Spirithorses schreef op woensdag 9 juni 2010, 0:12:
> Als je vervolgens ziet hoe moeilijk dat is voor mensen die gewend zijn die
> klik overal voor te gebruiken, vooral mensen die van 'engelse' maneges
> komen, dat zit er zo vreselijk ingebakken....
>
> Groet, Pien
Yep, heel herkenbaar. Ik ben ook zo'n een spraak- en klikwaterval ((geweest)) voor mijn paarden. Ik probeer het volle bak af te leren, maar zwijgen...da's nie simpel...
Intussen is het zo dat dat ze meestal reageren op de woorden: "in stap", "in draf", "galop". Ik probeer dit nu systematisch en het is vaak voldoende. Ik zeg er wel telkens hun naam voor. Ik moet steeds minder mijn benen (en armen) gebruiken en ik vind dat best wel prettig. De overgangen naar een lager tempo zijn nog moeilijk bij mijn merrie en als we met beide paarden op pad zijn, maar ik vind het heerlijk als ik alleen met de ruin op pad ben een overgang van galop naar stap te maken puur op stem.
Het is allemaal wel geen officiële stijl (of beter: helemaal geen stijl), maar het werkt hier prima.
- Het heeft wel zo zijn neveneffecten:
* Ik was aan een vriend aan het uitleggen tijdens een wandeling met onze paarden, dat als ik "in draf" zeg dat hij dat effectief doet. En wat gebeurt er... Nexorke vertrok netjes in draf. Hij was dus aan het meeluisteren
* En vorige week "mocht" ik eens even op het (dure en fantastisch mooie) paard van een kennis rijden. (Een hele eer hoor voor mij
)
Van stilstaan (paard moet wel altijd vastgehouden worden bij het opstappen
) naar stap was al een "probleem", want ik zei gewoon "in stap" en er gebeurde (uiteraard) niets. Mijne frank viel, dus benen gegeven... nog niets. Na 2 versterkingen was ik eindelijk vertrokken. Voor draf zo'n beetje van 't zelfde en aan een galop heb ik me niet gewaagd. Ook netjes sturen was geen sinecure, alles schots en scheef. 't Was echt geen zicht.
Het bewijs is dus geleverd hé! Ik ben maar een boscrosser en geen echte ruiter. (Ik wéét wél dat mijn houding en zit alles behalve is hoor.)
Gelukkig dat onze eigen paarden zo vriendelijk willen zijn om hiermee rekening te houden.
- Het enige wat wel netjes lukte:
Ik werd gewaarschuwd voor een half verborgen blauwe ton waar het paard bang voor was, dus... best niet te ver die richting uit.
Maar ik moest het toch eens proberen hé... Met de standaard PN principes er op af...
Na geen 2 minuten... Welke akelige ton?
't Is echt een (h)eerlijk paard!
- En ik moest het toch nog eens proberen:
De kennis zei iets van " 't is een braaf en fijn paard hé?" En toen heb ik volmondig ja geantwoord, want dat is ook zo, alleen onze communicatie was niet goed afgestemd. En ik zei terloops dat je voor dit paard helemaal geen bit nodig hebt...
Er werd eens wat gelachen en gezegd dat ik het eens mocht komen proberen. Ik heb "oké" gezegd, "Zeg maar wanneer de piste vrij is en ik kom af"...
Er is geen concrete afspraak gekomen, maar ik ga er toch nog eens op terug komen, denk ik...
- Tot slot:
Sinds ik van vorig najaar alleen op pad durf met mijn paarden, ben ik tot hiertoe slechts één keer afgestapt bij een akelige situatie: bij een slipjacht uitgekomen en de jachthoorn of de lange slippen of de honden of misschien wel alle bitten en sporen waren te veel voor mijn Nexorke...
Hij wilde enkel nog terug en ik slaagde er niet in om hem voorwaarts te krijgen. Dus afgestapt en doorgewandeld. Hij volgde direct, maar ik ben pas terug opgestapt toen hij helemaal terug ontspannen was. De rest van de rit verliep weer vlekkeloos, inclusief de in alle mogelijk fluokleuren gekleurde boomwortels die we op een bepaalde plek tegenkwamen.
Moest ik terug in zo'n situatie verzeild raken: ik zou precies hetzelfde doen, ondanks de opmerkingen die ik toen kreeg van andere ruiters: " 't is normaal wel de bedoeling dat je erop RIJDT hoor! Maar zo gaat ge d'r op den duur ook wel geraken"...
Ik ben er geraakt. Met Nexor geraak ik overal, zij het soms met wat overleg.
Lena
Warboel
