Er zijn zat bestuurders die daar anders over denken.

Leonieke schreef op vrijdag 18 juni 2010, 20:51:


Nja... misschien zijn alleen hier bermen? Wij hebben iig overal bermen langs de weg, waar je prima je paard de kans kan geven even te kijken wat er aan komt. In principe zijn onze paardjes allemaal behoorlijk verkeersmak (nou ja, we hebben dus alleen nog silja en de twee shetten... maar hetzelfde was ook van toepassing op amber -wat toch echt een stresskonijn was- en toontje -die half blind was- )
Maar we geven ze dus altijd de kans om te kijken naar datgene waar ze nerveus van worden. Als iets engs voor hen is, mogen ze ff stoppen, kijken en laten bezinken. Daarna lopen ze gewoon door. Alsof ze ff moed hebben verzameld. Iets engs aan de kant mag ook worden bekeken (wordt zelfs aangemoedigd) en als iets engs achterop komt, mogen ze ook even kijken wat het is (die drang hebben ze zelf en dat mogen ze, mits ze in de berm blijven)
Merk eigenlijk geen paniekerig op de weg springen als ze mogen kijken welk monster nadert.
(we trainen dus ook aan de hand in eerste instantie)
Ik denk eigenlijk dat je daarmee gewoon natuurlijk gedrag van het paard gebruikt, waardoor het minder bedreigend is.
Overigens merk ik dat als ze in het begin de kans krijgen om iets te bekijken of ja, achterom te kijken, dat het geluid/gevaarte ed al snel bekend wordt en dat de drang om om te draaien steeds minder wordt. De shetten doen het vrijwel nooit en zelfs sil wordt alleen nog ongerust als het iets heel aparts is wat voorbij wil razen. De rest deert haar niet eens meer.
Dus in zekere zin is laten kijken volgens mij een manier van trainen. Toch?

Sandra van Bommel schreef op zaterdag 19 juni 2010, 8:03:


Helemaal mee eens. Ik gebruik het mogen kijken en indien veilig mogelijk ook het mogen aanraken van het enge, ook als training en het werpt snel z'n vruchten af.
Als je paard ongerust is en jij geeft hem géén ruimte om dat te uiten door bijv. kijken naar het enge, dan verlies je al snel vertrouwen. Het paard wordt er rustig van als het wéét dat jij luistert naar zijn (of haar) gevoelens en dat je dan rustig en vol zelfvertrouwen besluit hoe te reageren op 'het gevaar'.
Natuurlijk moet je niet de leiding over wat er gebeurt aan je paard overlaten, maar je kunt heel goed je paard ruimte geven om op zijn eigen manier angstverminderende dingen te doen, terwijl je tóch het initiatief van wat er wanneer gebeurt bij jezelf houdt. Het resultaat is een paard dat bij angst aan de ruiter vraagt "wat zullen we doen?" en een ruiter/begeleider die dan een bij het paard en de situatie passende beslissing neemt.

Karen

Sandra van Bommel schreef op zaterdag 19 juni 2010, 8:03:




Dat zal inderdaad het verschil zijn. Op een redelijk rustige weg met voldoende berm kun je op die manier prima je paarden laten kijken naar 'eng' verkeer en ze zodoende bomproof laten worden. Bij drukkere wegen, wegen waar weinig berm is of een combinatie daarvan is dat moeilijker. Zoals hier in de Randstad.
En zoals de weg waar TS het over had...