Zo extreem als jij het stelt, heb ik het tot nu toe niet meegemaakt, bevind me toch meer tussen de recreatieve paardrijders, dus het probleem van zeg ik al of niet wat is voor mij minder groot.

Dat ik af en toe een beetje meewarig bekeken wordt, omdat ik mijn best wel eigengerijde paard per se op mijn manier wil aanpakken, het met spelen wil oplossen ipv meteen te slaan, inmiddels ook natural laat bekappen en in het bos ga rijden zonder bit, nee daar heb ik geen last meer van. Als hij in een weiland vol opgewonden paarden (nieuw paard) rustig naar me toe komt en mijn gezelschap zoekt, en zonder touw met me meeloopt, dan weet ik: dit is wat IK wil, en wat anderen met hun paard willen moeten ze dan maar zelf weten. Als ik ze dan met een touw en halster achter hun paard zie aanrennen (dat niet wil komen), dan moe'k echt weleens lachen hoor .

Op een manege zou ik niet kunnen aarden. Ik heb er geen probleem mee dat paarden een aantal uren per dag moeten "werken", onder een huifbed of in een cirkus, of zelfs in een manege, maar dan moeten de rest van de omstandigheden wel zo zijn dat het paard zich happy voelt. Dat is natuurlijk best mogelijk. Maar ik denk dat het vaak niet zo IS. Als een paard als gebruiksvoorwerp beschouwd wordt, dat het ergens pijn krijgt, of dat het genegeerd wordt terwijl het iets probeert aan te geven (vin'k echt ERG), dan zou ik daar waarschijnlijk niet tegen kunnen, uiteindelijk m'n mond niet kunnen houden en ergens commentaar op geven.

Van mij hoeft niet iedereen aan de natural horsemanship, zolang ze hun paard maar goed behandelen. Dan voel ik me ook niet zo geroepen om er iets van te zeggen. Ik geef weleens een tip, ... maar kan niet zeggen dat de belangstelling daarvoor nou zo groot is ). En ik hoor vaak "Oh, ik zou ook graag willen met mijn paard wat jij met hem "kunt" ... maar ik zie ook vaak dat niemand dan eigenlijk bereid is ook net zoveel uren tijd daarin te steken.

Dus ik heb al snel iets van "laat maar".

Frouk

Ingrid den Ouden schreef op zaterdag, 15 januari 2005, 15:25: