving liep hij vrolijk buiten, en kreeg vanuit het niets een optater.

Moet je je voorstellen dat je zelf zoiets meemaakt, je loopt in een bos of een winkelstraat of waar dan ook, je doet niets byzonders, en opeens krijg je een flinke klap door je lijf! Wat zou dat met jou doen? (jou is algemeen bedoeld, niet specifiek Sandra )

Ik heb het nu niet alleen over eigen honden, maar over honden in het algemeen. Tijdens 12+ jaar werk als hondentrainer/hondengedrags-consultant, heb ik heel wat van dit soort gevallen gehad.

Natúúrlijk is het de fout van de eigenaar, als een hond losloopt en hem gebeurt zo iets. Maar ja, mensen maken zulke onoplettendheidsfouten. Ik ook wel eens.
Ik ken een geval van een Border Collie die op die manier een traumatische ervaring meemaakte. Bij een weiland waar zij en haar eigenaar al langer dan een jaar heel vaak liepen. Er stond nooit stroom op dat lint daar (de eigenaar checkte dat in het begin telkens, voordat ze de hond los liet). Tot die ene dag.

Ander geval uit mijn praktijk: zeer bange hond, gered uit een asiel, loopt aangelijnd met nieuwe eigenaar. Eigenaar is bezig om de hond geleidelijk aan te socialiseren / desensibiliseren, o.a. door de hond telkens een klein stukje verder "de wijde wereld" mee in te nemen. Ze lopen op een stoep, langs een tuin. Tuin is afgezet met paaltjes met daartussen in bogen hangend touw/koord. Hond loopt iets voor de eigenaar uit en draait zich om, omdat de eigenaar om zijn aandacht vraagt (met als doel daarna het commando zit, [click], brokje. Bij het omdraaien van de achterhand raakt de hond dat touw, dat er uitzag als niet meer dan touw. Staat er !@#$!!-stróóm op dat touw! Wég effect van drie maanden training. Wég pril vertrouwen in de nieuwe eigenaar. AAAARGHH!!

Mjah, een meter of 5 verder hing een klein bordje aan dat koord "pas op - schrikdraad". De eigenaren van die tuin verklaarden later dat ze dat zo gedaan hadden omdat dan hun dwerggeitjes regelmatig op het gras van de tuin konden grazen. Op zich begrijpelijk, toch?

Oké, die betreffende Border Collie en de ex-asielhond zijn uiteindelijk (weer) blije honden geworden. Maar onderschat alsjeblieft niet wat schrikdraad kan doen met een dier.

Reeën en eventuele andere wilde dieren met schrikdraad-ervaringen, over hoe die dieren dat beleven krijg ik geen feedback. Maar die feedback is niet nodig om te kunnen beredeneren dat ook dergelijke dieren erg onprettige ervaringen hebben met schrikdraad.

En katten? Mijn onderste schriklint staat heel laag, omdat Joris er anders onderdoor kruipt. Kat met staart hoog kan dat lint gemakkelijk raken.

Vandaar dat ik inmiddels vind (de mening die ik hierboven schrijf is gegroeid met de jaren), dat schrikdraad een stom dieronvriendelijk mensending is.
En het frustreert me dat ik zelf ook nog steeds schrikdraad heb, omdat ik geen fatsoenlijk (sterk genoeg) houten of beter nog metalen hek kan betalen, hoog genoeg zodat de geiten er niet overheen springen en sterk genoeg om schurende paardenlijven te weerstaan. Mede daarom de emotie/frustratie in de toon van dit bericht ;-(

grt,
Karen

Tja, in dat opzicht zijn onze ervaringen minder traumatisch. We hebben 3 honden en ze hebben alle drie meer dan eens kennis gemaakt met schrikdraad. Onze oudste had vrij snel door waar het aan lag, de andere twee ... ik weet het niet.
Ze waren zeker van slag, maar in de meeste gevallen (uitzonderingen daargelaten) denk ik dat de reactie van de baas belangrijk meespeelt in de beleving ervan.

Als het gebeurde, maakten wij er geen punt van.
Hond kreeg schok, jankte, rende weg, bang etc... en wij negeerden dat eigenlijk.
Geen troosten, geen bij ons roepen etc, maar in feite negeren.
Dan is het snel over en de hond is weer net zo vrolijk als voorheen.

Vroeg of laat trekken ze het verband schrikdraad/schok wel. Voor de een duurt het wat langer als voor de ander. Maar net als bij alle angstaanjagende dingen voor de hond, denk ik dat de reactie (of uitblijven) van de baas meespeelt in de mate waarin het voor de hond werkelijk een probleem wordt.

Hetzelfde geldt ook als hier een geweer wordt afgeschoten of iets anders knalt. Een hond schrikt er steevast van, de jonge hond alleen in het begin.
Door ons wordt er op een dergelijk moment nooit getroost, tenzij we willen dat hij ergens bang voor wordt.

Sandra van Bommel schreef op zondag 21 maart 2010, 14:33:


Ja, vanzelfsprekend klopt dat Sandra. De hond (of het paard) troosten als hij schrikt is het domste dat je kunt doen. Maar voor mijn gevoel gaat dat voorbij aan de essentie van mijn bericht.

grt,
Karen

njah... ik bedoel alleen maar dat ik het wat minder dramatisch zie, om het zo maar ff te zeggen.
Ja, een shock is vervelend, maar ik vind het persoonlijk niet iets waarover ik mij dan druk moet maken.
Ik vind stroomdraad gewoon een erg praktische oplossing. We hebben ruim 5 ha wei. Daar zie ik mij nog geen stalen hekwerk omheen zetten (hout werkt dus niet, zoals ik eerder uitlegde... nog even afgezien van werk en kosten)
En dan vind ik stroomdraad een goed alternatief, al kunnen de honden daardoor een shock oplopen. Ze hebben er hier aardig mee leren leven en gaan evengoed de wei in
(al is dat niet de bedoeling)
Ze zijn er erg handig in geworden.
Reeen springen er losjes overheen (ze kennen het) en een eland dendert er gewoon dwars doorheen als je pech hebt.

Daarom heb ik gewoon wat minder problemen met het fenomeen schrikdraad.
Prikdraad... daar heb ik pas problemen mee. Heb een paard dusdanig gewond zien raken daardoor dat het afgemaakt moest worden.
Jammer dat gebruik van schrikdraad in die tijd nog niet zo gebruikelijk was.

Mijn hond ook een paar keer een opdonder bij de paarden en stroomdraad.
Nog nooit zo goed op het baasje gelet als daar. Ja lullig voor hem maar die let bij de paardjes nu wel goed op. Beter als een paar hoeven op zijn kop.
Met paardje was anders vandaag, 2 keer d'r hoofdje wilen aaien, 2x te laag, 2x een opdonder...shit! Da was ik niet he vrouwke! Ze snapt het gelukkig en liep verder gewoon mee. Oef! "t is wel een straf ja maar inderdaad beter als die scheuren en littekens van prikkeldraad. Dat is pas gemeen en de pijn duurt ook langer denk ik.

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 11 maart 2010, 14:44:


Omdat er (naar mijn mening) redelijk véél rond de pôt werd gedraaid dwz véél letterkes getypt maar weinig concreets als raadgeving ,en vooral als oplossing, werd aangereikt . Zou ik over het video filmpje van Linda ¨Parelli het volgend kwijt willen .

Wat Linda hier probeert te bereiken is / De aandacht v/h paard bij HAAR te krijgen ipv naar de omgeving . De verschillende fouten die ze daarbij op elkaar stapelt zijn nogal INDRUKWEKKEND te noemen . Eerst en vooral krijgt het paard elke keer een fikse snok aan zijn hoofd telkens hij het hoofd afwent , ALS hij dan enkele seconden naar haar kijkt vind Linda dat dit niet voldoende (of ze ziet het niet !!!) is en staat ze er werkelijk op te wachten totdat het paard terug weg kijkt .Uiteraard gebeurt dit redelijk snel omdat Mevr Parelli zo stil staat als een zoutpilaar en als impuls naar het paard toe is dit ruim onvoldoende omdat de bewegingen van andere paarden een véél groter aantrekkingskracht heeft .

Wat een verstandige oplossing van het probleem zou geweest zijn is : Jouw bewegingen in tegenovergestelde richting v/d kijkrichting van het paard uitvoeren en telkens hij naar je kijkt "belonen" ! Ofdat dit nu voedselbeloning dan wel een streling is moet het paard uitmaken !
Ilias zou onder zo'n omstandigheden geen voedselbeloning aannemen ! Aram dan wéér wel . Alatriste zou staan gillen naar de schoonmadamme en zich verslikke in zenne wortel .
Dus met andere woorden /Zorg dat je voor het paard een aandachtspunt word ,iets waar hij moet naar kijken OMDAT het beweegt Bij paarden die erg afgeleid zijn ! Snelle acurate beweging .Paarden die slechts EENS wegkijken ,zachtjes uit zijn oogbereik stappen . Bij reactie van het paard naar jou toe ONMIDDELIJK belonen en wegstappen van het paard .Van zodra hij volgt ONMIDDELIJK het achteruitstapppen oefenen (met stemcomando /lichaamshouding enzoverder ) Echter niet door met het touw te zwaaien of aan halster te rukken . Zo verkijg je in één trainingsmoment een ander verweven en word het voor dit paard dat snel afwezig is INTERRESANTER Want eerlijk gezegd; de verveling loopt nu van zijn fluwelen snoet af .Van zodra je zijn focus hebt ga je hem toestaan (door zo stil te staan als een zoutpilaar dus a la Linda P.) en uitnodigen om naar andere paarden te kijken .Je mag er echter donder op zeggen dat er héél snel een moment van oogcontact komt met de trainer als deze effe beweegt .Dit moment van oogcontact is de sec waarop jij beweegt en ONMIDDELIJK BELOONT.

De grote en hoeveelheid (jack pot) van de beloning hangt af van het minimalistische van de beweging v/d trainer . Heb ik slechts mijn wenkbrauwen moeten heffen krijgt em 400kg wortelen Heb ik me een tiental meter moeten verwijderen ! Een goedkeurende stem/klein worteltje, beloning .Zo werk je op een zéér korte termijn verder met dit paard dat eigenlijk alleen maar geinterreseerd is in beweging en stimulans ! Eens je dat door hebt met dit paard is er eigenlijk géén vuiltje aan de lucht ! Zijn indruk van de mensen als trainers gaat ook volledig veranderen (is ook dringend nodig!) en je problemen gaan als sneeuw voor de zon verdwijnen ! Wat je in eerste instantie bij dit paard TEN ALLEN tijde moet zien te vermijden is dat er druk op dat touw komt.DAT kent hij al en hij sluit er zich voor af !!! Trekken, sleuren bij hem werkt dus in je nadeel!

Wat nu het nadeel is van "gelijk" welk systeem te gaan volgen en geen ALLROUND Trainer te zijn is dat : Wanneer je IN dat systeem een doodlopend straatje in loopt ! Je kennis op dat moment ook eindigt en je eens in je haar krabt . Mijn aandacht op paardengebied gaat dan ook uit naar die allroundmensen omdat die letterlijk van alles wat kunnen . Zo zou iedereen die zich profileert als trainer of /probleemoplosser een goed stukje dressuur moeten kunnen rijden.Een klein springparcourtje rijtechnisch goed kunnen afleggen . Een vreemd paard binnen enkele minuten moeten kunnen lezen en fatsoenlijk bitloos rijden ! Elk paard op een trailer moeten krijgen . De basis van grondwerk moeten beheersen . Een goede paardevoet moeten kunnen herkennen van een slechte .
Aan een specialist heb je meestal maar een momentopname hulp . Iemand die vastroest in één systeem kent dan ook maar één oplossing .De oplossing van Mevr Parelli hebben we gezien . Een ander woord heb ik er niet voor !

Het systeem wat je toepast heeft niks te maken met wat voor een trainer je bent. Als je niet weet "wat en hoe'' -dus het probleem herkent dat je op moet lossen- , komt het systeem op de tweede plaats.
Voor mij is het duidelijk, maak het je paard zo onplezierig mogelijk als ie niet doet wat jij wil. Exact dezelfde manier als bv het trailerladen van Monty Roberts. 250 snokken per minuut (met het speciale halster ook nog!) aan het hoofd van het paard, je duwt hem voor en achteruit en op een gegeven moment is ie blij dat je hem met rust laat omdat ie in de trailer staat. Maar ook dát werkt hoor.

Piet schreef op maandag 22 maart 2010, 15:36:


Wel ,neen ! De slaagkans voor eigenaars om hun paard NA de demo TERUG op de trailer te krjgen is uiterst klein ! Maar de mensen houden hun mond want het is "thie bieg Roberts" hé .Beetje mijn opmerking naar iedereen toe die bedrogen uit een trainingssessie komt !Doe je mond open , wees eerlijk en niet vijandig maar doe je mond open over kwaliteit/prijs verhouding !!Tuurlijk ga je tegenwind krijgen !So what ,nen hollander is in de wind geboren